Ή είμαι μια τέρμα συναισθηματική (αν όχι προβληματική) προσωπικότητα ή όντος τα αεροδρόμια έχουν αυτή την περίεργη αύρα που με περιτριγυρίζει κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί. Αυτό το κάτι στον αέρα που σε γεμίζει με ανεμελιά αλλά ταυτόχρονα σε φορτίζει συναισθηματικά σε έναν πολύ περίεργα υψηλό βαθμό. Μα τι μου συμβαίνει τέλος πάντων;
Κοιτάζω τριγύρω, τις ώρες της αναμονής και σκέφτομαι ότι πέρα από την προφανή και στενόμυαλη εικόνα αποσκευών που ανεβοκατεβαίνουν σκάλες, κόσμου να τρέχει, κόσμου να αράζει, κόσμου να φορτίζει, υπάρχει και το άλλο κομμάτι, αυτό το άλλο που πλανιέται τριγύρω.
Απο τη μια είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας που σε κατακλύζει, αυτή που κάνει την αναμονή αφόρητη γιατί το mood είναι "φεύγω μακριά, φεύγω!" και σε βασανίζει το κάθε λεπτό που καθυστερεί αυτή την ώρα.. Είναι η φυγή όχι μόνο του κορμιού, το κορμί δεν λέει τίποτα...Είναι η φυγή του μυαλού, η ανυπομονησία για αλλαγή παραστάσεων, για ανέμελο πρόγραμμα, η διαφυγή απο τα τετριμμένα που σε κάνουν να νιώθεις σαν ρομποτάκι που μόνο δουλεύει, τρώει και κοιμάται. Αυτή η φυγή που δίνει οξυγόνο και κάνει το μυαλό να χοροπηδάει γεμίζοντάς το εικόνες, ακούσματα, ιδέες και μόνο αναζωογόνηση! Βέβαια τώρα θα μου πεις, γιατί μόνο τα αεροδρόμια; Γιατί όχι τα λιμάνια, οι σταθμοί τρένων, λεωφορείων;
Κοίταξε να δεις, φυγή να είναι και ας είναι και με τα πόδια, δεν το συζητάμε... Απλά το αεροπλάνο όχι απλά θα σε πάρει απο εκεί που είσαι αλλά θα σηκωθεί πάνω απο όλους, θα σε ανεβάσει εκεί που τίποτα δεν μετρά γιατί εκεί πάνω είσαι ένας απλός άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Η δύναμή σου και ο επίγειος ρόλος σου εκεί πάνω δεν πιάνει μια, είστε εσύ, η ζώνη σου και τα σύννεφα. Και ο θεός πιλότος, καλά να' ναι! Βλέπεις απο ψηλά πόσο μικροί με μεγάλα (για εμάς) προβλήματα είμαστε. Πόσο ανούσια φαίνονται απο εκεί ψηλά αυτά τα προβλήματα!
Απο την άλλη μελετώντας τον κόσμο τριγύρω στα αεροδρόμια θα δεις λογιών λογιών αντιδράσεις, πρόσωπα χαρούμενα, θλιμμένα, νευριασμένα, χαλαρωμένα, ανέμελα. Θα δεις ζευγάρια να χωρίζονται, να παίρνουν τον δρόμο τους γυρνώντας κάθε 3 δευτερόλεπτα πίσω ρίχνοντας κλεφτές ματιές με την ελπίδα να κλέψουν ακόμα και την τελευταία στιγμή λίγη εικόνα του ανθρώπου τους. Ανθρώπους με δάκρυα στα μάτια που περνάνε τον έλεγχο με μυαλό και καρδιά διαλυμένη. Είναι όμως και εκείνοι που ενώνονται. Εκείνοι που βγαίνοντας στις αφίξεις ψάχνει το βλέμμα τους , το βλέμμα που ερωτεύτηκαν, να συναντηθεί με το δικό τους και να αναζοπυρωθεί ότι η απόσταση σβήνει και ρημάζει. Αγκαλιές σφιχτές, γεμάτες προσμονή, λαχτάρα και επιθυμία.
Αυτή είναι για μένα το πραγματικό πρόσωπο του αεροδρομίου. Όχι ένα πάρκινγκ αεροσκαφών, έλεγχοι και διαστάσεις βαλιτσών. Αλλά σημείο χαράς, λύπης, προσμονής και υπομονής μέχρι την επόμενη φορά που θα αντικρύσεις το χαμόγελο και τα μάτια που χαζεύεις στο skype και σου φθείρει την ψυχή. Γι' αυτό και μόνο τα αγαπώ.
σχόλια