Χρόνος...τόσο σχετικός και τόσο αόριστος...
Γεννιόμαστε κρατώντας ένα ρολόι και πορευόμαστε με αυτό...
Μετράμε ώρες, λεπτά,δευτερόλεπτα και προγραμματιζόμαστε σαν σύγχρονα ρομποτάκια για να μπορούμε να αποτελέσουμε μέρος μιας καλά συγχρονισμένης κοινωνίας.
Αρνείσαι τον χρόνο;
Τότε στιγματίζεσαι σαν απροσάρμοστο...
Μεγαλώνοντας τον χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι, θέλω χρόνο να συνηθίσω, δωσ΄μου χρόνο να σ΄ αγαπήσω, σπατάλησα πολύτιμο χρόνο με σκοπό να σε διαλύσω...
Χρόνος απροσδιόριστος και γενικός...
Ψεύτικος και αδύναμος ...
Χρόνος αδικαιολόγητος...
Έχω δικαίωμα να θέλω τον χρόνο μου, να σκεφτώ πριν πράξω...πριν αποφασίσω πού θα χαρίσω τις πνοές μου, τα λόγια μου, τον εαυτό μου...
Τι;
Δεν είναι δικό μου δικαίωμα;
Και τότε...ποιος αποφασίζει αν όχι εγώ;
Αύριο θα κάνω αυτό και εκείνο και τ΄άλλο.
Απρόοπτο;
Φυσικά! Το έχω ήδη σκεφτεί...Άλλωστε αυτό δεν είναι ο άνθρωπος;
Ένα θηριώδες σκεπτόμενο ον;
Έχω προετοιμαστεί για όλα. Δώσε μου συντεταγμένες.
-Σε ένα μήνα θα γίνει αυτό...
Προετοιμασία επεξεργασίας πληροφορίας...
Εύκολο..σκέφτομαι, αναλύω,ξεφτιλίζω, πέφτω χαμηλά, σηκώνομαι, σκουπίζω τα μάτια μου...με είδες;
Τελείωσε!
Στέγνωσα, άδειασα, εκεί στον πάτο τα άφησα όλα για να φανώ δυνατός...είμαι έτοιμος.
Είμαι σίγουρα έτοιμος.
Ναι, δεν έμεινε τίποτα, το πήρα απόφαση...με κυριαρχεί η λογική...η λύση είναι μια και μετά από έναν μήνα αποδεκτή....πλήρως!
Μπορώ χωρίς εσένα...
Χωρίς εμένα...
Ο χρόνος μας τελείωσε...Τώρα!
Ασυναίσθητα δάκρυα, πόνος, λύπη και μια μεγάλη πληγή....μα γιατί;
Αφού είχα προετοιμαστεί...
Γιατί έρχονται με τόση μεγάλη ορμή; Γιατί με κατακλύζουν; Γιατί μου κόβουν την αναπνοή και σταματούν το μυαλό μου;
Αφού...πήρα τον χρόνο μου...ή δεν ήταν αρκετός;
Κι άλλος χρόνος...μαύρος αυτή τη φορά...μαύρος και τόσο ειρωνικός. Έκλεισα τα μάτια μου να μην μετράω και τον ακούω να με ειρωνεύεται...να με χλευάζει και να μου ζητάει τα ρέστα...
Να με ρωτάει γιατί...
Γιατί δεν τα κατάφερα;
Αφού προετοιμάστηκα...
Γιατί λύγισα;
Συναισθηματικός χρόνος...
Συγγνώμη μα αυτόν τον πάγωσα...δεν τον μέτρησα. Του γύρισα θρασύτατα την πλάτη και πείστηκα
πως δεν με ενδιαφέρει, ότι δεν με αγγίζει...
Ναι!
Με παραμύθιασα....
Και ήρθε η ώρα για αλήθειες...
Παραμυθιάστηκα ότι μπορώ.
Ποτέ δεν θα μπορώ, ποτέ δεν θα είναι αρκετός ο χρόνος για να πω “ναι..τώρα μπορώ!”.
