Κάθε μέρα κατακλυζόμαστε από δεκάδες ειδήσεις οι οποίες παρουσιάζουν τη χώρα μας στα πρόθυρα μίας φριχτής καταστροφής. Τα πράγματα είναι σίγουρα αρκετά δύσκολα σε κάθε επίπεδο. Κάποιες φορές νιώθω σαν να θέλω να αλλάξω χώρα ή ακόμα και πλανήτη. Πόσες φορές έχουμε νιώσει ότι στερούμαστε πράγματα τα οποία κάτω από άλλες συνθήκες είναι δεδομένα. Η κρίση για μένα είναι η συγκυρία όπου πρέπει να μάχεσαι για όλα, τίποτα δεν εννοείται.
Είμαστε μία γενιά που δεν θα μας χαριστεί τίποτα και πολλές φορές ίσως να είναι και καλύτερα. Για μένα ο άνθρωπος πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια για να εκτιμήσει τη ζωή. Πόσες φορές έχω περπατήσει μετά τη σχολή στο κέντρο της Αθήνας και έχω γυρίσει προβληματισμένη σπίτι μου βλέποντας άστεγους, κλειστά μαγαζιά,σκουπίδια και γενικά τον κόσμο που περπατά να φαίνεται κουρασμένος και κατσουφιασμένος. Πόσες φορές έχω αναλογιστεί το πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ,στο σημείο όπου η φτώχεια και η δυστυχία αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας μας.
Ως λαός πάντα μαχόμασταν και αυτό ακριβώς θεωρώ πως κάνουμε και τώρα. Μάθαμε στα πολλά και μαθαίνουμε να ζούμε και στα λίγα. Δεν είναι εύκολο αλλά δεν δέχομαι πως η Ελλάδα καταρρέει. Βλέπω φοιτητές να προσπαθούν να πάρουν το πτυχίο τους, βλέπω ακόμα γιαγιάδες να πίνουν τον καφέ τους στα καφενεία, βλέπω μικρά παιδιά να παίζουν και νιώθω ελπίδα. Βλέπω ανθρώπους να δουλεύουν για να μην λείψει τίποτα στα παιδιά τους. Βλέπω συμπαράσταση και αλληλεγγύη για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους.Και είναι δύσκολο να ελπίζεις και να προσπαθείς σε τέτοιες συνθήκες. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να μάθεις να σκέφτεσαι και τους άλλους εκτός από τον εαυτό σου.
Κάθε φορά που με πιάνει απελπισία για τη γενικότερη κρίση που βιώνουμε, απλά κοιτώ γύρω μου και προσπαθώ να δω πως κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει γιατί ποτέ δεν στηρίζονταν στα λεφτά. Προσπαθώ να δω ανθρώπους και ανθρωπιά. Χαίρομαι να βλέπω χαμόγελα και παράλληλα κόσμο δίπλα μας να κάνει όνειρα ακόμα και αν ξέρει πως δεν θα εκπληρωθούν ποτέ. Όχι η Ελλάδα δεν καταρρέει. Δεν το δέχομαι.