Φοιτητής, 19 ετών.
Βράδυ.
Περιμένω να επιβιβαστώ στην πτήση για Βερολίνο με γνωστή φτηνή αεροπορική εταιρία. Υπάλληλος ελέγχει διεξοδικά το μέγεθος των βαλιτσών μήπως και ξεφεύγει κανένα εκατοστό από το προβλεπόμενο. Ο νομός του Μερφυ λοιπόν αποφασίζει να δράσει και η δική μου δεν χωράει στο κουτί μέτρησης και μου ζητείται να πληρώσω 50 εύρω.
Αρνούμαι να το πιστέψω και προσπαθώ να την χωρέσω, σπάζοντας την στην διαδικασια, οι γύρω σαστισμένοι άλλα για πρώτη φορά δεν με ενδιέφερε. Αρνιόμουν να πληρώσω 50 εύρω.
Αφού έχουν επιβιβαστεί όλοι και εγώ είμαι κάθιδρος από την προσπάθεια, έρχεται μια κύρια γύρω στα 40 και κάνει παρατήρηση στον υπάλληλο" είναι ντροπιαστική αυτή η εικόνα, ένας φοιτητής να προσπαθεί να σπάσει την βαλίτσα του για να χωρέσει" και κάπου εκεί γίνεται κάτι εξαιρετικά σπάνιο και ελπιδοφόρο , "έχεις χρήματα; Θες να πληρώσω εγώ;" με ρωτάει.
Θολωμένος εγώ και μέσα στον ιδρώτα, αρνούμαι και την ευχαριστώ, τυπικά, χωρίς να έχω αντιληφθεί τι έχει γίνει.
Μου πήρε μέρες μέχρι να καταλάβω ότι ένας τελείως ξένος άνθρωπος, προσφέρθηκε να πληρώσει ένα μη ευκαταφρόνητο ποσό για έναν άλλο τελείως ξένο άνθρωπο. Μπορεί να το έκανε επειδή νόμιζε ότι δεν έχω αρκετά χρήματα, μπορεί επειδή πίστευε ότι ήταν άδικο και προτίμησε η αδικία να μετατοπιστεί σε αυτήν.
Ό,τι και να σκέφτηκε, έμενα μου έφτιαξε την ήμερα, ελπίζω κάποια στιγμή να βρεθώ και εγώ στην θέση της.
σχόλια