Άνεργος, κάπου ανάμεσα στα εικοσιπέντε και τα σαρανταπέντε, ε; Κι εγώ. Στα 36 μου, είμαι τέσσερα χρόνια άνεργος. Έχεις παιδιά; Κι εγώ. Έναν θησαυρό, δύο χρόνων, τη Θαλασσινή. Και μια σύντροφο 28 χρόνων, τη μάνα του παιδιού μας. Είμαι ερωτευμένος μαζί της κι εκείνη μ' εμένα. Νοικιάζουμε ένα υπόγειο δυάρι σε παλιά πολυκατοικία. Σπανίως εργαζόμαστε με τετράμηνες συμβάσεις. Η επαγγελματική κατάρτιση και των δυο μας , είναι απαγορευτική για εύρεση εργασίας.Δύο πτυχία εγώ, δύο εκείνη, ξένες γλώσσες.... Σιτιζόμαστε από ευγενικούς, μεγαλόψυχους ενορίτες, στο συσσίτιο της ενορίας μας. Η ενορία και οι φίλοι, μας παρέχουν και τα απαραίτητα για το παιδί. Ο ευσπλαγχνικός Δήμος, βρήκε επιτέλους θέση, μέσω ΕΣΠΑ, σε βρεφονηπιακό σταθμό για το παιδί μας. Κάποιες φορές, ο διακανονισμός για την πληρωμή της ΔΕΗ, δεν αρκεί. Η παροχή ρεύματος διακόπτεται κι έπειτα, ξανά απ' την αρχή διακανονισμός.
Σπανίως εργαζόμαστε με τετράμηνες συμβάσεις. Η επαγγελματική κατάρτιση και των δυο μας , είναι απαγορευτική για εύρεση εργασίας.Δύο πτυχία εγώ, δύο εκείνη, ξένες γλώσσες.... Σιτιζόμαστε από ευγενικούς, μεγαλόψυχους ενορίτες, στο συσσίτιο της ενορίας μας.
Δεν έχω ιδέα, γιατί αυτό το πανέμορφο κορίτσι είναι ερωτευμένο μ' εμένα, ούτε γιατί με πιάνει ταχυκαρδία, όταν με κοιτάζει και γέρνει στο λαιμό μου. Αδυνατώ να εξηγήσω υπερφυσικά γεγονότα. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι αύριο, την επόμενη εβδομάδα, κάποια στιγμή, ο έρωτας θα σβήσει. Κι εγώ θα γίνω κομμάτια. Ανάμεσα στο τρέξιμο για την υποβολή βιογραφικών και στην ανάληψη του υπέρογκου ποσού του επιδόματος του ΟΑΕΔ, παίζω με το παιδί μου. Όχι «επειδή πρέπει να χαρεί λίγο κι αυτό το καημένο», αλλά γιατί γουστάρω τρελά.
Σε βλέπω, φίλε, κάθε μέρα. Σ' ακούω τις νύχτες να στριφογυρνάς στο κρεββάτι σου, να φυσάς και να ξεφυσάς περπατώντας στο δρόμο με βλέμμα χαμένο, και θέλω τόσο πολύ να σε ρωτήσω:
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, δεν είσαι τουλάχιστον υπερήφανος, που δεν ψήφισες τα λαμόγια της μεταχουντικής περιόδου – δεν διαννοούμαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη «δημοκρατία»- και τις τερατογενέσεις που προήλθαν απ' την ανόσια συνεύρεση κωλοπαιδισμού και νόθας αριστεράς; Κι αν το' κανες, πόσον καιρό , έχεις σκοπό να το κλαις ακόμη;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, δε μιλάς, δεν ουρλιάζεις εναντίον τους; Δεν γνωρίζεις ότι δεν υπάρχουν κωφάλαλοι, παρά μόνο κωφοί με απίθανα χαρίσματα; Κι εσένα που το κέντρο ακοής του εγκεφάλου σου και οι φωνητικές χορδές σου λειτουργούν άψογα τις κρατάς για διακόσμηση;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, τους δίνεις την απόλαυση, να σε βλέπουν, και το χειρότερο να είσαι, μίζερος και κακόμοιρος;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, δεν ξεκουνάς απ' τον καναπέ του πατρικού σου, να πάρεις τα δικά σου ρίσκα;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, απέδιωξες τους φίλους σου, πρήζοντάς τους, με την κλάψα σου;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, υποβάλλεις την ψυχή σου στην τοξικότητα, της εικονικής πραγματικότητας της τηλεόρασης; Το πρόβλημά σου είναι οι « υπερθεματιστές» και τα botox της τηλεπερσόνας;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, εξέλαβες τη ζωή, ως ένα βράδυ επίδειξης σε σκυλάδικο; Τι είσαι τώρα, που δεν μπορείς να «λούσεις» με λουλουδικό τη φίρμα της πίστας; Ένα κούφιο «είναι», χωρίς το «έχειν»;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, δεν πετάγεσαι μέχρι την παιδική χαρά της γειτονιάς σου, ν' ακούσεις γέλια παιδικά, ξεφωνητά, τσακωμούς και απρόσεκτος ων, να πατήσεις τις ακαθαρσίες σκύλων, που ελεύθερα κόβουν βόλτες εκεί μέσα; Ή μήπως, στην κοντινότερη στάση αστικού λεωφορείου, να πιάσεις ανθρώπινη κουβέντα, βλέμματα, μορφασμούς, αγανάκτηση, υπομονή, ψίθυρους;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, αν δεν σου δόθηκε μέχρι τώρα η ευκαιρία, δεν πας στη βιβλιοθήκη του Δήμου που διαμένεις-δική μας περιουσία είναι-, να εξετάσεις πόσα έχουν να σου πουν οι ποιητές και τα βιβλία ιστορίας; Σίγουρα, δεν θα σου δώσουν ούτε cent, αλλά υπάρχει τεράστια πιθανότητα, να σε βγάλουν απ' το λήθαργο. Κι αν κάποιος Α. Κάλβος σου πει ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», έτσι είναι. Κι αν αποκτήσεις την αρετή, περιμένω με ψυχή ορθάνοιχτη να μου την διδάξεις, γιατί δεν την κατέχω.
