Είναι αυτό που πηγαίνεις στο μαγαζί που δουλεύει η τύπισσα. Στο μαγαζί που δουλεύει ο έρωτας. Είναι αυτό που ξοδεύεις όλα τα φράγκα του μήνα στα ξίδια αυτού του μπαρ. Αλλά δε σε χαλάει. Γιατί 1ον βλέπεις εκείνην και 2ον γουστάρεις γιατί (ευτυχώς) είναι το στέκι σου. Είναι αυτό που κουβαλάς όλη την παρέα εκεί, μόνο και μόνο για να την δεις. Κι αν η παρέα δε μπορεί, τότε βαράς τηλέφωνα σε τρίτους. Γιατί ο στόχος είναι ένας. Να την δεις. Να κοιτάξεις τα μάτια της όσες περισσότερες φορές μπορείς μέσα σε ένα βράδυ. Να την χαζέψεις. Να χαζέψεις τον τρόπο που κοιτάζει, τον τρόπο που μιλάει, τον τρόπο που συμπεριφέρεται, τον τρόπο που γελάει. Να πάρεις την μαστούρα σου ένα πράγμα ρε παιδάκι μου, ξέρετε εσείς. Να την χορτάσουν τα μάτια σου και η ψυχή σου. Γιατί το να έχεις δεύτερη καρτέλα ανοιχτή με το facebook προφίλ της και να το χαζεύεις όλη μέρα ξεκάθαρα δεν αρκεί.
Είναι αυτό που πλέον ξέρεις και σε ξέρει όλο το μαγαζί. Αφεντικά, ντι-τζέις σερβιτόρια, μπαρμάνια, μπαργουμάνια, πελάτες, περαστικοί, τα αδέσποτα σκυλιά που μπουκάρουν μέσα και αράζουν με τις ροκιές σας. Είναι αυτό που έχεις δικό σου τραπέζι πλέον και δική σου γωνιά στο μπαρ όταν είστε λιγότερα άτομα.
Είναι αυτό που ο ντι-τζέι ξέρει ποια τραγούδια γουστάρεις και τα βαράει την κατάλληλη στιγμή. Και αφού του κάνεις νεύμα με την μπύρα, τότε απλά ψάχνεις να βρεις τα μάτια της. Και είσαι σίγουρος πως εκείνες τις στιγμές κι αυτή ψάχνει τα δικά σου. Και όταν βρεθούν, θα κοιταχτείτε για 1-2 δευτερόλεπτα και μετά θα κοιτάξετε αλλού. Σα να ήταν τυχαία και αυτή η ματιά. Μα και οι δυο ξέρετε πως μόνο τυχαία δεν ήτανε. Και θα γυρίσεις το κεφάλι από την άλλη και ασυναίσθητα θα σου βγει αυτό το μικρό χαμόγελο. Είναι αυτό το χαμόγελο του έρωτα, νιώθωντας εκείνην τη στιγμή μια ικανοποίηση και επιβεβαίωση. Ικανοποίηση διότι όταν γύρισες να την κοιτάξεις αυτή σε κοιτούσε ήδη. Επιβεβαίωση διότι ξέρεις πώς κάτι υπάρχει τελικά μεταξύ σας και δεν είναι όλα στο μυαλό σου. Θα μιλήσετε; Συνήθως όχι. Ίσως μια φορά στο τόσο ανταλλάξετε καμιά κουβέντα, άλλοτε με χαβαλέ και άλλοτε με σοβαρότητα και δήθεν ωριμότητα.
Είναι αυτό που ποτέ δε παραγγέλνεις στα σερβιτόρια αλλά πηγαίνεις εσύ στο μπαρ, όσο μακριά κι αν είσαι, όσο δύσκολο κι αν είναι. Απλά γιατί θέλεις να σε δει, να καταλάβει ότι ήρθες, ότι είσαι εδώ. Και πάντα της παραγγέλνεις το ίδιο πράγμα. Και ξέρει τι πίνεις, αλλά κάθε φορά σε ρωτάει τι θα πάρεις. Ίσως για να πιάσετε κουβέντα. Ίσως και όχι. Όπως και να έχει εσύ πάντα χάνεις τα λόγια σου, σκαλώνεις άσχημα, απαντάς μονολεκτικά κουνώντας το κεφάλι και φεύγεις. Και σκέφτεσαι το πόσο μαλάκας είσαι. Και αυτή γελάει, ξέροντας γιατί αντιδράς έτσι.
Είναι αυτό που όταν δε θα έχει πολύ δουλειά θα βγει από το μπαρ να κόψει βόλτες, να δει αν όλα πάνε καλά, να πάει τουαλέτα, να έρθει στο τραπέζι σου να ρωτήσει αν είστε οκ, να μαζέψει πράγματα. Είναι η σειρά της να σε κάνει να την προσέξεις. Και σίγουρα τα καταφέρνει. Και νομίζω πως αυτό είναι που την εξιτάρει ακόμα περισσότερο. Αυτό είναι που εξιτάρει και εσένα. Που υπάρχει αυτό το όμορφο παιχνίδι. Και απλά αυτό. Απλά συνεχίζεται αυτό μέχρι να καταφέρεις να της μιλήσεις. Μετά ξεκινάει ομορφότερο παιχνίδι, αυτό του να ανακαλύψεις τον κόσμο της. Και το περιμένεις πως και πως. Γιατί ξέρεις πως άνετα θα μετανάστευες στον δικό της κόσμο.
Είναι αυτό που τελικά δε ξέρεις αν όλα αυτά ισχύουν ή αν ζεις πάλι σε ένα παραμύθι, το οποίο έπλασες μόνος. Είναι αυτό που πιστεύεις πως έχεις ψευδαισθήσεις. Είναι και αυτό που δε σε νοιάζει όμως ρε φίλε. Την γουστάρεις τρελά και θα προσπαθήσεις τα πάντα μέχρι να φας πακέτο γερό. Και ίσως ούτε τότε σταματήσεις να προσπαθείς. Είναι αυτό που περιμένεις πως και πως την επόμενη φορά που θα πας στο μαγαζί για να την δεις. Και τότε όλα πάλι από την αρχή.
Γιατί γίνεται να μην ερωτευθείς μια τύπισσα η οποία δουλεύει στο μαγαζί που αράζεις, ακούτε την ίδια μουσική , πίνετε το ίδιο ποτό, έχετε τις ίδιες ιδέες και τα ίδια όνειρα; Σωστά. Δε γίνεται.
σχόλια