H γενιά του μίσους.
Κλισέ. Αυτό έχω καταντήσει.
Ζω, αναπνέω, ντύνομαι, διαβάζω, γελάω, σχολιάζω, πάνω σε patterns. Αυτά που κορόιδευα όταν έβλεπα τις πολιτικές νεολαίες να χειροκροτούν τους ξεπεσμένους λόρδους πάνω στα μικρόφωνα και τα βάθρα, αυτά ακολουθώ.
Χωρίς να το καταλάβω έγινα ένας από όλους. Κακομοιριά, σιχαμάρα, μιζέρια, δήθεν κατάθλιψη, αποστροφή, εναλλακτικότητα, σνομπαρία, όλα τσουβαλιασμένα πίσω από μια ψυχολογία μίσους.
Είμαι 32 χρονών. Γεννήθηκα την εποχή που τα αμάξια ήταν δανεικά, το ζιβάγκο έκανε πάταγο απέναντι στο κοστούμι, και που ο δημόσιος υπάλληλος ήταν ο πιο τυχερός πολίτης της Ελλάδας. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με γιαγιά, σε ένα τραπέζι που τρώγαμε όλοι μαζί, με αγκαλιές, με γέλια, με χριστοπαναγίες, με η δε γυνη να φοβήται τον άντρα κτλ.
Γαλουχήθηκα με το όνειρο των γονιών μου πως αν διαβάσω στο σχολείο και κάνω και 2 γλώσσες και περάσω στο πανεπιστήμιο και τελειώσω με τη μία και δουλεύω και παράλληλα και να βοηθάω τον πατέρα μου που του βγαίνει η πίστη ανάποδα και είμαι και έξυπνος και καλός σε ότι καταπιάνομαι πως θα πετύχω.
Επίσης μεγάλωσα με τις αρχές πως επειδή εμείς είμαστε μια μέτρια οικονομικά οικογένεια, θα μαζεύω λεφτά πολύ καιρό για να αγοράσω Gameboy, πως το Atari μετά από 3 ώρες καταστρέφει τα μάτια, πως αν σε πιάσω να ξαναβλέπεις τηλεόραση θα την πετάξω (και την πέταξε), πως στη ζωή αν δεν προσπαθήσεις θα γίνεις ρεμάλι, πως όποιος θέλει πραγματικά πετυχαίνει και όλη αυτή την υποτίθεται ορθή λογική μια μετρημένης αντίληψης.
Το αποτέλεσμα είναι το εξής. Δουλεύω ήδη 12 χρόνια, τα τελευταία 10 με καθημερινή απασχόληση 12 και πλέον ωρών (γιατί για να πετύχεις πρέπει να προσπαθείς). Στερήθηκα σαββατοκύριακα στη Μύκονο με την πανσέληνο μαζί, τα ξακουστά πάρτυ της ΔΑΠ με τις χλιδογκόμενες, τις 10ετείς σπουδές στην Ιταλία και για να μην μακρυγορώ τη ζωή που έκαναν ξέφρενα το 90% των φίλων μου.
Και τι κατάφερα; Να με μισήσω.
Να με μισήσω που εμπιστεύθηκα τη λογική, την ηθική, το πανμετροναριστον, το πατρονάρισμα της παράδοσης που θέλει την προσπάθεια να ανταμοίβεται. Δεν θα σου πω πραγματικά τι τραβάω γιατί δεν γράφω για να κλαφτώ.
Γράφω για το μίσος που θρέφω μέσα μου. Μίσος για όλους και για όλα, μα πάνω από όλα για τις δικές μου επιλογές. Για όλα αυτά που με δασκάλεψαν να κάνω και τελικά δεν κατάφερα τίποτα. Γιατί ο μόνος που κατάφερε να περάσει καλά όλο αυτό τον καιρό σίγουρα δεν ήμουν εγώ. Γιατί τελικά η υπομονή είναι χρυσός μόνο αν είσαι έγκυος. Γιατί το πλάνο του born to be somebody έγινε born to be fucked by somebody.
Κανένας ειρμός, καμία ελπίδα, κανένα αύριο. Θα ήθελα πολύ να πιστέψω πως αν χάλασα τα 10 από τα 32 πως θα ανταμειφθώ για τα επόμενα 10.
Μα ξέρεις τι με πειράζει πιο πολύ; Που στα επόμενα 10 θα με μισήσω περισσότερο, γιατί άφησα να με κάνουν έναν από αυτούς. Τους τίποτα.
Αυτούς που δεν τολμάνε να γυρίσουνε πίσω το κεφάλι να δουν το παρελθόν τους. Αυτούς που κρύβονται πίσω από τη λήθη και τη χαζομάρα του ακροατηρίου. Αυτούς μισώ γιατί με αναγκάζουνε να γίνω ένας από αυτούς. Γιατί αλλιώς δεν θα επιβιώσω. Αλλά αν επιβιώσω θα με μισώ περισσότερο.
σχόλια