Εδώ και μέρες είχε πάρει την απόφαση της, θα τον συναντούσε για τελευταία φορά πριν φύγει οριστικά από αυτό το καταραμένο μέρος, - όπως συνήθιζε να το αποκαλεί η Ανδριάνα!
Μια μέρα μουντή και βροχερή, φουριόζα πήρε το ποδήλατο της, σχεδόν μια ώρα πριν την αναχώρηση της, χωρίς μπουφάν με ένα κοντομάνικο σαν την τρελή.
Κατηφόριζε τον δρόμο σαν σίφουνας, η καρδιά της χτυπούσε σα τρελή, τρελή για εκείνον.
Έρωτας παράφορος, έρωτας που έκαψε οικογένειες και μαζί με αυτούς έκαψε και εκείνη.
Μέσα της γινόταν πόλεμος, ήξερε πολύ καλά πως έπρεπε να τον αφήσει πίσω της αλλά δε μπορούσε, έπρεπε να πει τη τελευταία της κουβέντα.
Να δημιουργήσει ένα φαντασμαγορικό φινάλε.
***
Στάθηκε για δευτερόλεπτα έξω από την οικοδομή του, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να ανεβαίνει προς το σπίτι του.
Ένα προς ένα μετρούσε τα σκαλοπάτια, κάθε σκαλί ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στο τέλος.
Το γνώριζε, το ένιωθε, ούτως η άλλως το να φύγει ήταν δικιά της απόφαση, ασχέτως από τα γεγονότα και τις καταστάσεις που προηγήθηκαν.
Χτύπησε το κουδούνι χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Μπροστά της στεκόταν ο μεγάλος της έρωτας, ατάραχος, χαμογελαστός σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα.
Αυτή η χλιαρότητα την εξόργισε.
Το μυαλό της ένα κουφάρι, το μόνο που ψέλλισε ήταν ένα φεύγω.
Τόσα ήθελε να του πει, να τα βγάλει από μέσα της, όλα αυτά που δε πρόλαβε να του πει τόσα χρόνια.
Δεν ήταν η συμπεριφορά που ήθελε, δεν άρμοζε στην περίσταση.
Δεν άρμοζε σε αυτούς.
Θύμωσε, αλλά ο θυμός γρήγορα μετατράπηκε σε θλίψη.
Θλίψη για όλα αυτά που έζησαν, και τα τιμάει μόνο αυτή.
Αυτά που κατείχαν περίοπτη θέση στη ζωή της εξανεμίστηκαν με αυτόν τον μαγικό τρόπο.
Χωρίς να το τραβήξει παραπάνω το θέμα, μάζεψε τα κομμάτια της, έσφιξε τα δόντια της και τον αγκάλιασε, τόσο μα τόσο δυνατά.
Ακόμα και αυτός ένιωσε πως ήταν η τελευταία φορά που άγγιζε το σώμα της, αυτό που κάθε φορά του άφηνε στα ρούχα του, μυρωδιά βανίλιας!
Δε γινόταν να παραμείνει σιωπηλή, δεν ήθελε να ρίξει ακόμα ένα δάκρυ, έπρεπε να παραμείνει δυνατή, και ήταν ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή να καταθέσει την ψυχή της.
Σήκωσε τα μάτια της και αντίκρισαν τα δικά του.
Πέρασαν μύριες σκέψεις από μπροστά της σαν ταινία που χει ξαναδεί αλλά δε μπορεί να θυμηθεί το τέλος!
Λοιπόν!
"Θέλω μόνο να σου πω πως θέλει κότσια αυτό που αποφάσισα να κάνω εγώ.
Φεύγω πρώτη γιατί ποτέ μου μάλλον δεν άνηκα εδώ, ίσως μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας να ήταν κάτι μοναδικό.
Ίσως να ήταν και κάτι φτιαχτό, αποκύημα της φαντασίας μου, το εμείς!
Μας έπλασα στο μυαλό μου έτσι ακριβώς όπως μας ήθελα.
Υπήρχε μια αρμονία στις σκέψεις μας, στις κινήσεις μας ακόμα και στα συναισθήματα μας.
Και σίγουρα αυτό ήταν περίεργο, δεν ήταν αληθινό!
Και όλα αυτά τώρα που στέκομαι μπροστά σου και στα λέω, δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία γιατί εσύ όποτε ένιωθες να σου δίνω ακόμα μια ρανίδα αγάπης, απομακρυνόσουν.
Μα γιατί;
Εσύ δεν ήσουν αυτός που μου έμαθε πως να αγαπάω, πως να εκφράζω και να αποτυπώνω τα συναισθήματα μου για σένα;
Εσύ ήσουν αυτός, που θύμωνε μαζί μου γιατί δεν ανοιγόμουν, δεν ήξερες πως και τι νιώθω για σένα. Και ωρυόσουν μπροστά μου αμέτρητες φορές πως έχεις ανάγκη να σε αγαπάνε και να στο δείχνουν.
Λειτουργούσες με ένα μόνιμο άγχος, με έναν φόβο να μην με χάσεις, να μην μας χάσεις, γιατί κάποτε ήταν το ιδανικό και για τους δυο μας.
Και τώρα στέκομαι εδώ μπροστά σου, απογυμνωμένη, άδεια από συναισθήματα να σε κατηγορώ για όλα αυτά που μου έμαθες.
Τα έκανα πράξη και τρόμαξες, έφυγες τρέχοντας καρδιά μου από μια κατάσταση που είχε πάρει τελείως άλλη τροπή.
Σε αγάπησα όσο άντεχε η ψυχή μου, σε είχα κλειδώσει μέσα μου και σου έδωσα το κλειδί.
Αποφάσισες να μου το δώσεις πίσω, δε με νοιάζει γιατί, δεν με ενδιαφέρει πλέον.
Εγώ θα φύγω και αυτό θα είναι το οριστικό, όχι άλλα πισωγυρίσματα, δε θέλω άλλες σφαλιάρες από σένα.
Πάγωσα τον χρόνο εδώ, σε αυτή τη στιγμή, να μου υπενθυμίζει κάθε φορά που θα με ψάχνεις, το πόσο φοβήθηκες να με κρατήσεις.
Αντίο!
Όσο και να τον αγαπούσε όλοι μας γνωρίζαμε, -ακόμα και η Ανδριάνα, πως είχε καταντήσει ο έρωτας τους μια αρρωστημένη κατάσταση.
Ήταν πιστεύω πραγματικά πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, ο φόβος όμως τα γκρέμισε όλα.
Έπρεπε να ξεφύγει από όλο αυτό.
Το μόνο που είχε ανάγκη, ήταν να αποσυρθεί από ένα πάθος που όλοι μας βλέπαμε της έτρωγε τη ζωή.
Ήταν ένα αγρίμι και αυτός κατάφερε όχι μόνο να την εξημερώσει, αλλά να του παραδοθεί χωρίς κανένα περιορισμό.
Αυτός ήταν ο ορισμός που έδινε η Ανδριάνα για τον έρωτα!
Όλα ή τίποτα!
Και το τίποτα σε αυτήν τη περίπτωση ήταν αυτό που της έμεινε.
Το τίποτα ήταν το φαντασμαγορικό φινάλε!
