-Φθινόπωρο πια, Οκτώβρης μήνας.
Τα χελιδόνια έχουν την τιμητική τους, αρχίζουν το ταξίδι τους.
Για φαντάσου, αγαπημένε μου, να γινόμασταν όλοι χελιδόνια όταν έπιαναν τα κρύα και να ταξιδεύαμε σε χώρες με άφθονο φως και ζέστη. Τότε ίσως πραγματικά η ζωή να ήταν πιο όμορφη.
-Θα ήταν;
-Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το πω, κανείς δεν μπορεί.
Αν μπορούσαν να μιλήσουν θα μας διηγούνταν ιστορίες ατελείωτες απο χώρες ξένες, απο χώρες παράξενες, πανέμορφες και άσχημες, με ανθρώπους φιλόξενους, χαμογελαστούς, ευτυχισμένους, δυστυχισμένους, ανθρώπους που ονειρεύονται και άλλους απο εκείνους που ζουν απλά την καθημερινότητά τους. Θα μας έλεγαν ιστορίες για βασιλιάδες και βασίλισσες, πλούσια φαγοπότια και πολλή μουσική. Πρίγκιπες και πριγκίπισσες ερωτευμένοι μέσα στα χρόνια. Θα μας έλεγαν και για ιππότες, ναι για ιππότες! Γενναίους ιππότες. Αλλά και για σοφούς ανθρώπους που μέσα απο τις ιστορίες και τα παραμύθια τους κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Τότε ίσως και να καταλαβαίναμε αν τα χελοδόνια είναι πιο ευτυχισμένα απο τους ανθρώπους της πατρίδας τους.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι ευλογημένα με το δώρα του ταξιδιού στο απέραντο γαλανόλευκο του ουρανού. Δεν γνωρίζουν απο όρια, απο σύνορα, απο διακρίσεις και πολέμους. Είναι παντού ευπρόσδεκτα και αγαπητά. Και ας είναι ασπρόμαυρα! Δεν έχει σημασία για τα χελιδόνια ούτε το χρώμα, ούτε η χώρα, ούτε η ομορφιά. Είναι όλα όμορφα, πατρίδα τους ο ουρανός και χρώμα τους το ασπρόμαυρο.
Ξέρεις, αγαπημένε, φέρουν μαζί τους την πιο μεγάλη αντίθεση: το άσπρο και το μαύρο. Έχουν μάθει να ταξιδεύουν μαζί της, να ζουν με αυτή την αντίθεση. Εμείς οι άνθρωποι κάτω στη γη, τα δυο αυτά χρώματα τα διαχωρίζουμε. Γιατί στον κόσμο των ανθρώπων το μαύρο συμβολίζει το κακό και το άσπρο την ελπίδα, το καλό!
-Τα χελιδόνια τότε τι συμβολίζουν για τους ανθρώπους; Γιατί είναι ασπρόμαυρα;
-Ούτε αυτό το ξέρω.
Για μενα όμως, στην δική μου φαντασία συμβολίζουν την ελπίδα που έρχεται και φεύγει και πως όλοι μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά. Όλα καταληγούν εκεί που ξεκίνησαν. Καταφέρνουν και φέρνουν πίσω με την επιστροφή τους αυτό για το οποίο αναγκάστηκαν να φύγουν : την καλοκαιρία. Άρα αυτό δεν πρέπει να λέει κάτι σε εμας τους ανθρώπους; Να σταματήσουμε να είμαστε τόσο καχύποπτοι ίσως...
-Ναι ίσως, αλλά πάλι...
-Ξέρω πάλι στο ίδιο θα καταλήξουμε να αγαπάμε και να μισούμε κάποιον για το χρώμα του, την πατρίδα του. Δεν διορθώνεται ο άνθρωπος τόσο εύκολα θα μου πεις, δεν είναι όλοι τόσο καλόπιστοι όσο εσύ. Δεν αγαπάνε όλοι τα χελιδόνια!
Εγώ όμως θα σου απαντήσω πως τελικά οι άνθρωποι μοιάζουν με τα χελιδόνια. Μπορεί να μην είναι το χρώμα ή το χάρισμά τους να πετάνε ψηλά ή η όμορφη ζωή που ζουν αλλά το ότι ότι και να γίνει οι άνθρωποι επιστρέφουν πάντα πίσω. Η ζωή μπορεί να τους οδηγήσει μακριά, σε άλλους ορίζοντες, σε άλλα μέρη και πολιτισμούς. Όμως όπως τα χελιδόνια γυρίζουν ξανα στις φωλιές τους το καλοκαίρι, έτσι και οι άνθρωποι ζουν την ζωή τους και έρχεται η στιγμή που επιστρέφουν σπίτι.
Καληνύχτα αγαπημένε μου.
Αν και λίγο καθυστερημένα μπορούμε να αναπολύσουμε τις όμορφες στιγμές του φθινοπώρου!
