Ήμασταν μικρά. Πολύ χαριτωμένα μικρά, οφείλω να μας το παραδεχτώ. Εσύ ένα ομορφούλικο μελαχρινό και εγώ ένα ξανθό χαρούμενο στρουμφάκι. Αφροδίτη είχα ακούσει ότι σε λένε. Μου το'χαν πει τα παιδιά της τάξης μέχρι που σ'έμαθα πια και εγώ, όταν μαζί αρχίσαμε να μαθαίνουμε το αγγλικό αλφάβητο. Είχαμε κάτι κοινό, μας ενοχλούσε πολύ το να διαβάζουμε αγγλικά και να μαθαίνουμε γραμματικά φαινόμενα. Δεν τα πηγαίναμε καλά με τα αγγλικά μωρέ, πώς να το κάνουμε, γι αυτό και ένιωθε η μία την άλλη. Από τότε έβλεπα την κατανόηση στα μάτια σου! Τα απογεύματα του φροντιστηρίου είχαν παραδόξως αρχίσει να γίνονται γλυκά, αστεία και πιο ζεστά όσο περνούσανε τα χρόνια. Καθόσουν στο μπροστινό θρανίο θυμάμαι. Τις πιο φοβερές στιγμές τις ζούσαμε την ώρα των διαγωνισμάτων και των listening. Έτσι θυμάμαι. Με ρωτούσες συχνά πυκνά καμιά λέξη στην ορθογραφία και σε δούλευα γιατί ποτέ δεν ήξερες. Στα δε listening, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Τέλειωνε η κασέτα και παίζαμε λόττο. Κάτι πετυχαίναμε μαζί.
Αφού στο τέλος το καταφέραμε το Proficiency. Κάποια στιγμή στο γυμνάσιο, τόσο μικρά ακόμα, η μαμά σου μου πρότεινε να βγούμε εμείς οι δύο μαζί. Εσύ ντρεπόσουν να το μου το πεις και ποτέ δεν ήσουν ιδιαίτερη κοινωνική. Καλή ήσουν και του λόγου σου.
Το σκέφτηκα αλλά όχι και πολύ γιατί δεν ήθελα να εκτεθώ και δέχτηκα. Μην με βρίσεις. Ήμουν μικρή και δεν ήξερα ότι εκείνη την στιγμή καθόριζα το μέλλον μιας μεγάλης φιλίας. Και εσύ βέβαια μην και μου πεις τίποτα, όχι προς θεού. Αλλά στο θέμα μας. Βγήκαμε και περάσαμε καλά και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να σε βάλω στην παρέα. Να ξεκινήσουμε κάτι μαζί. Και σ'έβαλα. Θυμάμαι σε προσκάλεσα σε μια παρτίδα αγωνίας online ,όπου έπαιζαν τα φιλαράκια μου, ίσα ίσα για να σε γνωρίσουν. Τους είχα ήδη μιλήσει όμως για σένα και τους είχα προτείνει να βγούμε όλοι μαζί. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να τους γνωρίσεις από κοντά, σ' εκείνο το τρελό πάρτι έναν Σεπτέμβρη που αν και ντρεπόσουν τόσο πολύ, έκανες την υπέρβαση και ήρθες. Θέε μου, πόσο σ'ευχαριστώ γι'αυτό.
Τα παιδιά σε γνώρισαν και το θέμα έληξε. Ήσουν πια μέσα. Την επόμενη φορά που βγήκαμε σαν παρέα σε προσκάλεσα ξανά. Και την μεθεπόμενη το ίδιο. Μέχρι που δεν χρειαζόταν πια να σε προσκαλώ. Άρχισες να έρχεσαι στα ρεβεγιόν, στα τρελά sleep over, στις ταινίες στο σπίτι μου, στα γενέθλια από εδώ και από εκεί. Άρχισες να είσαι παντού,να είσαι στα καλοκαίρια, στους χειμώνες, να ζούμε μαζί τα καλύτερα παιδικά μας χρόνια και αρχίσαμε να κάνουμε όνειρα για μια ζωή για πάντα φίλες. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το όνειρο για μια συνεργασία για ένα beach bar σε κάποιο εξωτικό νησί. Θυμάσαι;
Ήσουν δίπλα μου σε όλα, ήσουν δίπλα μου όταν γινόμουν ονειροπόλα, ήσουν δίπλα μου όταν έχασα μία από τις καλύτερες μου φίλες, ήσουν δίπλα μου όταν μελαγχολούσα χωρίς λόγο, ήσουν δίπλα μου όταν σε χρειαζόμουν. Ήσουν εκεί για να το περάσουμε μαζί, για να γελάσουμε μαζί, για να ευτυχήσουμε μαζί και πάντα με καταλάβαινες.
Πριν έναν μήνα με πήρες τηλέφωνο και μου είπες τα νέα. Σε δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο και ουρλιάξαμε μαζί για λίγα λεπτά, μας άκουσε όλη η γειτονιά. Ήρθε η στιγμή να φύγεις. Σε δύο μήνες είσαι μετανάστρια πια. Και όλο νιώθω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Αλλά όχι, φεύγεις. Και εγώ χάνω ξανά μια φίλη που νοιάζομαι σαν αδερφή μου. Σε δύο μήνες λοιπόν φιλαράκι πετάς για Καναδά. Και δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω παρά ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου έμαθες για την πιο αγνή φιλία και ένα ακόμα πιο μεγάλο σ'αγαπώ που θα σε ακολουθεί. Αχ και με πήραν τα ζουμιά πάλι, σιχαμένη.
Κάπου διάβασα πώς σε όλες τις μεγάλες φιλίες , οι άνθρωποι σπάνε και ξανασμίγουν. Δεν ξέρω αν θα σε χάσω ή θα με χάσεις, αλλά μπορώ πια να πω με σιγουριά «εις το επανιδείν» γιατί όταν αγαπάς και αγαπιέσαι έχεις το νόημα στα χέρια σου.
Να το θυμάσαι.
