Αν ένας νέος άνθρωπος γύρνουσε το κεφάλι του προς τα πίσω τη τελευταια δεκαετία θα παρατηρούσε κατάπτωση ηθικών αξιών, μίσος και μια αγωνιώδη αναζήτηση του γιατί. Ζώντας σ αυτή την χώρα πάνω από 26 έτη όπου κι αν γυρίσεις γύρω σου βλέπεις ανθρώπους να κοιτούν στο παρελθόν και να ψάχνουν τι φταεί. Η αισιοδοξία, η χάρα και η προσμόνη για ένα μέλλον που ξεδιπλώνεται μπροστά σου αντικαταστάθηκαν μ ένα βάρβαρο παρόν ένα αβέβαιο μέλλον και ένα χέρι να σου δείχνει την έξοδο από την χώρα που αγαπάς και μεγάλωσες. Αναζητάς τρόπους να βρεις άλλες λύσεις, να βρεις διεξόδους που δεν θα σε απομακρύνουν αλλά βρίσκεις τοίχους και αναστροφές. Η Ελλάδα συνεχώς μικραίνει. Μικραίνει σε αξίες, σε ήθος, σε δύναμη σε αγάπη για τα σπλάχνα της. Με διώχνει.
Δεν γράφω για να κριτικάρω ούτε να διαμαρτυρηθώ, ούτε καν για να καταλογίσω ευθύνες. Δε με νοίαζει να βρω τη φταίει για να τιμωρήσω για να χω έναν ένοχο και να λέω οτι εσύ ευθύνεσαι για ότι έγινε. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μπορέσω να ζήσω εδώ. Αλλά πως; Πως να ζήσεις σε μια χώρα που δεν κόβει τον ομφάλιο λώρο ο οποιός τρέφει τα προβλήματα της αλλα συνεχίζει και τον τροφοδοτεί, δίνοντάς τους ακόμα μεγαλύτερη ενεργεια απομηζώντας έτσι την λύση του, την νέα γενία της. Πώς να προσφέρεις όταν δεν σ αφίνουν να το κάνεις;
Το παλιό αντι να σε οδηγεί σε παρεμποδίζει, αντί να αποτελεί παράδειγμα μίμησης αποτελεί παράδειγμα αποφυγής, νοσεί, διαχωρίζει και δεν θεραπεύεται χωρίς να το αντικαταστήσεις. Αν δε δωθεί δύναμη εκεί που υπάρχει θέληση και ενέργεια δε θα πάρεις λύση.
Αυτό δυστυχώς είναι το τώρα. Δεν είναι ούτε χρέη, δεν είναι ούτε κουρεμένοι μισθοί ούτε στατιστικές που δε βγαίνουν. Το τώρα είναι ποδοπατημένα όνειρα, απαισιοδοξία και δυστυχισμένες προσωπικότητες. Παρατηρώ γύρω μου και σκέφτομαι, σκέφτομαι πολύ και δυστυχώς και αυτό είναι κακό. Γιατί δεν σκεφτομαι πως να κάνω πράξη τα ονειρά μου αλλά σκέφτομαι που να πάω για να μπορώ να ονειρευτώ, να προγραμματίσω και να ζήσω. Η Ελλάδα έγινε ενα άγονο και άβατο χωράφι που ο νέος σπόρος όχι απλά δεν βλαστώνει αλλά ούτε καν τον χαραμίζεις να τον ρίξεις εκεί. Αυτό είναι πλεόν η χώρα μου, αυτή είναι η χώρα που δε θα θέλα να ζήσω αλλά και θέλω τόσο πολύ να ζήσω.
Αυτή την αντίθεση πρέπει να δείτε κατάματα για να γίνει το ένα βήμα πίσω και να αφήσετε χώρο. Χώρο που δεν εκμεταλλευτήκατε αλλά και τόσο εγωιστικά συνεχίζετε να καταπατάτε. Δεν ξέρω αν αυτό είναι η δική σας ελπίδα ότι ποτέ δεν είναι αργα, αλλά παρακαλώ δώστε και σε μένα λίγο χώρο για να μην γινει αργά για όλους μας. Έχω ιδέες και όνειρα. Δύο λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια για να αποδώσουν ελπίδα και μέλλον αλλα αποδείχτηκαν ψέμματα και υποκρισία. Μόνο ένα μυαλό που είναι αγνό και όχι διεφθερμένο μπορεί να δει την αληθινή έννοια τους και να τις αποδώσει στο μέλλον. Μόνο ένα μυαλό που έχει τέτοιο όραμα μπορεί να γυρίσει απότομα το τιμόνι και να αποφύγει την μετωπική σύγρουση με τον τοίχο. Τον τοίχο που δημιουργήσατε και μας οδηγείτε πάνω του.
Το παλιό αντι να σε οδηγεί σε παρεμποδίζει, αντί να αποτελεί παράδειγμα μίμησης αποτελεί παράδειγμα αποφυγής, νοσεί, διαχωρίζει και δεν θεραπεύεται χωρίς να το αντικαταστήσεις. Αν δε δωθεί δύναμη εκεί που υπάρχει θέληση και ενέργεια δε θα πάρεις λύση. Το νέο θα χτυπήσει το σαθρό παρελθόν και παρόν. Δείξτε μας τα λάθη σας να μην τα ξανακάνουμε. Δωστε μας θάρρος και στήριξη για να δημιουργήσουμε κάτι ωραίο. Ίσως όντως τότε ποτέ να μην είναι αργα για μας, για σας, για όλους μας.
