Μιας και έχουν πιάσει για τα καλά πια οι ζέστες και έχουμε ξεχυθεί όλοι στις καφετέριες και στα μπαρ, ένιωσα υποχρέωσή μου να γράψω αυτό το κείμενο/ξέσπασμα. Είμαι φοιτήτρια και σερβιτόρα γύρω στα τέσσερα χρόνια πια, σε μια μικρή πόλη της βόρειας Ελλάδας (από όπου και κατάγομαι και επιστρέφω κάθε χρόνο για διακοπές και δουλειά) και καταλαβαίνω ότι μερικοί έχουν μια μικρή δυσκολία να εμπεδώσουν το πώς λειτουργεί το όλο concept του παραγγέλνω-σερβίρω, γι’ αυτό πήρα την πρωτοβουλία να τους διαφωτίσω. (Ναι, αυτό ήταν ειρωνεία και θα βρείτε μπόλικη στις επόμενες γραμμές.)
Χαιρετισμός: είναι μακράν το πιο σημαντικό, κατά την εμπειρία μου. Όταν έρχομαι να σας πάρω παραγγελία με το χαμόγελο στα χείλη και την καλημέρα/καλησπέρα μου, και ο διάλογος πάει κάπως έτσι: «Καλημέρα σας!» «Ένα φρέντο καπουτσίνο γλυκό», εγώ αμέσως συμπεραίνω ότι είστε ένας ανάγωγος άνθρωπος και ότι δεν έχετε τρόπους. Ειδικά αν δεν μπείτε καν στον κόπο να σηκώσετε τα μάτια από την εφημερίδα σας και να με κοιτάξετε. Όλοι έχουμε τις άσχημες μέρες μας, αλλά το να πεις μια καλημέρα όταν στη λένε είναι, απλά, καλοί τρόποι. Και πιστέψτε με, το είσαι ευγενικός με τον σερβιτόρο, δεν πρόκειται να σου βγει ποτέ σε κακό, όσο βρίσκεστε στην καφετέριά του. Ακόμα και να μην αφήσετε φιλοδώρημα (ποιος αφήνει πια;), το να τον χαιρετήσετε και να δείξετε ευγένεια, είναι κάτι που θα το θυμάται και την επόμενη φορά.
Τόνος και ένταση φωνής: Θα τα πιάσω ένα-ένα. Καταρχάς κάπου εδώ ίσως θα έπρεπε να ξεκαθαρίσω κάτι, για όσους από εσάς ξεκινήσατε να πηγαίνετε σε καφετέριες χθες και δεν το γνωρίζετε. Το ξέρω ότι θα σας σοκάρει αλλά, ένας σερβιτόρος ΔΕΝ είναι υπηρέτης σας. Είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει και ΔΕΝ είστε το αφεντικό του, επειδή είστε πελάτης. Θα σας εξυπηρετήσει γιατί αυτό κάνουν όλοι οι υπάλληλοι ανά την υφήλιο. Οπότε, τον επιτακτικό και απότομο τόνο, αφήστε τον σπίτι γιατί δε θα σας βοηθήσει κάπου. Είναι άσχημο και ,επαναλαμβάνομαι το ξέρω, ανάγωγο. Ο σερβιτόρος που βλέπετε είναι κουρασμένος (ειδικά αν η μέρα έχει προχωρήσει ή αν δουλεύει με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι του) και ίσως έχει να εξυπηρετήσει και άλλα δέκα τραπέζια μαζί με το δικό σας. Οπότε λέξεις όπως «γρήγορα» και «σβέλτα» όταν δεν υπάρχει πραγματικά λόγος βιασύνης, πιστέψτε με που σας το λέω, δε θα τον κάνουν να κινηθεί ούτε στο ελάχιστο πιο γρήγορα. Ακριβώς (ακριβώς όμως) το αντίθετο. Δεν υπάρχει σερβιτόρος που θα σκεφτεί «Ααα, μου είπε να πάω γρήγορα τον καφέ με άσχημο τρόπο! Καλύτερα να βιαστώ!»
Αυτά για τον τόνο. Τώρα η ένταση. Αν εξαιρέσουμε τους ανθρώπους που ξέρουν να διαβάζουν χείλη, όλοι οι υπόλοιποι βασιζόμαστε στα αυτιά μας για να ακούσουμε την παραγγελία. Αν λοιπόν μας λέτε τον καφέ μέσα από τα δόντια σας, αλήθεια θα είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούμε. Γι’ αυτό, δείξτε μου ότι έχετε φάει πρωινό! Μην ντρέπεστε! Καθαράκαι δυνατά. Για να μπορέσω να κάνω κι εγώ τη δουλειά μου, να πιείτε κ εσείς τον καφέ σας.
Όλοι μαζί παραγγελία: Αυτό και όπως να το πιάσεις, δε γίνεται! Πώς να το κάνουμε!; Και δε μιλάω μόνο για μεγάλη παρέα. Μου έχει τύχει να μην έχω καταλάβει τους καφέδες και με δύο άτομα, αν ο διάλογος έχει ως εξής:
Πελάτης Α: Ένα φρέντο καπουτσίνο γλυκό.
Πελάτης Β: Εεε… δυο.
Πελάτης Α: Με σαντιγύ.
Πελάτης Β: Εγώ θέλω μαύρη ζάχαρη. Και το γάλα μέσα.
Πελάτης Α: Α ναι, κ εγώ μαύρη ζάχαρη.
Πελάτης Β: Και κανέλα.
Πελάτης Α: Εγώ δε θέλω σαντιγύ.
