Τέλειος: εκείνος που έφτασε στον ανώτατο βαθμό εξέλιξης ή προαγωγής, πλήρης, εντελής.
Τελειότητα: η ιδιότητα του τέλειου.
Η έννοια της τελειότητας είναι συνήθως στενά συνδεδεμένη με μία αίσθηση αρτιότητας και υπεροχής. Ό,τι είναι τέλειο στη ζωή διαχωρίζεται κατηγορηματικά από τη μετριότητα. Γι' αυτό και οι άνθρωποι, τα τελευταία χρόνια ειδικά, έχουν επιδοθεί στο ατέρμονο κυνήγι της εξάλειψης των ατελειών της εξωτερικής τους εμφάνισης και γενικότερα όσων τους περιβάλλουν. Όσο πιο τέλειο αλήθεια τόσο το καλύτερο; Η τελειότητα και η πληρότητα συμπορεύονται; Αν εξετάσει κάποιος την έννοια της τελειότητας από μία άλλη οπτική γωνία, διαπιστώνει ότι το τέλειο εμπεριέχει στασιμότητα κι όχι εξέλιξη. Γιατί όταν φτάσεις στο ύψιστο σημείο τι άλλο μένει να αποζητήσεις στη ζωή σου;
Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους όμως εκείνους που από παιδιά ήδη είχαν χρεωθεί, είτε εξαιτίας της ανατροφής τους είτε εξαιτίας έμφυτης αίσθησης του καθήκοντος σε υπερβολικό βαθμό, την «ταμπέλα» εκείνου που αφού είναι δυνατός οφείλει να στοχεύει στο τέλειο; ΣΕ ΟΛΑ. Στο σχολείο, στην οικογένεια, στις φιλικές σχέσεις, σε όσους έχουν ανάγκη από βοήθεια κι ο κατάλογος όλο φυσικά και να διευρύνεται με το πέρασμα των χρόνων. Είναι γνωστό άλλωστε πως ό,τι υιοθετηθεί στην παιδική ηλικία παγιώνεται ως συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή και πλέον καθίσταται πολύ δύσκολο να μεταβληθεί.
Όταν πλέον κάνεις το πρώτο βήμα για να σηκωθείς ξανά, θα αντικρίσεις ένα διαφορετικό πρόσωπο στον καθρέφτη. Το βλέμμα σου και μόνο θα σου δώσει να καταλάβεις ότι η τελειότητα θα πρέπει ξεκάθαρα να βρεθεί στην αντίπερα όχθη από αυτή που στέκεσαι εσύ, ώστε να πάρεις μία ανάσα.
Όταν η διαρκής προσπάθεια για τελειότητα λοιπόν συμπορεύεται με την αυστηρή κριτική των ενεργειών ενός ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, τότε μία εξέλιξη θεωρείται πιθανή, η δυστυχία. Αφενός γιατί κανένας δεν είναι τόσο δυνατός ώστε να μην έχει καμία αδυναμία κι αφετέρου διότι η δύναμη και η ανεξαρτησία επιφέρουν τη μοναξιά.
Γνωρίζοντας στο σημείο αυτό ότι η ζωή αγαπάει τις ανατροπές, τι γίνεται όταν ο δυνατός που είναι τόσο δυνατός ώστε να αποζητά την τελειότητα, μην αντέχοντας άλλη πίεση λυγίσει; Γίνεται ξαφνικά ο ατελής κι ο αδύναμος και τα βάρη που σήκωνε όλα αυτά τα χρόνια αθροιστικά τον πιέζουν να βυθιστεί στην πιο απέραντη αγριεμένη θάλασσα της απόγνωσης που συνοδεύει η αίσθηση της απώλειας του ελέγχου όλων και κυρίως του εαυτού του;
Παύει ξαφνικά να τρέφεται από την προσφορά για στήριξη όλων των άλλων κι ο εαυτός του φωνάζει ότι είναι εδώ κι αυτός. Μάλλον διαλέγει και τον πιο επώδυνο τρόπο για να υπενθυμίσει σε κάποιον ότι ξεπέρασε τα όρια. Τότε είναι που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση και ψυχή και σώμα πονάνε και πονάνε πολύ. Τότε είσαι ΕΣΥ και ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΟΥ. Οι άλλοι ξαφνικά μπορούν να περιμένουν ή καλύτερα πρέπει να μάθουν να σε περιμένουν.
Γιατί η ίδια ψυχή που τόσο απλόχερα προσέφερες ή καταπίεζες με τα «πρέπει» σου επαναστατεί. Στο σημείο αυτό ο κόσμος σου καταρρέει και καλείσαι να τον χτίσεις ξανά και να τον βασίσεις σε νέα θεμέλια. Με σαφή όρια αυτή τη φορά. Γιατί ξαφνικά γίνεσαι εσύ ο αδύναμος που χρειάζεσαι τη στήριξη των άλλων, κοιτάς με αγωνία στα μάτια τους να βρεις αποδοχή, συμπαράσταση, κατανόηση. Γκρέμισες άραγε και τη δική τους εικόνα με σένα να αγωνίζεσαι πάντα αγέρωχος στις μάχες; Αφού η λέξη «μάχη» αναφέρθηκε, ας προσθέσω ότι η μάχη με τη ματαίωση, όταν τη βιώνεις, γίνεται πάντα με γυμνά χέρια κι έχει πολύ αίμα. Ξαφνικά η τελειότητα δεν υπάρχει πουθενά.
Όταν πλέον κάνεις το πρώτο βήμα για να σηκωθείς ξανά, θα αντικρίσεις ένα διαφορετικό πρόσωπο στον καθρέφτη. Το βλέμμα σου και μόνο θα σου δώσει να καταλάβεις ότι η τελειότητα θα πρέπει ξεκάθαρα να βρεθεί στην αντίπερα όχθη από αυτή που στέκεσαι εσύ, ώστε να πάρεις μία ανάσα. Εκείνη η σκέψη δε που σίγουρα θα σε σοκάρει είναι ότι τρέχοντας να προλάβεις ένα τραίνο που μόλις έχασες, ήδη σε προσπέρασαν αναρίθμητα ακόμα. Κοντοστέκεσαι και καταλήγεις ότι για να ζήσεις ξανά όσο πιο φυσιολογικά γίνεται, μάλλον πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι όσα έχασες αλλά κυρίως να πάψεις οριστικά να κυνηγάς ό,τι δεν φτάνεται. Κάνε ένα βήμα μπροστά, στάσου απέναντι από το φόβο σου να παλέψεις κι απλώς για πρώτη φορά στη ζωή σου περπάτα όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλεις.
Αφιερωμένο στον αγώνα που βιώνει ο κάθε άνθρωπος μπροστά στις δυσκολίες της ζωής του.
