Πρωινό Σαββάτου. Στο τζάμι κυλούν και οι τελευταίες σταγόνες της πρώτης φθινοπωρινής βροχής. Θα πεις η κοπέλα μας το παίζει Ντοστογιεφσκι, όχι, απλά η βροχή κάνει τα πάντα να φαίνονται πιο όμορφα. Ίσως να ειναι ο γλυκός ήλιος, που εμφανίζεται μετά την μπόρα. Ίσως πάλι να είναι η ασφάλεια που νιώθεις τυλιγμένος στα σεντόνια του κρεβατιού σου ενώ έξω πέφτει καταρρακτώδης βροχή. Μα πόσο όμορφες είναι οι αντιθέσεις. Ίσως να οφείλεται και στον ζεστό καφέ που σε περιμένει δίπλα στο αγαπημένο σου βιβλίο.
Έλα, έστω και λίγο σε έκανα να χαμογελάσεις, μπορεί όχι φανερά αλλά κάπου εκεί, στο βάθος των σκέψεων και των αισθήσεων σου. Δεν είναι υπέροχη η ζωή; Στις πιο μικρές της απολαύσεις, σε ανύποπτες στιγμές της καθημερινότητας, σε ενα βροχερό, μουντό πρωινό αισθάνεσαι τυχερός που υπάρχεις. Γιατί μέσα στο χάος του κόσμου, σε ένα τρελό σύμπαν που τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες, που πλανήτες περιστρέφονται μανιωδώς, άστρα γεννιούνται και πεθαίνουν σε ενα μαγικό χορό του χωροχρόνου, εσύ μπορείς να απολαύσεις αυτή την μικρή στιγμή.
Τυλιγμένος στα σεντόνια σου, γευόμενος το καφέ σου, ταξιδεύοντας στον κόσμο ενός βιβλίου, ακούγοντας τη μελωδία της βροχής συνοδευόμενη από το γουργουρητό της γάτας σου που ανυποψίαστη για τον κόσμο απολαμβάνει ενα χάδι σου. Ναι, εγώ νιώθω ευγνώμων που στο χαοτικό και τυχαίο κόσμο που ζούμε κατάφερα να κερδίσω αυτή τη στιγμή, εσύ;