Εγώ: Να τα ξαναπώ άλλη μία φορά να τα σιγουρέψουμε;
Πελάτης Α ή Β: Μπερδευτήκαμε;
Πραγματικά αν το κάνετε αυτό να ξέρετε ότι μέσα από το μυαλό του σερβιτόρου εκείνη τη ώρα περνάνε πολλοί τρόποι για να φέρεις ένα τασάκι ή ένα δίσκο καπέλο. Ένας ένας, όλοι θα πάρετε τον καφέ σας και θα τον πάρετε πιο γρήγορα ομολογουμένως, αν δεν κάνετε λες και έχετε να βγείτε στον έξω κόσμο είκοσι χρόνια και μου λέτε με τη σειρά τι θέλετε και πως. Και νομίζω σ’ αυτή την κατηγορία εντάσσεται και το «Τι να σας φέρω;» «Ένα φρέντο.» ή «Ένα φραπέ.» Μάλιστα. Μάλιστα… Να φέρω δηλαδή ό,τι καφέ θέλω; Να βάλω όση ζάχαρη μου έρθει;; Θα το κάνω μια μέρα, να το έχετε υπόψη! Αν με ρωτήσει κάποιος τη διαφορά του φρέντο εσπρέσο από τον φρέντο καπουτσίνο πχ, θα κάτσω να το εξηγήσω χωρίς κανένα πρόβλημα. Αλλά αν μου πει κάποιος «ένα φρέντο», το πάει φιρί φιρί να του φέρω ό,τι καφέ μου ‘ρθει. Φρέντο θα είναι, αλλά το υπόλοιπα θα τα αφήσω στη ζωηρή φαντασία μου. Και ακόμα… Αν βλέπετε ότι ο σερβιτόρος εξυπηρετεί ή έχει δουλεία, σταματήστε να κουνάτε χέρια πόδια και να φωνάζετε για να έρθει. Μια φορά αρκεί. Δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου, αλλιώς δε θα ήταν σερβιτόρος. Θα έρθει όταν μπορεί.
Παρκάρισμα: Αυτό που κάποιοι πάτε να πιείτε καφέ και πρέπει να παρκάρετε το αυτοκίνητό σας σε απόσταση δύο μέτρων, αλήθεια δεν μπορώ να το καταλάβω. Δηλαδή αν είναι λίγο πιο κει, θα σας καθίσει ο καφές βαρύς;; Γιατί πρέπει το αυτοκίνητό σας να μου κλείνει εμένα τον δρόμο και να πρέπει με φορτωμένο δίσκο να κάνω τον κύκλο; Γενικά να ξέρετε στις καφετέριες, σερβίρουν άνθρωποι. Ο Spiderman είναι στη Νέα Υόρκη και πολεμάει το έγκλημα. Οπότε οι δικές μας οι ικανότητες είναι περιορισμένες, και με δίσκο στο χέρι περιορίζονται ακόμα πιο πολύ για να βάλετε το αυτοκίνητό σας μέσα στη μέση. Και επίσης.. Αυτές τις καρέκλες που έχουν τα μαγαζιά για να οριοθετούν το χώρο μπροστά από τα τραπέζια, τις βάζουμε για να ΜΗΝ παρκάρετε. Προσοχή εδώ λίγο… ΜΗΝ. Εσείς τις βλέπετε και νομίζετε ότι βλέπετε εκείνον τον κύριο που έχουν στα αεροδρόμια και κουνάει κάτι φώτα για να κατευθύνει το αεροπλάνο να σταματήσει. Και να τα μηχανάκια, και να τα ποδήλατα. Όταν έχει ο άλλος ένα δίσκο γεμάτο και πάει να σπάσει το χέρι του υπό το βάρος του, εκτιμάει ένα μικρό κενό και θα πάει την παραγγελία πολύ πιο γρήγορα. Και τέλος, μια μικρή συμβουλή (που αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν μπορεί να την έχει κάποιος για δεδομένη): όταν βλέπεις έναν σερβιτόρο με δίσκο τέζα να περιμένει να περάσει τον δρόμο, κόψε ρε φίλε μου ταχύτητα! Άσ’ τον να περάσει!
Σκουπίδια: Εντάξει κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ ζώα και ότι αν κάποιος δεν έχει περάσει την εμπειρία του να είσαι σερβιτόρος εκ των έσω, μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερο ζώο. Ακολουθεί λοιπόν ένα μικρό μάθημα για όλους: το τραπέζι είναι για να ακουμπάμε ποτήρια και πιάτα και νερά, το τασάκι είναι για να σβήνουμε τσιγάρα ή για να πετάμε μικρά σκουπίδια (μικρά, το τονίζω) και τέλος κάτω ακουμπάμε ποδαράκια και ποδαράκια σκύλων και καμιά σακούλα. Τώρα γιατί μερικοί άνθρωποι επιμένουν να πετάνε κάτω τις γόπες τους και τις χαρτοπετσέτες τους και να παρατάνε στα τραπέζια σακούλες και ψίχουλα από τυρόπιτες και πίτσες και ζαμπονοτυρόπιτες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, είναι απορίας άξιο. Είναι δηλαδή τόση διαδικασία να βάλει κάποιος το καθένα στη θέση του; Είναι τόσο μακριά το τασάκι ρε παιδιά; Κάποιος τα σκουπίζει αυτά που πετάτε κάτω. Δεν εξαφανίζονται δια μαγείας.
Εσείς εκεί που δουλεύετε δηλαδή γουστάρετε να έρχεται ο άλλος να τα κάνει λίμπα και να φεύγει;; Πρέπει λίγο να εξαφανιστεί η νοοτροπία του «είμαι πελάτης και πληρώνω και τα θέλω όλα με τον τρόπο μου». Δυστυχώς κάποιος που είναι απολίτιστος είναι πάντα, όχι μόνο όταν είναι πελάτης σε καφετέρια.
Αυτά. Στην υγειά σας.
σχόλια