Είμαι ένας φανατικός αναγνώστης της Lifo και ταυτόχρονα φανατικός τηλεθεατής της Δέκατης Εντολής.
Διάβασα χθές ένα άρθρο στην εφημερίδα σας με τίτλο "Η άνοδος και η πτώση (;) της Δέκατης Εντολής". Οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην από την αφοριστική γνώμη και τον ειρωνικό τόνο του κ.Νίκου Μανουσάκη, ο οποίος μάλλον θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία τηλεκριτικό.
Καθώς λοιπόν παρατηρώ ότι, αν και όχι ειδικός, η γνώμη του δημοσιεύτηκε, παίρνω και εγώ το θάρρος να παρακαλέσω να δημοσιεύσετε και την δική μου γνώμη που είναι τελείως αντίθετη.
Επιλέγω λοιπόν ως τίτλο το "Η άνοδος της Δέκατης Εντολής σηματοδοτεί και την άνοδο της ελληνικής τηλεόρασης"! Θεωρώ ότι η Δέκατη Εντολή είναι αυτή την στιγμή ότι σημαντικότερο υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλουμε να την υποστηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Ο χαμός που ακολούθησε τις θριαμβευτικής επιστροφής της Δέκατης Εντολής αποδεικνύει ότι το κοινό έχει εκπαιδευτεί και διψάει για ποιοτικές δουλειές .
Έχουμε πολλά χρόνια να δούμε μερικούς απ τους πιό καταξιωμένους ηθοποιούς του θεάτρου να συμμετέχουν σε Ελληνική σειρά κι αυτό, ο αναγνώστης σας, ο οποίος φαίνεται θεατρόφιλος, καθώς μνημονεύει την υπέροχη ερμηνεία της Μάνιας Παπαδημητρίου στο "Γάλα", έπρεπε να μπορεί να το εκτιμήσει.
Επίσης, η κινηματογραφική λογική της σειράς, η φωτογραφία και κυρίως η σκηνοθεσία που – επιτέλους – απευθύνεται σε θεατές με μυαλό και αισθητική, έχουν χρόνια να υπάρξουν στην ελληνική τηλεόραση.
Τα σενάρια της σειράς αφορούν ως τώρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, θέματα που αφυπνίζουν, που απαιτούν σκέψη. Κι όχι ιστορίες με παιδαριώδη λογική, όπως δυστυχώς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια σε άλλες σειρές.
Ο Κοκκινόπουλος, τις ιστορίες αυτές δεν τις παρουσιάζει διδακτικά, αλλά τις αναδεικνύει, προσπαθεί να καταλάβει και να παρουσιάσει τις πτυχές τους, όσο ωμές, όσο σπαρακτικές κι αν είναι. Και καταφέρνει να συγκινεί και να αφυπνίζει.
Βλέπω την Δέκατη Εντολή από το πρώτο της επεισόδιο εδώ και χρόνια και πρέπει να πω ότι ο φετινός κύκλος είναι, γιά μένα, ο καλύτερος. Επεισόδια όπως η "Σιωπή" , το "Θηρίο", το "Face", είναι το καθένα σαν μιά μικρή πανέμορφη ταινία. Ο δημιουργός της πήρε νέα ρίσκα, διεύρυνε τα όριά του και επανήλθε ωριμότερος και ουσιαστικότερος.
Σε μιά Ελλάδα συνηθισμένη στην φτήνια και την ευκολία, ο Κοκκινόπουλος έρχεται να μας δείξει ότι υπάρχει τρόπος να γίνουν και αξιόλογες δουλειές που απευθύνονται σε πολύ κόσμο, δίχως όμως να υποτιμούν τη νοημοσύνη του. Ο Κοκκινόπουλος κάνει την τηλεόραση τέχνη, όπως έγραψε και μιά κριτική που διάβασα στην Καθημερινή.
Τέλος, όσο γιά την εφημερίδα σας θα πρότεινα με κάθε σεβασμό, στο εξής, όταν φιλοξενεί άρθρα αναγνώστη, να φροντίζει να παραθέτει περισσότερες από μία γνώμες.
Δεν είμαστε όλοι κριτικοί και δεν μπορούμε να φερόμαστε όλοι ως τέτοιοι. Είναι σημαντικό, κατά την γνώμη μου, να γίνει σαφές ότι το άρθρο αυτό του αναγνώστη σας δεν είναι τίποτα παραπάνω απ την υποκειμενική άποψη ενός μόνο απ τους τηλεθεατές. Γιατί σας βεβαιώνω, ότι και άλλοι, χιλιάδες ίσως θεατές σαν εμένα, έχουν την τελείως αντίθετη άποψη.
Ο χαμός που ακολούθησε τις θριαμβευτικής επιστροφής της Δέκατης Εντολής αποδεικνύει ότι το κοινό έχει εκπαιδευτεί και διψάει για ποιοτικές δουλειές .
Ειδάλως, τρυπώνει στο μυαλό του αναγνώστη της Lifo η αμφιβολία, μήπως πίσω απο αυτόν τον αναγνώστη που ξύπνησε ξαφνικά ένα πρωί και αποφάσισε να ασκήσει τόσο απαξιωτική κριτική, κρύβεται κάποιος που, γιά κάποιο λόγο, επιθυμεί να "χτυπήσει" ίσως τη μοναδική ελληνική σειρά που αξίζει να υπάρχει.
