Εσύ θυμάσαι τον Αλέξη; Εγώ τον θυμάμαι. Φίλοι δεν ήμασταν. Πρώτη φορά είδα το πρόσωπό του όταν το είδες κι εσύ.
Τον θυμάσαι όμως; Εγώ πολύ καλά. Δεν ήμουν εκεί όταν έγινε, δυο στενά πιο πάνω μένω, μα έτυχε σαν τον Αλέξη κι εγώ να έχω βγει σε άλλη γειτονιά για τη γιορτή ενός Νίκου.
Είσαι σίγουρος πως τον θυμάσαι, ε; Εγώ σαν να τον ήξερα από παλιά ένα πράμα. Δεκαπέντε χρονών παλικαράκι, και σα να 'φερνε λίγο στον ξαδερφούλη μου, όταν ήτανε μικρός. Δεν ήμουν τότε και καμιά παιδούλα, μα παιδί ένιωθα και νιώθω πάντα, και τα παιδιά στενοχωριούνται και θυμώνουν όταν γίνεται κακό.
Εσύ όμως μπορείς να θυμηθείς να ξεψυχά άδικα στα χέρια σου ο καρδιακός σου φίλος και να 'σαι δεκαπέντε χρονών παιδί;
Τον θυμάται κανείς τον Αλέξη; Έφηβοι δεν ήμασταν, δεν τον αγαπήσαμε ποτέ, μέσα από μια οθόνη τον μάθαμε. Κι όμως κοίτα πόσο καλά τον θυμάμαι. Πόσο καλά τον θυμάσαι.
Τώρα κοίτα τον Νίκο.
Σε παρακαλώ, σταμάτα να κοιτάς για μια στιγμή τις ληστείες και τις αναρχίες και τις απεργίες πείνας. Σταμάτα να κοιτάς το έγκλημα, την τιμωρία και την εκδίκηση, τα βόρεια προάστια, το κακομάθεμα και τους εκβιασμούς.
Να τις χέσω τις σπουδές του Νίκου, να την χέσω και την απεργία πείνας του, αν έτσι το θες κι αν το δίκιο σου αυτό προστάζει. Τον νόμο και τις ιδεολογίες και ό,τι άλλο μου παρουσιάζεις δεν τα γνωρίζω και επιχειρήματα τέλεια σαν τα δικά σου δεν θα βρω.
Εσύ όμως μπορείς να θυμηθείς να ξεψυχά άδικα στα χέρια σου ο καρδιακός σου φίλος και να 'σαι δεκαπέντε χρονών παιδί;
Άσε τον Νίκο να πεθάνει. Μόνο ένα σου ζητώ, σταμάτα να τον μισείς.
σχόλια