Ξεφυλλίζοντας τις προάλλες το wall μου πέφτω πάνω σε ένα άρθρο-συνέντευξη με τίτλο: «Ερωτευόμαστε εκείνον που ανταποκρίνεται στην ερώτησή μας: “Ποιος είμαι;”».
Παύση.
Ακολουθούν αυτόχαστουκίσματα και μώλωπες.
«Τι είπε ο άνθρωπος;» μουρμουρίζω σαν πλοίο που μόλις έκοψε τους κάβους και ξεμακραίνει ακυβέρνητο για Μαλδίβες.
Ok, όλοι μας έχουμε διαβάσει διάφορους ορισμούς για το τι εστί έρωτας, τους περισσότερους εξ αυτών σε κάποιο εφηβικό λεύκωμα. Πάντα ζήλευα τα κορίτσια για αυτή την πολυτέλεια. Ήθελα και εγώ να έχω λεύκωμα αλλά θα έπρεπε να το κρατώ κρυφό -όπως και τα κουζινικά μου- και να γράφω μόνος μου σαν τον μαγκούφη.
Δεν λέτε πάλι καλά που μπήκε στη ζωή μας το facebook, ξεδιπλωθήκατε όλοι σας εκφραστικά και πάψατε να με θεωρείτε ιδιόρρυθμο.
Από την εποχή του Μωυσή και των 10 εντολών,λοιπόν, ο αποφθεγματικός λόγος, ο οποίος δεν σηκώνει συζήτηση, μας κυβερνά.
Για να είναι ο σταυροφόρος του αυτοαναφορικού έρωτα τόσο κάθετος, κάτι παραπάνω θα ξέρει, μάλλον. Μπορεί βέβαια η ρήση του να μας εξυπηρετεί ή ακόμα και αν δεν το κάνει να βαριόμαστε να σπαταληθούμε σε διενέξεις, με σπαρακτικά επιχειρήματα έμπλεα ειρωνείας και ετοιμοθάνατης διαύγειας, για να τον υποχρεώσουμε να ανακαλέσει.
Το άκουσες;
Αν δεν σου αρέσει το πετάς διακριτικά και δημοκρατικά στον κάδο όπως ακριβώς με τα διαφημιστικά φυλλάδια. Aν σου κάνει το κρατάς σαν φλουρί βασιλόπιτας.
Σε επόμενη φάση ανάλυσέ το κοιτώντας το ταβάνι μια νύχτα που δεν θα σε παίρνει ο ύπνος και γράψε ένα άρθρο για τη «Lifo» ή τον «Αγγελιαφόρο της Τεχεράνης».
Mην πας, όμως, να τσακωθείς με τον επιγραμματικό εκλαϊκευτή, σαν άλλος Άδωνις.
Διαβάζοντας, λοιπόν, το εκτενές άρθρο, που μπορείς να googlaρεις, συνέλεξα σαν μελισσάκι 2-3 αποφθέγματα. Η ετυμηγορία μου για αυτό που μας αφορά, μετά από ώρες σκέψης και αυτοϊκανοποίησης είναι: ΟΧΙ!
Διαφωνώ με την εν λόγω αποκωδικοποίηση του μυστικού του έρωτα. Δεν ερωτευόμαστε αυτόν που ανταποκρίνεται στην ερώτηση “Who am I?” αλλά εκείνον/η που απαντά στον γρίφο «Ποιος/α νομίζω ότι είμαι;».
Η ένστασή μου προκύπτει από την παρατήρηση, η οποία είναι πιο οικουμενική και επιβεβαιώσιμη από το «μπλε» της θάλασσας, ότι όταν οι άνθρωποι καψουρεύονται μετατρέπονται σε ειδωλολάτρες, εξιδανικεύουν σκανδαλωδώς, αγιογραφούν γλωσσοκοπανιωδώς.
Σιγά μην είναι οι ίδιοι τόσο γαμάτοι όσο το μανάρι που αποτυπώνεται, στα γουρλωμένα μάτια τους και τα νωπά από την καύλα εσώρουχα, τις πρώτες στιγμές at least.
