Ακόμα μία φορά σφίγγεις τα δόντια και χαμηλώνεις το κεφάλι. Ακόμα μία φορά αποδέχεσαι τα λάθη σου και προσπαθείς να πας μπροστά μα σε κρατάνε πίσω όσα νοιώθεις. Και τί έχει να κάνει τελικά; Ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω σου, οι άνθρωποι έρχονται για να φύγουν, οι στιγμές κρατούν πάντα λίγο και οι σχέσεις ακόμα λιγότερο.
Μοιάζουν με χιλιοστά του δευτερολέπτου όσα ζεις μπροστά σε όσα τελικά συμβαίνουν. Και αποτέλεσμα μηδέν!
Το έζησα πολλές φορές το παραμύθι της ξεγνοιασιάς και της αλήθειας. Όλοι το ζούμε. Και οι περισσότεροι νοιώθουμε αδικημένοι.
Πόσες φορές κοιτάει ο καθένας μέσα του να βρει τί λάθη έχει κάνει;
Πόσες φορές σταθήκαμε αλήθεια ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς μας και συνεπώς απέναντι στους άλλους;
Κι όταν το κάναμε - όσοι από μας το έχουν κάνει - το αποτέλεσμα μας δικαίωσε;
Όποτε λέω την αλήθεια μπαίνω στο περιθώριο. Ακόμα κι όταν δεν την λέω πάλι εκεί βρίσκομαι στο τέλος.
Πονάει το να τραβάς τα ζόρια στις σχέσεις (διαπροσωπικές και επαγγελματικές) μόνος.
Πονάει το να χάνεις την εμπιστοσύνη σου στους άλλους κι αυτοί σ' εσένα.
Αυτό που διαλύει όμως είναι το να μη σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους (πάλι συνεπώς) .
Αυτοί που συνήθως σέβονται είναι αυτοί που μένουν απ' έξω. Όμως αυτό έχει να κάνει με το τί επιδιώκει ο καθένας από μας.
Οι περισσότεροι μάθαμε στη ζωή μας πως αυτό που μετράει είναι το να μπορείς να ελέγχεις, να έχουμε τα ηνία των σχέσεών μας, να μη μας πατήσουν τον εγωισμό, να μην καταλάβουν ποιοι είμαστε.
Η Μ Α Ν Ι Α που έχουμε οι άθρωποι να παίζουμε κρυφτό.
Μας έφαγαν οι ανασφάλειες και οι κομπλεξισμοί και άρα, η ανάγκη της εξουσίας πάνω στους άλλους μεγαλώνει.
Γιατί;
Γιατί δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε τους εαυτούς μας. Έχουμε γίνει ζώα έτοιμα να κατασπαράξουν οτιδήποτε διαφορετικό από αυτά.
Κι ύστερα από όλους αυτούς τους τεράστιους αγώνες εξουσίας τελικά μένουμε μόνοι.
Και η μοναξιά δεν παλεύεται. Επειδή όσους ανθρώπους κι αν έχεις δίπλα σου να σε αγαπάνε, κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει εσένα όπως εσύ.
Κι όσο γελοίο κι αν ακούγεται, όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη συγχώρεση.
Το να μπορείς να σου συγχωρείς τα λάθη σου, πάει πει πως αποδέχεσαι το γεγονός ότι γεννήθηκες άνθρωπος, άρα δικαιούσαι να κάνεις λάθη. Πάει να πει πως δεν κατακρίνεις τον εαυτό σου και δεν του δημιουργείς κόμπλεξ, απλά προσπαθείς να τον βελτιώσεις.
Πάει να πει πως δεν είσαι τόσο αυστηρός με τους γύρω σου, αφού μπορείς να δεχτείς ότι κι αυτοί άνθρωποι είναι και δικαιούνται να σφάλλουν.
Χώρια που ουσιαστικά δεν έχεις εγωισμό. Γιατί ως γνωστόν ο εγωισμός κρύβει τις ανασφάλειές μας. Μας κάνει να νοιώθουμε δυνατότεροι.
Για σκέψου όμως λιγάκι.. είμαστε;
σχόλια