Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΦΑ
Α-ποπροσανατολισμός, Α-ντιπερισπασμός, Α-γανακτισμένοι, Α-μεσηδημοκρατία και πάει λέγοντας. Ζούμε, μία κάποια (πολιτισμένη, δεν είμαστε και Συρία), επανάσταση. Περισσότερο εσωτερική. Αυτό που ζητάνε ένα σωρό άνθρωποι τόσο καιρό, ουσιαστικά, είναι να γυρίσουμε στο σημείο Α. Ώστε κάποια στιγμή να φτάσουμε στο Ωμέγα με τον σωστό τρόπο, χωρίς να έχουμε πηδήξει καμιά 20αριά γράμματα. Ποιό είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα ξεδιπλώθηκε μπροστά μας (γι’ άλλη μια φορά) στις 15 Ιουνίου. Έχουμε να κάνουμε με επαγγελματίες. Το σύστημα που μας κυβερνά προφανώς και δεν είναι χουντικό. Έχει όμως μικρά, χουντικά παρακλάδια.
ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Ημερολόγιο επανάστασης, ημέρα δεύτερη. Ώρα δώδεκα. Σε Κολωνάκι, Ευαγγελισμό και Καλλιμάρμαρο από το πρωί γίνονται διάφορα χαριτωμένα ανάμεσα σε ανθρώπους που εμποδίζουν τους βουλευτές να πάνε στη βο(υ)λή (τους) και αστυνομικούς. Στο Σύνταγμα κόσμος πολύς αλλά ηρεμία. Στην βασιλική γωνία ( Αμαλίας και Σοφίας ) πέφτουν οι πρώτες μολότοφ. Και μετά χημικά, φυσικά. Διότι αυτό το δίπτυχο αυτό κάνει τόσα χρόνια. Πιασμένο χέρι χέρι χορεύει ένα ταγκό αποπροσανατολισμού. Κάμερες που εστιάζουν στα επεισόδια αδιαφορώντας για πλήθη, πορείες, αιτήματα και οργή που εκτονώνεται στον αστυνομικό. Όχι σήμερα όμως.
Κόσμος κράζει, πετάει αντικείμενα, ορμάει στους κοκολοφόρους. Κι αυτοί με την σειρά τους ορμάνε στον κόσμο (τον μικροαστό, αυτόν που τόσα χρόνια του φωνάζουν να ξυπνήσει, να πετάξει την τηλεόραση από το παράθυρο και να βγει στο δρόμο). Και ξανά μολότοφ και ξανά χημικά. Γύρω στις μία κάποιοι φεύγουν. Κάποιοι άλλοι όμως, πεισμώνουν. Κυκλοφορούν φήμες ότι βρέθηκαν παιδιά με κουκούλες να έχουν αστυνομική ταυτότητα. Μπίνγκο! Και δώστου ξύλο. Από τα ραδιόφωνα μιλάνε για συμπλοκές μεταξύ αναρχικών και ακροδεξιών. Ναι, πολύ θα το ήθελαν. Τα φασιστοειδή δεν το διαψεύδουν γιατί έτσι θα γίνουν αρεστοί. Όσο για τους αναρχικούς, ο εχθρός πάντα είναι ο μπάτσος και ο φασίστας. Απλοί άνθρωποι ήταν (τις περισσότερες φορές) που βαρέθηκαν αυτή την (χιλιοπαιγμένη) ιστορία. Η ώρα περνούσε. Ο γνωστός αποπροσανατολισμός αυτή την φορά δεν φαινόταν να αποδίδει. Ώρα για βαρβαρότητα. Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...
