Aυτά που νιώθω πρέπει να τα μοιραστώ. Ωραία, κατανοώ ότι έχουμε "κρίση" -καραμέλα έχει γίνει πια αυτό-, κατανοώ ότι βαλλόμεθα πανταχόθεν ως λαός και ότι τα τελευταία περίπου τρία χρόνια ζούμε υπό συνθήκες ασφυκτικής πίεσης και αγανάκτησης και ως εκ τούτου δεν είμαστε και για πολλά πολλά. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι για ποιο λόγο μαζί με τα λεφτά μας να πρέπει να χάσουμε έτσι άδοξα και την αγάπη μας. Και όποιος το διαβάσει τώρα αυτό σίγουρα θα κάνει έναν απαξιωτικό μορφασμό ή θα αναρωτηθεί τι εννοώ αγάπη.
Για να σκεφτώ λοιπόν... Αναφέροντας τη λέξη αγάπη μού έρχονται στο μυαλό φίλοι, έρωτες, τραγούδια, ποιήματα, τοπία, χαμόγελα, καλοκαίρια, ξενύχτια και τόσες άλλες όμορφες αναμνήσεις που έχουν εντυπωθεί στο συνειδητό και το ασυνείδητό μου και αναβιώνουν αυτόματα με το άκουσμά της παραπάνω λέξης. Τέτοιες αναμνήσεις χτίζει άθελά του ο καθένας μέσα του καθημερινά, στη δουλειά, στη σχολή, στο ρεπό, στον καναπέ, στο χάζεμα. Και αυτές είναι μυστικές διεργασίες, προσωπική υπόθεση του καθενός και ενώ αρχικά μοιάζουν σαν φυλακισμένες στιγμές, αποδεικνύονται τελικά απόλυτα ελεύθερες, σχεδόν αναρχικές! Μία μοναδική ζωγραφιά-κολάζ του καθενός που ως βασικό καμβά έχει την αγάπη. Πώς μπορεί το νόημα της αγάπης, λοιπόν, να υποβαθμίζεται έτσι απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια μας και να δέχεται με τα χέρια ψηλά ό,τι πλήγμα της καταφέρει η σπασμωδική -κατά βάση πτωτική- κατεύθυνση της οικονομίας και των καταθέσεων ανά την Ευρώπη;
Δεν εθελοτυφλώ. Βλέπω ξεκάθαρα ότι χωρίς λεφτά δε ζούμε. Όχι μόνο εμείς, όχι μόνο οι Κύπριοι, όχι μόνο οι Γερμανοί, αλλά όλος ο σύγχρονος, "ανεπτυγμένος" κόσμος. Και δεν αντιμετωπίζω το ζήτημα μόνο από πλευράς βιοτικών αναγκών αλλά και από ψυχοπνευματική, ανθρωπιστική σκοπιά. Όταν δεν έχεις,νιώθεις σα να μην είσαι-κακά τα ψέματα! Όμως κάπου τίθενται τα όρια, πρέπει να τεθούν εν πάση περιπτώσει. Λεφτά, λεφτά, λεφτά... Ας μιλήσουμε και λίγο για αγάπη. Την αγάπη που απ' ότι φαίνεται αφήνουμε να χάνεται στη σκόνη της καθημερινής τριβής. Στην πραγματικότητα, στο βάθος, αυτή μας τρέφει, αυτή μας αναζωογονεί, αυτή μας ηρεμεί, αυτή μας συνεπαίρνει. Με αυτήν έχουμε μεγαλώσει στο κάτω-κάτω -θέλετε ως Έλληνες;- ως Έλληνες. Είναι απ'τα ελάχιστα ζητήματα που δεν με ενοχλεί να τα παρουσιάσω με εθνικιστική χροιά.
Είναι δύσκολο να σκεφτόμαστε αισιόδοξα, δεν το αρνούμαι. Κάθε μέρα βλέπω γύρω μου δεκάδες άστεγους ανθρώπους, ζητιάνους, νέους ναρκομανείς, ηλικιωμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια, τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να δουλεύει ολημερίς για ένα κομμάτι ψωμί. Αντικειμενικά το έδαφος δεν είναι πρόσφορο για τους ονειροπόλους, αλλά δεν με πειράζει αυτό, γιατί ποτέ δεν ήμουν. Αντικειμενικά, ωστόσο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι είναι άνοιξη, αρχές Απριλίου. Η μέρα μεγαλώνει, ο ήλιος ξαφνικά αρχίζει να με τυφλώνει -και μ' αρέσει-, τα λουλούδια έξω απ' την πολυκατοικία μου έχουν ανθίσει και εγώ, παραδόξως ή όχι, είμαι ευδιάθετη! Και ο υπόλοιπος κόσμος που συναντάω ξέρω ότι μπορεί να αλλάξει διάθεση, εύκολα, με μια απλή "καλημέρα", ένα ειλικρινές χαμόγελο, ένα τυχαίο ευγενικό σκούντημα στο μετρό! Τόσο μικρές και αθώες στιγμές της καθημερινότητάς μας που περνούν απαρατήρητες, μα ταυτόχρονα τόσο αληθινές και ανθρώπινες που με προκαλούν να επενδύσω πάνω τους. Και επενδύω.
Δεν αντέχω να μας βλέπω άλλο έτσι ψυχρούς και αποκαρδιωμένους. Είτε μας αξίζει είτε όχι αυτό το οικονομικό χάος -ακόμη διατηρώ τις επιφυλάξεις μου επ' αυτού-, είμαι απολύτως βέβαιη ότι έχουμε ακόμη το δικαίωμα στην αγάπη. Την αγάπη κάθε μορφής και κάθε απόχρωσης. Αυτή που μπορεί να χρωματίσει τη ζωή μας, να μας χρίσει δημιουργούς αλλά και πρωταγωνιστές της. Μα αλήθεια τι άλλο θέλουμε; Ως νέα είμαι διατεθειμένη να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό προκειμένου να αλλάξω αυτήν την γκρίζα εικόνα που βλέπω γύρω μου. Αλλά ένα χελιδόνι δεν φέρνει ποτέ την Άνοιξη, πολλά μαζί όμως; Είμαι πεπεισμένη ότι η αγάπη είναι μεταδοτική και σε πείσμα των καιρών παραμένει δωρεάν! Γιατί όχι λοιπόν;
Επιλογικά, και επειδή μ' εκφράζει και είναι και επίκαιρο, μεταφέρω μία φράση-πυξίδα του Ελύτη : "Την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις".
