Φθινοπωρινό πρωινό

Άνοιξα το παράθυρο
6.46' έλεγε
Είχε αρχίσει να χαράζει γαμώτο
Είχα μια ελπίδα να είναι ακόμα νύχτα
Να μη μπει φως καθόλου
Χρόνια είχα να ανοίξω αυτό το παράθυρο
Είναι απ´τη μεριά σου,τη φύλαγα σκοτεινή
Και τώρα χύθηκε το φως πάνω στη γυμνή πλευρά του κρεβατιού
Απουσία
Τι εποχή είναι δεν ξέρω
Βλέπω μόνο τα φύλλα που κάνουν χαλί στο πάτωμα από κάποιο βαρύ φθινόπωρο που πάλι είχα ανοίξει πορτοπαράθυρα και με αιφνιδίασε ο αέρας
Εδώ μέσα κάνει πολύ φθινόπωρο
Για έξω δεν ξέρω
Εσένα εκεί;
Σε χάλαγε η ζέστη και το καλοκαίρι
Σου έφτιαξα τις τέλειες συνθήκες εδώ
Νύχτα και δροσιά
Δεν ήρθες
Σου τραγούδησα νανουρίσματα
Δεν άκουσες
Το φως πέφτει πάνω στους τοίχους
Γεμάτοι φωτογραφίες
Πινέζες,σελοτέιπ,κάτι ταινίες από τη μετακόμιση που ήθελα να κάνω,άναρχα τοποθετημένες και χωρίς χρονολογική σειρά
Εσύ ένα μεσημέρι που σε πήρε ο ύπνος στην πολυθρόνα
Σε ένα ταβερνάκι σε ταίζω μανιταρόπιτα
(Το έφτυσες μετά,δε σου αρέσουν τα μανιτάριο,είχα πιει λιγάκι)
Ένα απόγευμα με βροχή ξαφνική τρέχαμε να μπούμε στο αμάξι
Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου(το ίδιο απόγευμα)να σκάει η βροχή και να κάνω σχεδιάκια πάνω στην υγρασία του(φιλιόμασταν πριν)
Εσύ,φοράς τα γυαλιά και δουλεύεις στο κομπιούτερ
Σε ένα νησί πας να μπεις στη θάλασσα,η φιγούρα σου διαγράφεται μόνο,είχα τον ήλιο μπροστά
Γελάς,είχε πέσει παγωτό πάνω στη μπλούζα που σου χάρισα και δε σου άρεσε
Το χαρτάκι πάνω στο ψυγείο "καλημέρα"έλεγε "σ´αγαπώ"
Εσύ βουρτσίζεις τα δόντια σου κι εγώ ακόμα νυσταγμένη θα ξανακοιμόνουν μετά
Α,να και πάνω στη μηχανή στο νησί,δε θυμάμαι αν είχες ξαναοδηγήσει μηχανή
Τώρα μαζί,ανεμίζουν τα μαλλιά μας,δε φοράμε κράνος,δε φοβάμαι
Σκεπασμένος με δυο κουβέρτες στον καναπέ,ήσουν άρρωστος(λίγες μέρες μετά κόλλησα κι εγώ)
Δε μπορώ να μετρήσω τις φωτογραφίες
Άπειρες
Άπειρες οι στιγμές που δε ζήσαμε
Τα μέρη που δεν πήγαμε
Τα χρόνια που δε ζήσαμε μαζί
Και τα χρόνια που έχασα
Ξέρεις πόσο κόπο θέλει να συλλέξεις ανεκπλήρωτες στιγμές;
Είμαι εδώ
Και συλλέγω ακόμη
Μα αυτό το φως τα κάνει όλα πιο δύσκολα
Τα κάνει λίγο αστεία
Η σιωπή είναι αστεία
Η ερημιά είναι αστεία
Περάσανε τα χρόνια
Και φέρανε τη σιγουριά
Της απουσίας σου
Άδικα κοιμάμαι στο μισό του κρεβατιού
Άδικα παγιδεύω τη δροσιά να σε ανακουφίζει
Άδικα φυλάω τις φωτογραφίες να καμαρώνω τα χρόνια που θα χάριζα
Άδικα κρατίεμαι νέα να σου κάνω εντυπωση όταν φτάσεις
Θα αφεθώ στην ηλικία μου να χαλαρώσω
Θα ´μαι κάπου στα 83 αν δεν κάνω λάθος
Εκεί θα επιστρέψω
Να γείρει το κορμί να χαλαρώσω επιτέλους από τη στάση την άβολη
Να σείρω τα πόδια μου όπως μου πρέπει
Να αφήσω τούφες λευκά μαλλιά να πέσουν στο πάτωμα
Να βυθιστεί το βλέμμα μέσα στις κόχες των ματιών με αλλοιωμένο χρώμα απ´ τα χρόνια
Να πιάσουν τα χέρια ροζιασμένα αδύναμα γεμάτα λεκέδες να βάλουν φωτιά στην άχρηστη ταπετσαρία,να πυρποληθεί ο τοίχος και η συλλογή μου ολόκληρη
Να ανοίξω να μπει κάυσωνας χωρίς λύτρωση
Να πετάξω ρούχα μοντέρνα νεανικά
Να ξαπλώσω γυμνή κορμί σαν τσαλακωμένο ταλαίπωρο καραβόπανο
Να καταλάβω όλο το κρεβάτι όλο μια δική μου πλευρά και κέντρο και άκρες
Ολοδικό μου κρεβάτι
Ολοδική μου στιγμή
Να καίγεται το σύμπαν μέσα μου
Να πετάει η φωτιά από φωτογραφία σε φωτογραφια και μετά να αρπάζουν και τα κουτιά τα xanax και τα lexotanil και τα ladose και τα cypralex
Να μυρίζει καμμένα χάπια και καμμένες αγάπες
Κι εγώ επιτέλους γυμνή και γριά όσο κανένας εραστής ποτέ δε θα μπορέσει να ποθήσει
Ελεύθερη από επιθυμίες και προσδοκίες
Ελεύθερη από μη-αναμνήσεις
Ελεύθερη για πάντα όσο σύντομο κι αν είναι
6.47' λέει
Πρωινό φθινοπώρου τελικά