Τούτη η Άνοιξη έχει μια θλίψη. Θαρρείς και τα λουλούδια δεν άνθισαν. Θαρρείς κι ο ουρανός κατέβηκε πιο κάτω και σε πνίγει. Ανέκφραστα μάτια. Σφραγισμένα χείλη να μη ξεφύγει ο πόνος. Οι καρδιές σταμάτησαν να χτυπούν ρυθμικά. Χέρια άνευρα, αγκαλιές χαμένες. Βουβή Μέρα η σημερινή. Άνθρωποι μονάχοι. άνθρωποι που δε θα φιληθούν, δε θα γελάσουν, δεν θα πάει κανείς να τους ευχηθεί. Οι γέροντες και οι γερόντισσες. Οι γονείς μας. Οι παππούδες και γιαγιάδες μας. Άνθρωποι ανήμποροι. Ο πόνος τους βαρύς κι ο ύπνος τους αξημέρωτος. Δεν μπορούν να δουν από κοντά, να φιλήσουν, να μιλήσουν στους δικούς τους ανθρώπους. Άνθρωπε, πού έδυ σου το κάλλος; Φέτος το «ω γλυκύ μου έαρ» θα ακουστεί από τους γονείς που είναι μόνοι. Θα ψαλεί από τους γέροντες και τις γερόντισσες που θα σηκώνουν το χέρι να σχηματίσουν το σημείο του Σταυρού και από την εξάντληση θα πέφτει αποκαμωμένο. Μη μνησθής Κύριε. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μόνοι τους. Προσπαθούν να ζωντανέψουν τις αναμνήσεις τους αλλά μάταια. Ξεχνούν. Τι κάνω εδώ; Το φάρμακο το πήρα; Περιμένω το παιδί μου να μου το δώσει. Κι αυτός ο πόνος απόψε στη καρδιά με στεναχωρεί. Βοήθα με Θε μου. Ήταν αγανακτισμένος την τελευταία φορά που ήρθε να με δει. Εγώ φταίω. Έχει κι αυτός τα δικά του προβλήματα. Τον σταυρώνω κι εγώ με τα δικά μου. Μάλλον δεν θα τηλεφωνήσει απόψε. Θα έχει δουλειές. Πολύ κουράζεται τελευταία. Χρονιάρες μέρες και δουλεύει. Θα με δει αύριο. Θα έρθει. Το νιώθω. Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατό μου τέκνο.
Κωδικός 4 κενό Κίνηση για παροχή βοήθειας. Ας έπαιρνα τουλάχιστον ένα τηλέφωνο να τη ρωτήσω τι κάνει. Να με ακούσει να χαρεί. Ήξερα πόσο το περίμενε. Πόσο ΜΕ περίμενε. Μόνη της έμενε, μόνη της έφυγε. Ένα τηλεφώνημα έστω...
Κωδικός 5 κενό Μετάβαση σε Τελετή. Κενό.
σχόλια