Και ύστερα ανέλαβαν τα ματ. Στην αρχή πέταγαν χημικά και στην συνέχεια έβγαλαν την δική τους «κουκούλα» κι έδειξαν πραγματικό τους πρόσωπο. Άρχισαν να βαράνε ανελέητα, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος σήκωνε τα χέρια φωνάζοντας τους να ηρεμίσουν. Να τους χαίρονται οι γκόμενες που έβγαζαν φωτογραφίες μαζί τους(οι οποίες προφανώς και την έκαναν με το πρώτο δακρυγόνο), να τους χαίρονται κι όσοι στην πρώτη γραμμή τόσες μέρες έπιαναν κουβεντούλα μαζί τους. Τώρα θα μου πεις ΄΄δεν φταίνε τα παιδιά, παίρνουν εντολές΄΄, όταν θα πάρουν καμιά εντολή να πάνε να πνίγουν λογικά θα επιδείξουν τον ίδιο ζήλο.
Ο κόσμος το πάλευε. Δεν τσίμπαγε. Δεν ήθελε να φύγει.
Η αποπνικτική ατμόσφαιρα κάνει την κατάσταση αφόρητη. Μόνο τα χημικά που έπεσαν αυτήν την μέρα θα δώσουν δουλειά στο Υγεία για τις επόμενες δεκαετίες. Το πλήθος σπάει στα δύο. Αργά αλλά σταθερά οπισθοχωρεί από την πλατεία. Μισοί προς Κλαυθμώνος και οι υπόλοιποι προς τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Έπειτα αναλαμβάνει το Ιππικό. Η ομάδα δέλτα. Δυάδες πάνω σε παπάκια. Ο ένας οδηγεί και ο άλλος βαράει. Καβαλάνε πεζοδρόμια, βαράνε όποιον βρούνε. Μόνο που τώρα, αυτοί που χτυπάνε δεν είναι αριστεροί, δεν είναι κοκολοφόροι, δεν είναι αναρχικοί, δεν είναι η θύρα 13 ή, η 7 ή, η Ορίτζιναλ. Είναι πελάτες του δελτίου ειδήσεων των οχτώ. Κι αυτό, μελλοντικά θα παίξει τον δικό του ρόλο...
Ώρα έξι και τέταρτο. Ο κόσμος άρχισε πάλι να μαζεύεται στη πλατεία.
ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.
Τι είδα εγώ; Είδα να πέφτει ξύλο σε διάφορες περιοχές του κέντρου, είδα να γίνεται της τρελής στις τέσσερις γωνίες της πλατείας Συντάγματος. Τι δεν είδα; Δεν είδα να κουνιέται φύλο μπροστά από την βουλή. Έστω μια απειλή βρε παιδί μου ότι, πως το λέει εκείνο το σύνθημα; ΄΄ Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή΄΄, ή το άλλο, το ΄΄ Θα μπούμε μέσα΄΄. Καμιά διάθεση...
Εκτός αν ο σκοπός μας είναι να βγούνε σταδιακά αυτοί που είναι τώρα μέσα, ώστε σε καμιά δεκαετία να μπούμε εμείς (της κάτω μεριάς πάντα, η άνω το πολύ να γεννήσει τον νέο Καρατζαφέρη). Κάτσε να δεις τι μου θυμίζει αυτό... Μια φωνή μου θυμίζει, νομίζω έλεγε ΄΄ Εδώ Πολυτεχνείο... ΄΄. Anyway, άλλη μια μέρα πέρασε, αναίμακτα για το κτίριο και την σαπίλα που αντιπροσωπεύει. Job done...
REAL DEMO-CRAZY
Οι σκηνές παραμένουν εκεί. Στην πλατεία. Η φλόγα όμως; Ο ενθουσιασμός; Τα πανό πλέον είναι περισσότερα από τους παρευρισκόμενους. Ακόμα και τις Κυριακές αυτοί που πάνε (και είναι πλέον λίγοι) το κάνουν με διάθεση διεκπεραιωτική. Για να μην έχουν τύψεις. Κάτι λείπει, κάτι χάθηκε στην πορεία. Ηθικόν δίδαγμα; Είναι καλύτερο να έχεις έναν, ακόμη και ουτοπικό αλλά, συγκεκριμένο στόχο παρά μια γενικότερη αλλά απροσδιόριστη διάθεση αλλαγής. Διότι στην βράση κολλάει το σίδερο. Άσε που, το απροσδιόριστο είναι εύπλαστο. Κι εύκολα οδηγήσιμο σε διάφορες κατευθύνσεις.