Μάλλον αυτό χρειάζεται ψυχική δύναμη....αλλά και πάλι θέμα χρόνου θα είναι να την βρώ....
Χρόνος κόκκινος...
Εδώ ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία...
Όταν είμαστε μαζί και ψιθυρίζουμε ο ένας στον άλλον τα όνειρα μας σαν να είναι τα μεγαλύτερα του κόσμου μυστικά, τότε δεν μετράει...τότε είναι ανύπαρκτος και αδύναμος.
Μακριά από εσένα όμως είναι σταματημένος...ούτε μπρος, ούτε πίσω...εκεί πονάει.
Εκεί με εκδικείται για όλες τις φορές που τον αγνόησα...δίπλα σου.
Αργός και βασανιστικός...
Ανυπόφορος...
Γέμισα τη μέρα μου έτσι ώστε να μην έχω χρόνο να σκεφτώ...
Τώρα δεν ξέρω ποιόν πάω να ξεγελάσω...τον χρόνο ή το μυαλό;
Μάλλον το μυαλό...που κάπως έτσι δεν μετράει τον χρόνο, τυπικά, στο ρολόι...γιατί κατά τ΄αλλα έχει τη δική του μονάδα μέτρησης....αυτή της απουσίας σου...
Μέχρι που στέκεσαι μπροστά μου και ο χρόνος μηδενίζει...ξανά, σαν να μην έφυγες ποτέ, ξεκινάει πάλι από την αρχή...
Χρόνος λευκός....
Είναι ο χρόνος που θα χαρίσω σ΄αυτόν, σ΄εκείνη, σ΄εκείνο...
Γιατί το χρειάζομαι, με χρειάζεται, το χρειάζεται...
Εκεί, μετράει κανονικά, φρόνιμα και υπάκουα. Δεν κάνει ζαβολιές, δεν χάνει το χρόνο του με τερτίπια...εκεί αντιθέτως δίνει δίνει άφθονο χρόνο για να φτιαχτούν οι βάσεις...
Πώς αλλιώς θα μπορέσει σε ένα λεπτό να τις διαλύσει;
Αυτές, τις μικρές..τις αδύναμες...γιατί τις άλλες, απλά θα τις καμαρώνει με το πέρασμά του...
Χρόνος μπλε ή ροζ...
Εδώ δεν τελειώνει ποτέ, είναι σημαντικός από τη στιγμή της σύλληψης του....πολύτιμος, μοναδικός.
Αυτός ο χρόνος χαράζει μέσα μας, μας γεμίζει συναισθήματα, λέξεις και εικόνες...
Ώσπου θα έρθεις στον κόσμο και εγώ για πρώτη φορά θα συμμαχήσω μ΄αυτόν...όχι, δεν τον φοβάμαι...απλά δεν θέλω να χάσω ούτε ένα λεπτό σου. Θέλω να γεμίσω από σένα και εσύ με τη σειρά σου να γεμίσεις από τον κόσμο. Θα στον μάθω εγώ, μη βιάζεσαι να τον προσπεράσεις για να μεγαλώσεις....έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου...
Μάθημα πρώτο:
Μάθε να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή σου, μικρή ή μεγάλη.
Να...όπως κάνω εγώ με εσένα, ακόμα και τις ώρες που κοιμάσαι...κάθομαι και σε χαζεύω...δεν με νοιάζει ο χρόνος....ας περνάει.
Τι συμβαίνει;
Γιατί δεν τον ακούω;
....Αυτό ήταν; Τελείωσε;
Ένα λεπτό...δεν είμαι έτοιμος....
Δεν πρόλαβα να πω στο κόκκινο ότι το αγαπώ και στο ροζ και το μπλε ότι είναι όλος μου ο κόσμος...
Δεν θέλεις να το διαπραγματευτούμε εντάξει...
Τουλάχιστον δώσ΄μου μια στιγμή...μόνο να τους δω...για τελευταία φορά...
Παύση...
Τέλος χρόνου!
