Ένα ακόμα ναυάγιο με μετανάστες με άδοξο τέλος, γραμμένο με θάνατο, με πόνο, με τίτλους στις ειδήσεις, με υποκρισία και φυσικά με βολεμένες συνειδήσεις. Μια χούφτα ψυχές που πέρασαν από μια κόλαση που εσύ κι εγώ δε θα καταλάβουμε ποτέ. Άνθρωποι που όπως εσύ κι εγώ που αναζητούσαν τα ίχνη ενός ονείρου που δεν ήρθε ποτέ, που φορτωμένοι με τις πληγές τους ξεκίνησαν ένα ταξίδι για να ξεφύγουν από το Χαμό της ζωής τους. Άνθρωποι που ήθελαν να ζήσουν μια ζωή που για εμένα και για εσένα είναι αυτονόητη και δεδομένη. Κάπως έτσι, θα υπάρχουν κάποιοι που θα βρίσκουν τρόπο να εμπορεύονται ελπίδα, να δανείζουν όνειρα και να πατάνε πάνω στη δυστυχία των απελπισμένων, των αδυνάμων, των αγριεμένων που θα πληρώσουν με ό,τι έχουν και δεν έχουν για να γλιτώσουν από το χαλασμό του τόπου τους. Ύστερα, αυτές οι ψυχές θα στοιβάζονται σε πλωτές φυλακές και θα ρισκάρουν τα πάντα για ένα εισιτήριο στην ελπίδα. Αν η Οδύσσειά τους έχει αίσιο τέλος θα φτάσουν μέσα από κακουχίες, στερήσεις και εξαθλίωση σε ένα λιμάνι και θα ζήσουν σαν κατατρεγμένοι μέχρι με κάποιο τρόπο να κάνουν την πολυπόθητη Αρχή της νέας τους ζωής. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρουν τότε θα πέσουν θύματα της υποκρισίας μιας κοινωνίας, που δήθεν θα θρηνήσει για όσους χάθηκαν και θα διχαστεί για την τύχη όσων επέζησαν και των εκάστοτε πολιτικών που μέσα από δακρύβρεχτες ατάκες θα υποσχεθούν λύσεις σε ένα φαύλο κύκλο χρήματος, διεθνών σχέσεων και εμπορίου ψυχών που συμφέρει κράτη, δουλεμπόρους και κυβερνήσεις.
Yπήρχαν συνάνθρωποί μας που αψήφησαν τα στερεότυπα, τους φόβους και το βόλεμά τους και έσωσαν τους μετανάστες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που με κάνουν να ελπίζω πως ίσως και να αξίζουμε κάτι σα ράτσα. Κι είμαι ανεπιτήδευτα χαρούμενος που ζουν ανάμεσα μας.
Τα ναυάγια των τελευταίων ημερών μας απέδειξαν πως για ακόμα φορά η Γηραιά Ήπειρος μένει προκλητικά άπραγη, πως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εντυπωσιακό και πολυδιαφημισμένο παραπέτασμα που ορθώθηκε μέσα από πολύ αίμα, μόχθο και αγώνα για να καλύπτει μόνο κάποιους και όχι το σύνολο. Άλλωστε, πάντα παραβιάζονταν και πάντα θα παραβιάζονται, είτε πρόκειται για μετανάστες είτε όχι. Κι όσο μένουμε άπραγοι, προκλητικά βολεμένοι στην όμορφη ή άσχημη καθημερινότητά μας τραγωδίες με πρωταγωνιστές τους πιο αδύναμους θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Εξάλλου, εμείς νοιαζόμαστε μόνο για ό,τι μας αφορά. Μέχρι εκεί φτάνει η ανθρωπιά μας.
Μέσα σε όλο το ζόφο, το μόνο γεγονός που με παρηγόρησε ήταν πως υπήρχαν συνάνθρωποί μας που αψήφησαν τα στερεότυπα, τους φόβους και το βόλεμά τους και έσωσαν τους μετανάστες, όπως ο λοχίας Ντεληγιώργης, οι ψαράδες στη Ρόδο και άλλοι τόσοι που δε μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους. Μια σπίθα ελπίδας πως σε αυτό το μοναχικό και ανεξίτηλα αλλοτριωμένο κόσμο που ζούμε, υπάρχουν κάποιοι που είναι καλύτεροι από εμένα και από εσένα , που η ανθρωπιά τους φτάνει πέρα από τον καναπέ ή το πληκτρολόγιό τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που με κάνουν να ελπίζω πως ίσως και να αξίζουμε κάτι σα ράτσα. Κι είμαι ανεπιτήδευτα χαρούμενος που ζουν ανάμεσα μας.
Για επίλογο ένα πολιτικό σχόλιο: Σαφώς και δεν είμαι της άποψης ότι το μεταναστευτικό αποτελεί πρόβλημα που μπορεί να λυθεί από μια χώρα. Είναι πρόβλημα διακρατικό, παγκόσμιο. Όμως, ποτέ δεν καταλάβαμε την δύναμη μας ως πολίτες, ως λαός όχι μόνο μιας χώρας αλλά μιας ηπείρου που διαχρονικά πασχίζει να αποδείξει πως μέσα από την ανοιομογένεια, τη διαφορετικότητα πολιτισμών, ηθών και νοοτροπιών τα έθνη έρχονται πιο κοντά όταν συνεργάζονται, παραμερίζουν προκαταλήψεις και στεγανά και ενώνουν τις ιδιαιτερότητές τους για ένα καλύτερο αύριο. Όλοι εμείς έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε περισσότερα από όσα πιστεύουμε ότι μπορούμε. Κλείνω αυτό το άρθρο με ένα ουτοπικό και ίσως αβέλτερο ευχολόγιο: να μη ζήσουμε άλλες τραγωδίες στη Μεσόγειο. Τα άλλοθι τέλειωσαν τόσο για τους πολιτικούς όσο και για μας τους πολίτες. Όχι πια άλλο βόλεμα στις συνειδήσεις μας....
σχόλια