''Μικρή μου τι έχεις;... Μη μου χάνεσαι...''
Πάλι μου ξέφυγε. Προσπαθώ να το ελέγξω, να το κρύβω, αλλά μου ξεφεύγει... το χάσιμο. Από μικρή, χάνομαι... Όλες μου οι αισθήσεις ήταν ανέκαθεν οξυμένες σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορώ να απομονώσω κανένα ερέθισμα. Μία λέξη, μία μουσική, μία μυρωδιά, μια εικόνα, ένα χρώμα, μία υφή, ένα άγγιγμα είναι ικανά να με ταξιδέψουν σε δαιδαλώδη φαντασιακά μονοπάτια. Άλλοτε συμβατά με την πραγματικότητα, άλλοτε, και μάλλον περισσότερο, σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Σαν να ζω σε δυο παράλληλα σύμπαντα και στα 39 μου χρόνια δεν έχω καταλήξει ακόμα σε ποιο ανήκω. Ή μάλλον ανήκω και στα δύο, μου αρέσουν και τα δύο· δεν θέλω να διαλέξω. Θέλω να έχω το δικαίωμα να υπάρχω και στα δύο.
Σαν ένα αυτιστικό παιδί που είναι στον κόσμο του και κάποιες φορές έρχεται σε τούτον εδώ, τον ''κοινό'' . Ξυπνάει για λίγο, μας βλέπει και μετά γυρίζει στο όνειρό του.
Με τη διαφορά ότι εκείνο δεν έχει επίγνωση των δύο κόσμων. Εγώ έχω.
Πολύ δύσκολο να το κατανοήσουν οι γύρω και το λίγο το λιγότερο θα με πουν αλαφροΐσκιωτη.
Γι' αυτό το κρύβω. Και το κρύβω καλά. Κανείς δεν παίρνει χαμπάρι ότι με τα βίας παρακολουθώ μία ολόκληρη συζήτηση, ταινία, οτιδήποτε χωρίς να χαθώ. Τις περισσότερες φορές συμμετέχω αποτελεσματικά κι εύστοχα γιατί βγάζω νόημα από τα συμφραζόμενα. Διότι ευτυχώς, ακριβώς επειδή δεν θέλω να διαλέξω έναν από τους δύο κόσμους, ανέπτυξα μάλλον την ικανότητα να κρατάω μία στοιχειώδη επαφή με τούτον τον υπαρκτό και ο επεξεργαστής να μπορεί να ανάγει συμπεράσματα ακόμα και με σκόρπιες πληροφορίες. Κάποιες, πολλές, φορές βέβαια δεν το καταφέρνω. Kρασάρει κι αυτό το έρμο το σύστημα και απλώς είμαι η χαζή της παρέας που δεν καταλαβαίνει, ή η αδιάφορη που δεν δίνει σημασία και δεν θυμάται. Και με το δίκιο τους με παρεξηγούν. Ούτε εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω το σύστημα καταχώρησης πληροφοριών. Από τη μία θυμάμαι τι φορούσα την πρώτη μου μέρα στον παιδικό σταθμό, αγκιστρώνεται στην μνήμη μου κάτι εντελώς ασήμαντο κι από την άλλη δυσκολεύομαι απίστευτα να συγκρατήσω πληροφορίες τις οποίες μάλιστα έχω ψάξει και διαβάσει με περισσό ενδιαφέρον.
Κάποιες φορές μου είναι απίστευτα δύσκολο να συγκροτήσω την σκέψη μου. Είναι τέτοιος ο όγκος των σκέψεων, που σαν δυσλεκτικό αδυνατώ να βάλω σε σειρά τις λέξεις και μουγγαίνομαι. Τότε ο μόνος τρόπος εξαγωγής είναι ο γραπτός. Μη με ρωτάτε τι σκέφτομαι, δεν μπορώ να απαντήσω! Ε, κάποιες φορές δεν θέλω να απαντήσω γιατί μπορεί να τρομάξουν. Και παρεξηγούμαι... Ειδικά όποιος δεν διακρίνει τα σημάδια ή τα αψηφίσει και νομίζει ότι μπορεί να αντέξει, μάλλον στην πορεία το μετανιώνει αυτό το ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά...
Πως να τους πείσω ότι δεν έχω κάτι (καλά κάποιες φορές έχω), ότι δεν αδιαφορώ;... ταξιδεύω... και προσπαθώ να το ελέγξω, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Όμως τους ανθρώπους μου ''τους παίρνω μαζί μου''. Θέλω να γυρίσω κοντά τους. Κι όταν δεν φοβάμαι ότι έχουν χαθεί τα χαμόγελα, θέλω να γυρίσω πιο γρήγορα...
Please...Fasten your seat belts!
σχόλια