Μέχρι χτες μιλούσαμε μαζί. Άκουγες για μένα, για την ζωή μου, για τα προβλήματα και τα παράπονά μου. Μπορεί μερικές φορές να γκρίνιαζα πολύ, όμως εσύ με άκουγες. Και πάντα με άκουγες. Μπορεί να φώναζα, να αντιδρούσα, να γελούσα με ότι αστείο έλεγες αλλά και να εκνευριζόμουν αν δεν τα έπαιρνες στα σοβαρά. Ήσουν όμως εκεί. Και εγώ άκουγα εσένα όταν μου μιλούσες και ένιωθα τον πόνο σου και πότε δεν ήσουν καλά. Σε έβλεπα, με έβλεπες και γελούσες και γελούσα.
Το χειρότερο είναι όταν δεν δίνεται το αντίο. Η ζωή κυλά και τα πράγματα προχωρούν τόσο γρήγορα. H ζωή της πεταλούδας διαρκεί κατά μέσο όρο λιγότερο από μια εβδομάδα. Όμως προλαβαίνει να ζήσει τόσα πολλά σε όλο αυτό το διάστημα και να αισθανθεί ολοκληρωμένη στην ζωή. Εμείς αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι και που ζούμε περισσότερα χρόνια, το διάστημα που ζούμε και πραγματικά είμαστε χαρούμενοι είναι πραγματικά μικρό. Χωρίς διχόνοιες, τσακωμούς και εγωισμούς. Μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα που περνάμε καλά ξεχνάμε όλα τα ενδιάμεσα και ξαφνικά αποχωριζόμαστε και χάνουμε ότι μας προσφέρει χαρά. Χωρίς να δοθούν οι τίτλοι τέλους απρόσμενα έρχεται το τέλος.
Έτσι συνέβη και σε εμάς. Χαθήκαμε λένε κάποιοι, αλλά εγώ σε αυτές περιπτώσεις λέω ότι χώρισαν οι δρόμοι μας. Γιατί ενώ βαδίζαμε μαζί νομίζω ότι βρεθήκαμε σε μια διασταύρωση και ο καθένας ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση και μετά αποφάσισαν να κάνουν έργα στον ένα δρόμο και να κόψουν την κυκλοφορία και τον γυρισμό πίσω στο σημείο συνάντησης.
Εγώ όμως λέω πως ό,τι και να μας χωρίζει εσύ είσαι ακόμα εδώ. Γιατί εγώ ακόμα σε ακούω και μιλάω μαζί σου. Γιατί εγώ ακόμα σου μιλάω και σου λέω τα προβλήματά και τα παράπονά μου. Γιατί ακόμα με ακούς να γκρινιάζω, αλλά δεν αντιδράς. Γιατί όποτε νιώθω ότι έχω ανάγκη από κάποιον είσαι πάντα εκεί, όπως ήσουν πάντα. Εγώ σε βλέπω, δεν ξέρω αν με βλέπεις ή με ακούς… Εγώ όμως σε βλέπω. Εσύ είσαι ακόμα στα όνειρά μου.
Δεν ξέρω ποτέ αν σου είπα αλλά πάντα με έκανες να νιώθω χαρούμενη και ευτυχισμένη. Όσες στιγμές και αν ζήσαμε ήταν μοναδικές γιατί ήμασταν μαζί. Μονό μία θέλω να ξεχνώ, την τελευταία δική μας συνάντηση. Εγώ θα προτιμούσα να σε βλέπω και να σε θυμάμαι με την ίδια αισιοδοξία αλλά και συνάμα μελαγχολία στο βλέμμα σου. Να μας θυμάμαι όπως ήμασταν μαζί και όχι σαν παλιούς γνωστούς.
Αλλά ακόμα και από αυτό, εγώ αποκόμισα ότι πρέπει να γίνω δυνατότερη και να χαρώ περισσότερο την ζωή. Να χαίρομαι την κάθε στιγμή, να γελάω και ας φαίνομαι γελοία, να μιλάω και να ακούω, να εκτιμάω τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου και να μην φοβάμαι να ζήσω. Να μην αφήνω τις ευκαιρίες να χαθούν και να μην χάσω και απορρίψω ανθρώπους από την ζωή μου που τους θεωρώ σημαντικούς. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να στεναχωρηθώ άλλο. Όσο σε άκουγα μπορεί να μην το καταλάβαινα, όμως τώρα σε ακούω και ας μην το λες πια γοερά…
