Ένα άκυρο βράδυ που χάζευα την αρχική σελίδα του tumblr μου, ένας χρήστης είχε κάνει reblog μία εικόνα η όποια έγραφε «ο έρωτας δεν πεθαίνει από φυσικά αίτια. Εμείς τον σκοτώνουμε για να επιβιώσουμε. Φανταστείτε να ήσασταν ερωτευμένοι για πάντα. Είναι σαν να σου λέει κάποιος ότι θα περάσεις όλη σου τη ζωή με δέκατα. Κάποια στιγμή αυτός ο πυρετός θα σε εξουδετερώσει.» Είχαν αποκρυσταλλώσει ένα τμήμα της άποψής του ψυχοθεραπευτή Χάρη Ακριτίδη για τον έρωτα, σε μία εικόνα. «Εντάξει» είπα από μέσα μου, «υπερβολικές μπούρδες». Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη λέξη «ξενερωτευμένη» τότε θα το έκανα, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Οπότε με χαρακτήρισα, ρεαλίστρια έως και κυνική. Είχα πετάξει από μέσα μου κάθε ίχνος ρομαντισμού. Κορόιδευα τον εαυτό μου, λες και είχα ξεχάσει πώς ήμουν όταν ερωτευόμουν.
Πέρασαν 2-3 μήνες και ήρθε το εαρινό εξάμηνο στο πανεπιστήμιο, με υποχρεωτικό μάθημα «Αναπτυξιακή Ψυχολογία». Πολύ ωραία. Κάπου εκεί, οι αντιλήψεις μου άλλαξαν, τίποτα δεν μου φαινόταν το ίδιο.
Όλοι μας γνωρίσαμε ένα άτομο, ίσως και παραπάνω, που έγιναν η απόλυτη προτεραιότητα μας. Ξέρουμε ότι ήταν έρωτας επειδή δεν κράτησε και πολύ. Είναι φύσει αδύνατο να παραγκωνίζουμε τον εαυτό μας και να ασχολούμαστε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με ένα συγκεκριμένο άτομο πλην του εαυτού μας.
Μελετήσαμε την ψυχαναλυτική σχολή σκέψης και μέσα στις βασικές αρχές της, ήταν μεταξύ άλλων και οι παρακάτω «ο έρωτας είναι μια υγιής αλληλεξάρτηση», «στη ζωή μας, συμβιβάζονται έννοιες και σχέσεις συγκρουόμενες μεταξύ τους», «ο έρωτας είναι μία μορφή ψυχοπαθολογίας». Για ένα άτομο σαν και μένα, αντιδραστικό μέχρι τα μπούνια και στους περισσότερους τομείς της ζωής μου, εντελώς ασυμβίβαστο, όλα αυτά μου φαινόντουσαν κάπως μη ρεαλιστικά. Σταδιακά όμως αναθεώρησα.
Ήρθε ξανά ο έρωτας, ο οποίος βρισκόταν κάτι (δεν έχω ιδέα – ούτε θέλησα να μάθω ποτέ) ναυτικά μίλια μακριά μου. Με περίμεναν βδομάδες αϋπνίας πάνω από το κινητό για να μιλάμε (όσο σάχλα και αν ακούγεται) και καπάκια 6 ώρα στην σχολή, ποτό και νυχτερινή διασκέδαση με φίλες - για να υπάρχει πάντα η ισορροπία -, μία αχαλίνωτη επιθυμία να τον δω, με αποτέλεσμα βέβαια να τρέχω στα αεροδρόμια λίγο πριν την εξεταστική και να το σκάω Αθήνα, να συναντιόμαστε 1–5 πρωί και και και και...
Όλοι μας γνωρίσαμε ένα άτομο, ίσως και παραπάνω, που έγιναν η απόλυτη προτεραιότητα μας. Ξέρουμε ότι ήταν έρωτας επειδή δεν κράτησε και πολύ. Είναι φύσει αδύνατο να παραγκωνίζουμε τον εαυτό μας και να ασχολούμαστε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με ένα συγκεκριμένο άτομο πλην του εαυτού μας. Ο έρωτας είναι εγωιστής και δεν γνωρίζει από τα γνωστά καθώς πρέπει «να περάσεις καλά μωρό μου και ας μην είμαι εγώ εκεί». Ο έρωτας λέει «μόνο μαζί μου θα περνάς καλά». Και σε αυτό το σημείο κατάλαβα γιατί ο έρωτας θεωρείται ψυχοπαθολογία. Καταστρέφεται αναγκαστικά από την ίδια του την ένταση, διαφορετικά εμείς θα υποφέραμε μαζί με τους συντρόφους μας αιώνια.
Συνεπώς όταν έρχεται ο έρωτας, να τον ρουφάτε μέχρι το μεδούλι. Ζήστε τον με ένταση και πάθος, γιατί κάποια στιγμή ο καθένας σας θα πάρει χωριστούς δρόμους. Θα κάνει τις επιλογές του και θα πάρει τις αποφάσεις του. Εσείς θα πρέπει να τις σεβαστείτε και να τις υποστηρίξετε. Θα έχετε πάρει και θα έχετε δώσει όμορφα πράγματα, τα μόνα που μπορούν να θεωρηθούν αιώνια. Ο κάθε έρωτας είναι ένας μικρός σταθμός, ο οποίος πάντα έχει να μας δώσει πολλά, έστω και αν αυτό το «πολλά» είναι ένα καλό μάθημα.
Ο έρωτας πρέπει να καταστρέφεται, για να μπορούμε να προχωράμε, ωστόσο να είμαστε ευγνώμονες γιατί μας βοήθησε να αναπτυχθούμε, τόσο πνευματικά, όσο και συναισθηματικά.
