Είναι απ τις λίγες φορές στη ζωή μου που πήγα να παρακολουθήσω ένα καλλιτεχνικό γεγονός με υψηλές προσδοκίες κι όχι απλά τις δικαίωσε, αλλά τις ξεπέρασε. Τον Πασχαλίδη δεν τον είχα δει ποτέ ζωντανά κι έψαχνα την ευκαιρία να το κάνω. Μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από το ραδιόφωνο, άκουγα κομμάτια του που με ταξίδευαν και με μελαγχολούσαν. Γιατί στο δικό μου κόσμο η τέχνη γενικά (πόσο μάλλον η μουσική) βασίζεται στη θλίψη και τη μελαγχολία. Ο καλλιτέχνης εκφράζεται πιο ειλικρινά στο πόνο παρά στη χαρά. Ας μην ξεφεύγω όμως απ' το θέμα.
Πρώτα απ' όλα αν και δεν μένω στο Πειραιά, ούτε τον έχω ζήσει σαν θαμώνας των μαγαζιών του(είμαι φανατικός του κέντρου) έχω μια ιδιαίτερη εκτίμηση στη Καστέλλα, είναι μια εκπληκτική τοποθεσία μ' ένα πανέμορφο θέατρο, το Βεάκειο. Μόνο και μόνο που βλέπεις αυτή τη θέα κι ακούς παράλληλα τραγούδια που γουστάρεις, παρέα με μπύρες και τον άνθρωπό σου, δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο για να νιώσεις για τρεις ώρες την ηρεμία τον ρομαντισμό και τη νοσταλγία που λόγω της καθημερινότητας τα έχεις βάλει σε δεύτερη μοίρα.
Μπορούσε με περίσσια άνεση να σε βάζει μέσα στην ιστορία του κάθε τραγουδιού. Αισθανόσουν πως οτιδήποτε τραγουδούσε, το βίωνε εκείνη τη στιγμή και σ' έκανε κι εσένα να συμπάσχεις.
Μόλις έκατσα στη θέση μου κοίταξα τη σκηνή και είδα τριάντα με σαράντα νεαρά παιδιά να κάθονται πάνω οκλαδόν. Κοιτώντας γύρω μου είδα πολύ μεγαλύτερο κόσμο ηλικιακά, πράγμα που μ΄ έκανε να θαυμάσω ακόμα περισσότερο το έργο του καλλιτέχνη, ο οποίος άγγιζε με τα τραγούδια του τους πάντες. Δεν υπήρχε target group. Δίπλα μου καθόταν ένας κύριος κοντά στα ογδόντα. Αυτό μ' έκανε να περιμένω με ακόμα μεγαλύτερη λαχτάρα ν' αρχίσει η συναυλία.
Στις εννέα και κάτι ο Μιλτιάδης έκανε την εμφάνιση του. Εκτός της χαρακτηριστικής και αλάνθαστης φωνής που διαθέτει, είχε κι ένα άλλο προσόν. Μπορούσε με περίσσια άνεση να σε βάζει μέσα στην ιστορία του κάθε τραγουδιού. Αισθανόσουν πως οτιδήποτε τραγουδούσε, το βίωνε εκείνη τη στιγμή και σ' έκανε κι εσένα να συμπάσχεις. Στη συνέχεια ενώ ερμήνευσε αρκετά δικά του κομμάτια, ξεκίνησε να λέει τραγούδια συναδέλφων του, Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να ακούει τέτοιου είδους μουσική και να μην έφυγε γεμάτος απ' αυτή τη συναυλία. Δεν μπορώ να σκεφτώ αν υπήρξε τραγούδι που ήθελα ν' ακούσω και δεν τα' άκουσα. Από επαναστατικά μέχρι Μητροπάνο, Βιτάλη, Μπιθικώτση. Χαρακτηριστικότερο περιστατικό που έδειχνε το πόσο ζεστός ήταν ο κόσμος για εκείνον ήταν το ότι τα σαράντα νεαρά παιδία της σκηνής, όσο περνούσε η ώρα αυξάνονταν, μέχρι το τέλος της συναυλίας είχαν γίνει τουλάχιστον πεντακόσια. Τραβούσε τον κόσμο πάνω του σαν μαγνήτης. Υπήρχε τρομερή αλληλεπίδραση αν και μερικές φορές γινόταν απότομος με κάποιους που τον πίεζαν να πει κάποια τραγούδια, νομίζω πως κι αυτό ήταν μέρος του στυλ του, όπως και το ουίσκι με το τσιγάρο στο χέρι.
Σπανίζουν τέτοιου είδους μουσικοί έχω την αίσθηση στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος που ήθελε να ικανοποιήσει τους πάντες (γιατί οι περισσότεροι καλύπτουν το εγώ τους) και τα κατάφερε. Ήταν απ' τις καλύτερες μουσικές βραδιές που έχω περάσει. Μπράβο του.
Αν είναι ψέμα, ασ' το να ζήσει και να πιστεύω πως ακόμα μ' αγαπάς
Εσένα η τράπουλα σ' έχει γεννήσει
Ποτέ δεν ξέρω με τι φύλλο με κρατάς
Καλή αντάμωση.
σχόλια