Έχει λίγη σκόνη το λάπτοπ τώρα που το κοιτάω, καλά κάνει η μάνα μου και φωνάζει! Με συγχωρείς δεν το είχα παρατηρήσει μέχρι τώρα. Και θα μου πείς τώρα πώς και έτσι; Έτσι γιατί τώρα που αποφάσισα να γράψω κάτι, ξέχασα ότι έχω ξεχάσει να σκέφτομαι. Δύσκολο πράγμα η έμπνευση, σε οποιονδήποτε τομέα και εδώ που τα λέμε με την φοιτητική ζωάρα του καναπέ που κάνω τελευταία δεν υπάρχουν και πολλά που να μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, σε σημείο που να θέλω να γράψω ένα μικρό κατεβατό. Τέλος πάντων, μου πήρε αρκετή ώρα να σκεφτώ κάτι για το οποίο θα ήθελα μιλήσω και το οποίο να μην έχω αναφέρει στο προσωπικό μου blog το οποίο έχει επιτυχώς φτάσει μέχρι και τους δέκα-δεκαπέντε αναγνώστες μην σας πω!
Στη ζώη μου πέρασαν και περνάνε πολλοί ήρωες, μπορεί να μην πετάνε αλά Marvel είμαι σίγουρη ότι οι δικοί μου είναι πολύ καλύτεροι!
Μπαίνω λοιπόν στον πρόλογο του κυρίως θέματος και αφήνω πίσω μου τις προαναφερθείσες γενικούρες. Περνούσα πρόσφατα έξω από τα Village Cinemas και παρατήρησα ότι έχουν κρεμάσει μια αφίσα για την νέα ταινία Avengers and I was like "Cool, άλλη μια ταινία με σούπερ ήρωες!". Σε καμία περίπτωση δεν σνομπάρω την ταινία, δεν είμαι κριτικός ταινιών, θα δείτε που θέλω να καταλήξω. Λίγο αργότερα περίμενα με μια φίλη μου το λεωφορείο στη στάση και έτυχε να κάθεται δίπλα μου ένα μικρό αγοράκι με την μητέρα του. Σε κάποια φάση λοιπόν, το αγοράκι ανεβαίνει πάνω στο παγκάκι και ετοιμάζεται να πηδήξει. Ακολούθησε ένας πολύ αστείος διάλογος μεταξύ της μητέρας και του παιδίου, τον οποίον λέω να σας μεταφέρω γιατί εγώ προσωπικά γελούσα κρυφά αλλά και γιατί κρύβει το key point του "άρθρου".
Η μητέρα λέει στο παιδί "Κατέβα αμέσως!" και ο μικρός της απαντά "Ο μπαμπάς μου είπε ότι είμαι σουπερ ήρωας και οτι μπορώ να πετάξω!", η απάντηση της μήτερας ήταν εξαιρετική κατά την γνώμη μου: "Α, έτσι σου είπε; Κάτσε να πάμε σπίτι να δούμε πως πετάει ο μπαμπάς!". Αυτό ήταν το δεύτερο περιστατικό και τώρα περνάω στο τρίτο και τελευταίο μήπως αρχίζετε να βγάζετε και κανένα νόημα. Το ίδιο βράδυ, ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ καθημερινής και έτσι δεν είχα κανονίσει κάτι ιδιαίτερο. Λέω λοιπόν "Ε, δεν βάζω μια ταινία να δω;" and so I did! Είδα μια πολύ περίεργη ταινία ελληνικής παραγωγής, ιδιαιτέρως σκληρή που λέγεται "Hardcore". H ταινία αυτή περιγράφει την ζωή στον πεζοδρόμιο και στην νύχτα, δύο νεαρών κορίτσιων.
Τα όσα περιέγραφε ήταν πολύ δυσάρεστα, απο όλες τις σκηνές όμως μια σκηνή τριγυρίζει στο μυαλό μου μέχρι σήμερα. Στη σκηνή αυτή γίνεται το εξής είναι δύο νεαροί φίλοι και ο άντρας λέει στην κοπέλα: "Πιστέυεις στους σούπερ ήρωες;" αυτή του απαντά "οχι" εκείνος σηκώνει την γροθιά του και φωνάζει "τότε μόλις έχασες έναν φίλο!" κάνοντας πως πετάει! Εκείνη την στιγμή άκουγα την λέξη ήρωας μέσα στο κεφάλι μου, it's like a wake up call!
Κάθησα λοιπόν και σκέφτηκα πως έτσι σκάτα, χωρίς παρεξήγηση, που είναι ο κόσμος χρειαζόμαστε όχι έναν αλλά χίλιους, εκατομμύριους ήρωες για να φτιάξει η φάση. Αυτό το σκέφτηκα όσο είχα μια πιο γενική εικόνα στο μυαλό μου, τύπου ολόκληρος ο κόσμος, η Ελλάδα σαν χώρα και λίγο αργότερα άρχισα πάλι να σκέφτομαι και όσο έκλεινε σε έκταση το πεδίο στο οποίο αναφερόμουν και έφτασα από τον κόσμο ολόκληρο, στην δική μου ζωή, τόσο περισσότεροι ήρωες εμφανίζονταν! Και τώρα θα μου πεις, ήρωες; Τι εννοείς; Φίλε υπάρχουν τόσοι πολλοί και ούτε καν που τους έχεις προσέξει! Εκείνο το βράδυ πριν τις Πανελλήνιες που δεν μπορούσα να ξεφορτωθώ το άγχος, ένας φίλος ήταν εκεί σε χρόνο dt! Μπαμ! Είσαι ήρωας! Όλοι όσοι σε έχουν βγάλει από δύσκολες θέσεις, σε άκουγαν όταν ένιωθες άσχημα και προσπαθούσαν να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, τι είναι δηλαδή; Μάλιστα μιλώντας και σε προσωπικό επίπεδο, η δική μου διάθεση δεν φτιάχνεται με τίποτα οπότε όσοι προσπαθούν και τα καταφέρνουν σίγουρα κοινοί θνητοί δεν είναι! Τι άλλο; Θες κι άλλα παραδείγματα; Εκείνη η άκυρη η τύπισσα που μάζεψε το σκύλο από το δρόμο; Ο τύπος που σκέπασε με κουβέρτα τον άστεγο στο παγκάκι; Όλοι αυτοί για κάποιον είναι ήρωες, κι εσύ και εγώ στα μάτια κάποιοι μπορεί να είμαστε τόσο σούπερ! Εν τέλει όχι μόνο υπάρχουν ήρωες αλλά μας είναι και απαραίτητοι! Κάθε τι καλό που κάνεις ανιδιοτελώς σε καθιστά ήρωα. Μάθε λοιπόν να λες "ευχαριστώ" σε αυτούς που είναι δίπλα σου! Τέτοιους ήρωες χρείαζεται η κοινωνία μας, ανθρώπινους όχι από αυτούς που πετάνε!
Στη ζώη μου πέρασαν και περνάνε πολλοί ήρωες, μπορεί να μην πετάνε αλά Marvel είμαι σίγουρη ότι οι δικοί μου είναι πολύ καλύτεροι!
σχόλια