Γι'αυτό δεν ήθελα να ξέρεις την μουσική μου. Γιατί ξαφνικά γίνεται η μουσική μας. Γιατί τώρα που έφυγες εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Τα πήρες μαζί σου. Τα πήρες όλα μαζί σου. Πήρες όσα αισθανόμουν για σένα, πήρες ό,τι ζήσαμε μαζί, πήρες όσα σχεδιάζαμε να ζήσουμε μαζί, πήρες και αυτά που δεν είχα να σου δώσω και δεν σου έφταναν αυτά...τώρα πια που ξέρεις την μουσική μου, τώρα πια ανήκει και σε σένα, τώρα πια εγώ δεν μπορώ να την ακούσω, την πήρες και αυτήν.
Γι'αυτό δεν ήθελα να ξέρεις τι ακούω, τι με εκφράζει, τι θέλω δίπλα μου όταν δεν είμαι καλά. Γιατί πια όταν δεν θα'μαι καλά και θα ακούω τα τραγούδια μου θα σκέφτομαι εσένα. Θα θυμάμαι τότε που σου το έστειλα εκείνο το ψαγμένο τραγουδάκι να το ακούσεις και μου'πες «Eίναι γλυκούλi, το ξέρω». Εγώ δεν ήθελα να ξέρω ότι το ξέρεις και ας το ήξερες. Γιατί τώρα εμένα με πονάει που έχασα και την αποκλειστικότητα που είχα με τα τραγούδια μου.
Γι'αυτό δεν ήθελα να ξέρεις τι ακούω, τι με εκφράζει, τι θέλω δίπλα μου όταν δεν είμαι καλά. Γιατί πια όταν δεν θα'μαι καλά και θα ακούω τα τραγούδια μου θα σκέφτομαι εσένα.
Ναι είχα μια αποκλειστικότητα. Μια δική μου σχέση. Μια σχέση που νομίζω ότι ξέρουμε όλοι οι τρελοί της μουσικής, από αυτές που μπορείς να χαλάσεις μόνο εσύ. Στη σχέση μου με τα τραγούδια μου εγώ είχα το κλειδί. Όχι αυτά. Αυτά, τραγούδια ήταν, άρεσαν από δω και από κει. Όμως το αν θα τα γνώριζες εσύ, αυτός, εσείς, αυτοί, το καθόριζα εγώ. Τα έψαχνα για χρόνια, να μην είναι γνωστά, να μην τα ξέρετε, να εκφράζουν εμένα και σπανίως, όταν και εάν τα έβρισκες, και εσένα. Ήταν για μένα. Και δεν με νοιάζει αν τα άκουγες γιατί δεν θα το ήξερα ότι τα ακούς. Τώρα πια το χάλασες και αυτό. Πήρες ό,τι βρήκες και πήρες και αυτό.
Και ψάχνω πια για τραγούδια που άκουγα και δεν σου έστειλα ποτέ, που ίσως να μην άκουσες ποτέ. Και ψάχνω και για καινούρια μουσική. Με ανάγκασες να ψάξω για καινούρια μουσική. Και τόσο λυπάμαι που το κάνω αυτό...
Είναι ψυχρό να καταχωνιάζεις τραγούδια που είχες ερωτευτεί και που αγαπάς γιατί απλά δεν γίνεται να τα ακούς πια, γιατί μια μέρα πονάνε. Κάπως έτσι φτιάχνονται εκείνες οι στιγμές στα 40 σου που το παιδί σου ψάχνει τους δίσκους στο γραφείο σου, ξετρυπώνει έναν και τον βάζει..και τότε το δάκρυ κυλά και λες «αυτό να ξέρεις το άκουγα τότε..».Αλλά πώς τόλμησες αλήθεια να σβήσεις τον αγαπημένο μου σταθμό από την λίστα, αυτόν που ήξερες ότι τόσα χρόνια άκουγα, επειδή μια νύχτα δεν ήθελες να ακούσεις πια; Στην τελική ας το χαμήλωνες το ρημάδι.
σχόλια