Το άστοργο και παράφορο είδωλο -στο αυτί του οποίου επιθυμούν να ψιθυρίσουν λόγια ερωτικού βανδαλισμού καθώς θα το τοποθετούν χαμαίζηλα στο δάπεδο για να αλληλοεξευτελιστούν μέσα στην αφθονία του επίζηλου κάλλους- είναι μια επινοημένη τελειότητα με την οποία νομίζουν ότι μπορούν να αντιστοιχιστούν!
Για να ξεζαλιστούμε από την περιγραφή ακολουθεί τοποθέτηση προϊόντος ή αλλιώς αποδεικτικό υλικό βγαλμένο από τη ζωή τη κακούργα.
Η φίλη μου η Παυλίνα είναι ένα “normal” πλάσμα το οποίο έχω επινοήσει διότι κανείς δεν με κάνει παρέα, καθόλου περίεργο.
Ήμασταν, που λέτε, τις προάλλες σε ένα καφέ της Καλλιδρομίου. Ήταν δεν ήταν 12 το μεσημέρι όταν την βλέπω να φτύνει τον κουραμπιέ που μασούσε και να μου δείχνει με προτεταμένο τον δείκτη του δεξιού της χεριού έναν αλητάμπουρα σε ρόλο μεγάλου ιεράρχη της εξαρχειώτικης επανάστασης να προελαύνει.
Ο άνεμος έπνεε ορμητικός εις την αντίξοη φορά του. Ελίχθηκε σαν πάνθηρας ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα.
Ήταν εύσωμος, ψηλός, με δερμάτινα ρούχα, ξανθά μαλλιά και γενειάδα, αυστηρό ύφος, μαύρο σκισμένο τιραντάκι, βαμμένα κόκκινα νύχια και ψεκασμένο από ακριβό αποσμητικό δασύτριχο στήθος. Ήταν σαν ήρωας μυθιστορήματος του Μιχαήλ Αφανασίεβιτς Μπουλγκάκοφ μπολιασμένος με κρητικό αγρότη.
Η Παυλίνα είναι ίδια με την Divine από το «Ροζ Φλαμίγκο».
Θέλετε να μου πείτε ότι η Παυλίνα διέκρινε τον πραγματικό της εαυτό στον ναυαγό των αγγέλων της κόλασης;
Άσσος ημίχρονο.
Goal από τα αποδυτήρια.
Εγκατάλειψη τελικό.
Χαρτομάντιλα Zewasoft.
Αχρησιμοποίητα για ακόμα μια φορά τα μαστίγια.
Το περιστατικό αυτό είναι μόλις ένα από τα άπειρα τα οποία μπορώ να επικαλεστώ στα οποία ο ερωτοχτυπημένος νομίζει ότι μπορεί, εν μια νυκτί, να παίξει από το τοπικό πρωτάθλημα Βοιωτίας στο NBA, χωρίς προηγούμενη αναβάθμιση. Απογυμνώνω την θεόπνευστη ανάλυσή μου σε όρους αισθητικούς, και μόνο. Δεν θέλω να κάνω το ζήτημα σύνθετο. Μας φτάνει αυτό που έχουμε στο σαλόνι. Θυμάστε όλοι τους εαυτούς σας να γουστάρουν αδυσώπητα ποιήτριες, αθλήτριες, τηλεφωνήτριες που δεν σας έδωσαν ποτέ την άδεια να προσπαθήσετε.
Μάλλον δεν σας αξιολόγησαν όσο θετικά αυτόαξιολογηθήκατε ή ενδεχομένως έκαναν και αυτές το ίδιο λάθος με εσάς. Αυτοαναγορεύθηκαν αψεγάδιαστες αφέντρες του καλπάζοντος περφεξιονισμού και έφαγαν τα μούτρα τους σε επόμενο πλάνο κάνοντας τα γλυκά μάτια σε εμένα!
Συνοψίζοντας.
Αν ισχύει ότι ερωτευόμαστε αυτόν που απαντάει στην ερώτηση “Who am I?” τότε μάλλον όλοι μας έχουμε χρόνια να περάσουμε ΚΤΕΟ.
Βρε “Who am Ι” αλλά την άλληνε γαμάει…
ΜΠΙΠ!
σχόλια