Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Δεν είμαι τιβόπληκτη...ποτέ δεν ήμουν. Οι γονείς μου αγόρασαν τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 80 και άνοιγε συγκεκριμένες ώρες... ΑΥΣΤΗΡΑ! Θυμάμαι όμως το ραδιόφωνο να παίζει και τη βελόνα να είναι συντονισμένη στην ΕΡΑ και τη μαμά μου να σιγοτραγουδάει «άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε καραβάκια στο Αιγαίο». Θυμάμαι να ακούμε με τη μαμά και την αδερφή μου το Θέατρο της Δευτέρας και να βλέπουμε (τις καθορισμένες ώρες πάντα ) τη Ντενεκεδούπολη, τη μαντάμ Σουσού αλλά και να ταξιδεύουμε στα σοκάκια της Πόλης με τη Λωξάντρα. Θυμάμαι και αναπολώ τα σαββατόβραδα εκείνα που η τότε ΕΡΤ μου έμαθε την Τζένη, την Αλίκη, το Ντίνο, το Θανάση, τη Ρένα, το Λάμπρο και τόσους άλλους. Κι ύστερα μεγάλωσα και ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση και κάποιοι τότε μίλησαν για πλουραλισμό, για πολυφωνία και δημοκρατία των μέσων. Εμείς όμως βλέπαμε ΕΡΤ σταθερά σαν κάποια μυστική συμφωνία να είχε γίνει μεταξύ μας και ακούγαμε ΕΡΑ. Κι όταν μεγάλωσα κι άλλο και άρχισα να ταξιδεύω στην άγονη γραμμή για τη μουσική επένδυση των διακοπών μου φρόντιζε η ΕΡΑ...Και τότε που σπούδαζα στα Γιάννενα και νοσταλγούσα όλα εκείνα που είχα αφήσει στην Αθήνα...πάλι πήγαινα στο ραδιόφωνο και συντονιζόμουν στην ΕΡΑ...βαυκαλιζόμουν ότι και οι φίλοι μου στην Αθήνα μπορεί να ακούνε την ίδια μελωδία και ηρεμούσα.Τα νέα σήμερα με βρήκαν απροετοίμαστη και κάπως μουδιασμένη. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να γράφω κριτήρια αξιολόγησης για το φυλλάδιο της έκθεσης. Δεν μπορώ. Αδυνατώ.
Αισθάνομαι ότι ζω το τέλος μιας εποχής. Την παρακμή μιας εποχής, όπως είχε γράψει και ο ποιητής. Αισθάνομαι ότι ένα χέρι σατανικό και ένα μυαλό (μπορεί και περισσότερα... σίγουρα περισσότερα) ακόμα πιο άρρωστο αποφάσισε ερήμην 2.656 οικογενειών πώς θα αλλάξει την ζωή τους. Έτσι. Χωρίς καμία προειδοποίηση. Όχι ότι η προειδοποίηση θα έκανε τη διαφορά. Καμία.... Είμαι ακόμα μουδιασμένη. Ένα άσχημο συναίσθημα έχει φωλιάσει μέσα μου... Απορώ γιατί κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και δεν είμαι στο δρόμο. Λέω να ντυθώ και να ανηφορίσω για να διεκδικήσω όλα εκείνα τα όνειρα και τις αναμνήσεις που αυτό το σατανικό χέρι τα έκοψε τόσο βίαια.
Υστ: ξέρω πολύ καλά(γιατί θα υπάρξουν και προπέτες) ότι πολλές χιλιάδες οικογενειών είναι αντιμέτωπες με την ανεργία ... ξέρω πως αύριο μπορεί να είμαι κι εγώ ένας αριθμός.
Αυτό όμως που πάντα έχω στο μυαλό μου είναι τα λόγια του Μπρεχτ:
" Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν
κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν
το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί
δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ...
Καληνύχτα._
σχόλια