Για να είμαι ειλικρινής είναι φορές που τον καταλαβαίνω τον Λάκη. Πάει και μασκαρεύεται, ως γνωστός πλέον που είναι, και αράζει στις πλατείες παρακολουθώντας τον κόσμο. Αυτό μου αρέσει και μένα να το κάνω και για να είμαι ειλικρινής το κάνω πολύ πιο εύκολα από όσο ο Λάκης δεδομένου πως δεν είμαι γνωστός. Τους παρατηρώ να τρέχουν να μιλάνε ή να παραμιλάνε και νιώθω πως κάπου κάπου, ξεφεύγω, ανεβαίνω πιο ψηλά από όλους και βλέπω όλα τα πράγματα αλλιώς. Μάλλον, πιο καθαρά...
«Ο δρόμος προς τον παράδεισο...». Ο άνθρωπος πάντα ψάχνει την διέξοδο προς τα κάπου. Το θέμα όμως είναι αν τελικά υπάρχει αυτή η διέξοδος, και προς τα πού είναι. Είναι προς τα άνω(άνω σχώμεν τας καρδίας...), μέσα από την προσευχή και την ταπεινότητα της καρδιάς (άλλωστε ο Θεός μας έπλασε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσήν του); Είναι προς τα κάτω προσκυνώντας θεούς ταπεινούς οι οποίοι κυριεύουν το λογικό μόνο του ανθρώπου δίχως να αγγίζουν τις ανθρώπινες χορδές του; Είναι προς τα έξω αναζητώντας στον συνάνθρωπο εκείνο το μισό που δεν υπάρχει μέσα μας; Μια αναζήτηση όχι τόσο προς τα έξω αλλά μάλλον με κατεύθυνση την διάχυση στην επιφάνεια του βυθού δίχως να κερδίζουμε ποτέ τίποτα, εφόσον τελικά, αν και μπορούσαμε «δεν προστατεύσαμε την ζωή μας από τον εξευτελισμό της στην πολλή συνάφεια του κόσμου...» που λέει και ο ποιητής. Όμως νομίζω πως και αυτό δεν μας κάνει τελικά εφόσον «όσο μπορούσαμε, χαθήκαμε». Μήπως τελικά αυτή η στροφή πρέπει να γίνει προς τα μέσα;
Ωωω ναι, νομίζω πως προς τα μέσα γίνεται. Ας το σκεφτούμε λίγο όλοι. Ο παράδεισος και η κόλαση, το καλό και το κακό, το δίκαιο και ο άδικο. Για μένα ο παράδεισος μπορεί να είναι ένα πέτρινο σπίτι με τζάκι πάνω στο βουνό αγκαλιά με την κοπέλα μου και με λευκό γλυκό κρασί Σάμου. Για κάποιον άλλον μπορεί να είναι εκείνος ο κήπος όπως τον υποσχέθηκαν κάποτε κάποιοι πάνω σε πέτρινες πλάκες. Για κάποιον άλλον μπορεί να είναι η συνέχεια της δουλειάς του. Ο παράδεισος είναι στο μυαλό του καθενός. Όπως και για μένα η κόλαση θα μπορούσε να ήταν ένα μέρος όπου συνεχώς θα με υποχρέωναν να κάνω κάτι τεράστιο, ενώ η προθεσμία να ήταν απίστευτα μικρή. Για κάποιον άλλον μπορεί να ήταν να βλέπει τους δικούς του να βασανίζονται εξ αιτίας του. Το θέμα είναι πως τελικά και η κόλαση είναι μέσα στο κεφάλι μας. Όπως και το καλό και το κακό και το δίκαιο και το άδικο. Θυμάμαι εκείνον τον πολύ έξυπνο γρίφο που έλεγε κάποιος σε ένα μεγάλο βιβλίο του στο οποίο οραματιζόταν κάτι ιδανικό και έλεγε: «Έστω ότι ο Χρήστος σου φέρει το σπαθί του να το φυλάς όσο εκείνος θα λείπει. Και μόλις ξαναγυρίσει στο ζητήσει μα, εσύ δεις πως είναι τρελός, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο και εσένα και αυτόν. Τι θα κάνεις; Ποιο είναι το δίκαιο; Να επιστρέψεις στον νόμιμο κάτοχο το όπλο του; Ή να προστατέψεις τον φίλο σου από τον ίδιο του τον εαυτό;» Είναι και το δίκαιο και το άδικο μέσα στο μυαλό μας. Όχι σχετικά. Ένα βήμα παρακάτω. Είναι μέσα στο μυαλό μας. Από την στιγμή που θα μας ρωτήσουν κάτι εμείς, υποσυνείδητα, παίρνουμε μια απόφαση και αυτή δεν είναι σχετική αλλά εντελώς δικιά μας.
Έτσι πιστεύω πως γίνεται και με τον παράδεισο. Θα ήταν πολύ βολικό μια ανώτερη δύναμη να επιλέγει τους «ξεχωριστούς» και τους «κοινούς» και ίσως να γίνεται, εφόσον δεν έχω πεθάνει και δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά. Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα είναι πως εδώ μπορούμε να ζήσουμε και τον Παράδεισό μας και την κόλασή μας. Αρκεί να ψάξουμε βαθιά μέσα μας και να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε. Μπορεί κάποιος να είναι ευτυχισμένος με το να προσφέρει τα πάντα στους γύρω του και να έρχεται πάντα σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί αυτό, σε συνδυασμό με ένα χαμόγελο, να τον ζεσταίνει και να του δίνει δύναμη. Αυτό είναι ο παράδεισος. Και κρύβεται μέσα μας. Στις επιλογές μας, στον τρόπο που ζούμε την ζωή μας, στον τρόπο που δραστηριοποιούμαστε στον χώρο, στον τρόπο που θυμώνουμε, στον τρόπο που αγαπάμε. Αν δεν ζήσουμε τώρα στον παράδεισο μας, γιατί να μας αξίζει ο μεταθανάτιος παράδεισος; Θα είναι σαν να κάναμε ένα ταξίδι και να το τελειώσαμε πρόωρα και να αναρωτιόμαστε: «Τι νέοι που φτάσαμε εδώ, στο έρημο νησί, στο χείλος του κόσμου δώθε από το όνειρο και κείθε από τη γη...» και έτσι μετέωροι ανάμεσα στους κόσμους να μακαρίζουμε τους γύρω μας, που από την σκοπιά μας, μικρότεροι φαντάζουν οι σταυροί τους.
σχόλια