΄΄Η άμεση δημοκρατία δεν είναι ο στόχος;΄΄ θα αναρωτηθεί κάποιος. Η Real Democracy είναι πρόταση. Αν αποκτήσει μορφή όμως, τι στήριξη θα έχει πχ στο Κιλκίς, στην Πτολεμαϊδα ή την Κοζάνη; Ακόμα και στον πυρήνα της, στην πλατεία Συντάγματος, όταν η αγαπητή κοπέλα με την ντουντούκα ανέφερε τις πολιτικές της βλέψεις έπεσε γιούχα. Και το είπε στην κάτω μεριά, ούτε καν στην (αγαπημένη) άνω με τους εκκολαπτόμενους Καρατζαφέρηδες. Γιατί έτσι; Διότι οι παρευρισκόμενοι (κάτω πάντα) ένιωσαν ότι αυτό το έργο κάπου το είχανε ξαναδεί. ΄΄ Δηλαδή να διώξουμε τους μέσα για να μπεις εσύ; Είσαι τρελή;΄΄ Demo-crazy... Κι αν κάτω πεθαίνουμε να συζητάμε την κάθε λεπτομέρεια (μιας κι έχουμε λύσει τα χοντρά), πάνω τα πράγματα είναι πιο άγρια. Διότι εκεί βρίσκονται οι προδομένοι. Έτσι θα έπρεπε να λέγονται κι όχι αγανακτισμένοι. Προδομένοι από το εκάστοτε κόμμα που ψήφισαν. Και (νιώθουν ότι) τους κορόιδεψε.
MORE IS LESS
΄΄Ζούμε μεγάλες στιγμές΄΄ είχε αναφέρει ο δαιμόνιος ρεπόρτερ, όταν η Μενεγάκη έβγαινε από το μαιευτήριο αγκαλιά με το νεογέννητο. Ζούμε και πάλι μεγάλες στιγμές. Ζούμε ένα πείραμα από το οποίο κάποιοι περιμένουν το (νεογέννητο) αποτέλεσμα. Εχει σχέση με την ελαστικότητα των παλιών ορίων. Πόσο πολλά μπορεί να είναι τα λίγα.
Επεξηγούμαι. Είσαι ο Νόμος, ο Κανόνας. Η Αρχή που όλοι, περισσότερο ή λιγότερο, σέβονται κι ακολουθούν. Άρπαξε από δέκα ανθρώπους όλα τους τα υπάρχοντα. Μόλις δημιούργησες δέκα αγρίμια έτοιμα να σου ορμήσουν με λύσσα για να πάρουν πίσω ότι τους ανήκει. Αφαίρεσε τους τα λίγα λίγα. Συγχαρητήρια. Πέτυχες φλέβα. Διότι χτυπάς στην ξεχωριστή λογική του καθενός. Αποτέλεσμα; Πολλές διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποιος θα αντισταθεί, άλλοι θα το δεχτούν γκρινιάζοντας και άλλοι χωρίς. Άλλοι πάλι μπορεί να βρουν και λογική σε αυτή την πράξη και να επιχειρηματολογήσουν και υπέρ σου.
Το πείραμα λοιπόν, είναι η εξεύρεση αυτών των (νέων) ορίων που δεν θα προκαλέσουν ολοκληρωτική αντίδραση. Το αντίθετο του Less Is More. Με άλλα λόγια, πόσο πολύ μπορεί να γίνει το ¨λίγο λίγο¨; Ζούμε μεγάλες στιγμές...
σχόλια