Κάθε φορά που αλλάζει μια παράμετρος στη ζωή μας τείνει να αλλάξει καθοριστικά το μέλλον. Το σίγουρο είναι αλλάζει το παρόν και το παρελθόν οριστικοποιείται. Πόσο όμως θα αφήσουμε να μας επηρεάσει; Είναι αναγκαίο να το αφήσουμε; Η απάντηση για το καθένα ποικίλλει με τη περίσταση , την ιδιοσυγκρασία και λοιπούς παράγοντες...
Ωστόσο σε όλους μας έχει συμβεί ένα γεγονός να μας στιγματίσει και εδώ αρχίζει η αρχή του τέλους.... Σταματήσαμε να 'μαστε αυτοί που ήμασταν. Για να γίνει η αλλαγή απαιτείται η οριστική ρήξη της παλιάς μας συνήθειας και του παλιού μας εαυτού με τις καινούργιες ανάγκες της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Το στίγμα, δηλαδή η ιστορία, είναι συνήθως βαρύ και δύσπεπτο τόσο για μας όσο και για τους άλλους . Η ανατροπή δεν οδηγεί στην ατραπό όμως... δαμάζετε από χίλια κύματα και επιτυγχάνεται μόνο αφότου έχουμε σπάσει σε χίλια κομμάτια, μόνο αφότου πεθάνουμε... Ο θάνατος του εαυτού μας είναι αναγκαίος για την προσωπική μας εξέλιξη, διότι χωρίς αυτόν η ζωή θα ήταν μονότονη και άκρως βαρετή. Παράδοξο οι κραυγές της βασανισμένης ψυχής και ο πόνος που φαντάζει ατέρμονος να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη χαρά την οποία βρίσκουμε μέσω της ψυχικής ηρεμίας. Έστω και αν δε τη κατακτήσουμε ολοκληρωτικά, αναζητάμε και παλεύουμε για ένα ψίχουλο της.
Κάποια ψυχή μου 'πε "ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ" , στην αρχή ομολογώ γέλαγα, ήμουν ανόητη, δε το κατάλαβα...το τέλος με γοήτευε όπως και η αρχή άλλωστε, αλλά φοβόμουν την απεξάρτηση της υπάρχουσας κατάστασης, και αν δε τη φοβόμουν πάντα έπαιζα στη κόψη του ξυραφιού. Η ανατροπή δεν είναι πάντα απόφαση , μπορεί να ναι και τύχη, ικανότητα ή και συνδυασμός αυτών των δυο, το αν θα τελειώσω εγώ μια κατάσταση είναι μια εφικτή επιλογή, στον αντίποδα μια κατάσταση μπορεί ανεξέλεγκτα να με τελειώσει! Εδώ μπαίνει ο παράγοντας της αντοχής...όμως και να με τελειώσει και τη λάθος επιλογή να κάνω σε τελική ανάλυση, υπάρχει συνέχεια και αυτό λόγω της αρχής του τέλους το οποίο είναι θεμέλιο ζωής που δε χρίζει αποδείξεως!