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, αφού είσαι άφραγκος, δεν μπαίνεις σ' ένα δισκάδικο να ικετεύσεις να σου βάλουν ν' ακούσεις τον «Kemal», των Γκάτσου- Χατζιδάκι, απ' το album «Αντικατοπτρισμοί»(1993), που επακολούθησε του αριστουργήματος «REFLECTIONS» (1969) , του ίδιου συνθέτη. Αν θες, μη χρησιμοποιείς το laptop για να κάνεις «φίλους» απ' το Facebook. «Χτύπησέ» το και θα στο δώσει. Δεν εμπνέεσαι; Ψάξε το «Μπορεί ν' αλλάξει Κεμάλ», των Ρασούλη- Βαγιόπουλου. Ούτε αυτό σ' αρέσει; Βρες κάτι, τελοσπάντων, που να σε κάνει να «ψηλώσεις», έστω ένα χιλιοστό.
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, θεωρείς αυτονόητο, ότι θα δεις κι αύριο τον ήλιο, τα σύννεφα,θα σε φυσήξει αέρας, θ' αναπνεύσεις μπόλικο καυσαέριο, με ελάχιστο οξυγόνο;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, να φτάσεις να εισαχθείς σε κάποιο απ' τα κωλοχανεία, που κατ' ευφημισμόν, ονομάζουν δημόσια νοσοκομεία, να διαγνωστείς με ανίατη ασθένεια, για να σκεφτείς ότι κάτι έπρεπε να'χεις πει, κάτι θα έπρεπε να' χεις κάνει; Ή μήπως πιστεύεις ότι «έπιασες στασίδι», σ' αυτή την πρόσκαιρη ζωή;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, επιτρέπεις στον οποιονδήποτε- ακόμη και στην ίδια σου τη μάνα- να νοηματοδοτήσει τη ζωή σου, να σε κρίνει ως επιτυχημένο ή αποτυχημένο;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, «έφαγες το παραμύθι», ότι πίσω απ' τον μαντρότοιχο της βίλας, οι ένοικοί της κολυμπούν σε πισίνα γεμάτη με «νερό ευτυχίας»;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, μου επιτρέπεις να σκεφτώ ότι κυνηγάς , σώνει και καλά το Prozac, όταν υπάρχουν άνθρωποι, που όντως το έχουν ανάγκη;
ΓΙΑΤΙ, ρε φίλε, εν τέλει, μου γεννάς υποψίες ότι δεν δίνεις δεκάρα αν όντως ζεις ή απλά φυτοζωείς;
Συγγνώμη, κάτι προσπαθείς να με ρωτήσεις κι ήμουν απορροφημένος...ΓΙΑΤΙ, με τόσα ακαδημαικά προσόντα, δεν φεύγουμε απ' την Ελλάδα... Αφενός, να πάμε πού; Ποιος μας περιμένει, να αναβαθμίσει την οικονομική μας κατάσταση; Αφετέρου, αν κάποιος πρέπει να φύγει απ' τη χώρα , είναι οι τυραννίσκοι, οι κλέφτες που τη λεηλάτησαν και οι συνένοχοί τους. Αυτοί, δηλαδή, που τους ψήφισαν. Για ό,τι κάνουμε ή δεν κάνουμε, είναι δικός μας ο ανήφορος, δικός μας κι ο κατήφορος.
Έχω κι άλλες απορίες να σου θέσω. Έχω,όμως και το γέλιο μου, το κλάμα μου, κρυφό και φανερό, έχω να χαρίσω τα φιλιά μου, να στερηθώ εκείνης,να δω τα κατάμαυρα μάτια της να φωτίζουν το σκοτάδι της νύχτας, να κυνηγήσω τη Θαλασσινή,να τρέψω σε φυγή τους δαίμονές μου, να «βουλιάξω» μέσα στα όνειρα που έγιναν ζωή, σε άλλα που με «πρόδωσαν», σ' εκείνα που προσμένω...Κοινώς, έχω να «θρέψω» την κοσμάρα μου...και να μην έχω χάσει τον κόσμο.
Γι' αυτό σε ρωτάω:
ΓΙΑΤΙ, ΡΕ ΦΙΛΕ;
ΓΙΩΡΓΟΣ Π.
σχόλια