"Η ζωή είναι ενα λουλούδι και ο έρωτας το μέλι του" όπως χαρακτηριστικά είπε ο γάλλος εκπρόσωπος του ρομαντισμού Βίκτορ Ουγκώ. Πως όμως ο έρωτας αλλάζει τον ρου της ιστορίας; Με ποιον τρόπο, ένα όνειρο για κάτι που λατρεύουμε αλλά δεν μπορούμε να έχουμε, καθορίζει τα γεγονότα; Ή ακόμη, πως μια μεγάλη αδυναμία καθορίζει τις αποφάσεις μας και τη ζωή μας;
Μπορεί όλοι μας να μάθαμε τον τροικό πόλεμο, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, λόγω της ωραίας Ελένης (και να διαβάσαμε για εκείνη αργότερα από τα έργα του Στησίχορου, του Πλάτωνα, του Ευριπίδη, του Σεφέρη κ.α.), όμως πέρα από αφορμή υπήρξε και βαθύτερο αίτιο. Από την εποχή που ο άνθρωπος εξελίχθηκε και διαμόρφωσε τις πρώτες κοινωνίες, η ανάγκη του να βρει ταίρι και να ερωτευθεί υπήρξε η πηγή του κακού. Άλλωστε η ελληνική μυθολογία βρίθει εριδών για χάρη του έρωτα.
Με το πέρασμα των χρόνων, μπορεί να άλλαξε το κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον, όμως η ουσία έμεινε αναλλοίωτη. Οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβληθούν ο ένας στον άλλο, επιδεικνύοντας οικονομική ισχύ και κάπου εκεί χάνεται το μέτρο, ο στόχος και το νόημα της ζωής. Ο αγνός έρωτας και η απόλαυση του "ζην", δίνουν της θέση τους σε κάθε είδους σεξουαλική ανωμαλία και στην κερδοσκοπία.
Παράλληλα, εμείς η νεολαία που έχουμε τη δύναμη να μας βγάλουμε όλους από το συνασθηματικό τέλμα, στεκόμαστε αμήχανοι πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή. Κάπως έτσι χάνεται η αίγλη του γρήγορου χτύπου της καρδιάς τη στιγμή που λες "μ αρέσεις-σε θέλω". Οι νέοι εκφράζουμε όλο και πιο δύσκολα τα συναισθάματα μας και οι ερωτικές εξομολογήσεις σπανιζούν πλέον. Τα κόμπλεξ παίρνουν τη θέση κάθε ψύγματος θάρρους που σκοπό έχει να μας βγάλει απο τη μοναξιά. Τα δάκρυα κρύβονται πίσω απο το "απρόσωπο" και παγερό διαδίκτυο. Τι είναι αυτό όμως που μπορεί να μας βοηθήσει;;
Όπως μου αρέσει να λέω, "η ζωή είναι πολύ απλή", εμείς οι ίδιοι την κάνουμε δύσκολη. Αν σου αρέσει κάτι, καν' το! Αν σε στενοχωρεί κάτι, προσπάθησε να το διορθώσεις! Αν κάποιος/α σου αρέσει, πες του το! Ακολούθησε το ένστικτο σου!!!
Μην υπερβάλλεις όμως, με σκοπό να ικανοποιήσεις το "εγώ" σου. Προφανώς και δεν εννοώ έναν ιδεατό κόσμο, ούτε πιστεύω πως ο κόσμος μπορεί κάποια στιγμή να φτάσει στο πνευματικό επίπεδο που η λογική θα επικρατήσει των ενστίκτων, όμως σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός και οι αυλικοί του μας "στριμώχνουν", ενδεχομένως να αισθανθούμε καλύτερα ανακτώντας λίγη από την ανεμελιά των 60's.
Προσπαθώντας να καλύψουν τα ψυχολογικά και συναισθηματικά τους "κενά", οι άνθρωποι οδηγούνται σε πράξεις που δεν τους αντιπροσωπεύουν. Πρωταρχικό ρολο σε αυτό διαδραματίζει η ψυχική ισορροπία, αυτό που λέμε "να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου". Γιατί αν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, δεν μπορείς να τα έχεις καλά με τους γύρω σου. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, που βαδίζεις και τι αναζητάς στη ζωή σου, είναι πολύ πιο απλά τα πάντα. Αν νοιάζεσαι για το "είναι" και όχι το "φαίνεσθαι" και στέκεσαι με ειλικρίνεια απέναντι στους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, μπορείς να γίνεις "ερωτεύσιμος" για εκείνους.
Ο έρωτας είναι ένα όμορφο συναίσθημα που όμοιο του δεν υπάρχει, γι' αυτό η δήθεν αδιαφορία απέναντι του πολλές φορές "πληρώνεται" πολύ οδυνηρά. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα χάδι είναι αυτά που μπορούν να σου δώσουν δύναμη να κατακτήσεις τον κόσμο.
Διώξε τους φόβους σου, απόβαλλε τα συμπλέγματα σου, αναζήτησε την εσωτερική ηρεμία, κοίταξε τον άλλο στα μάτια και πες ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.
"Δεν χρειάζεται να τρέχεις
όταν τόσο πια κοντά σου έχεις
κείνον που αγαπάς......"
Ερμηνεία: Α.Βουγιουκλάκη
Στίχοι: Α.Σακελλάριος
Μουσική: Μ.Χατζιδάκης
*Αφιερωμένο στη Δ.Λ.
σχόλια