Ζω σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας. Στην Κυψέλη. Τι Κυψέλη, Κυψελάρα δηλαδή. Γιατί ό,τι συμβαίνει εδώ, έχει μέσα του τον υπερθετικό βαθμό.
Η μέρα ξεκινάει στις 4.30 το πρωί. Κατεβαίνω στο ισόγειο για να μπει μέσα ο Ιμπραήμ. Ο Ιμπραήμ μένει στον 2ο με τη γυναίκα του και το παιδί του. Είναι από την Αλβανία. Δουλεύει σε ένα εργοστάσιο νυχτερινή βάρδια. Τον ακούω να μπαίνει ακροποδητός μην ξυπνήσει κανέναν. Είναι λίγο χαζούλης στη φάτσα και ποτέ δεν κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Η γυναίκα του είναι μια στρουμπουλή κυρία που είναι πάντα χαμογελαστή.
Στον 2ο κάθομαι κανα 2ωρο το πρωί. Μετά αρχίζει το περα δωθε. Ξυπνάει η κακίστρω του 3ου και κατεβαίνει κάτω να παραλάβει το εγγόνι της. Της το φέρνει κάθε πρωί η μεγάλη της κόρη πριν πάει για δουλειά σε ένα άλλο εργοστάσιο. Η κακίστρω είναι από τα Τίρανα αλλά δηλώνει βορειο Ηπειρώτισα και μιλάει πολύ καλά Ελληνικά. Είναι χοντρή, άσχημη και γλωσσού. Φωνάζει όλη την ώρα. Ο άντρας της είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Και να είχε δηλαδή τολμάει να μιλήσει; Στον 3ο μένει και μια οικογένεια Βούλγαρων. Δεν εχω ιδέα πώς τους λένε και δεν θα θελα δηλαδή γιατί είναι οι πιο βρώμικοι όλων.
Δυστυχώς οι περισσότεροι το μεσημέρι γυρίζουν σπίτι. Οι μόνοι που λείπουν είναι ο Ιμπραήμ και το παιδί στον 4ο. Με τρώει το πάνω κάτω. Ασε κι αυτές οι μυρωδιές.
Στις 8.15 φεύγει το παιδί που μένει μόνο του στον 4ο. Αυτός είναι ήσυχος γενικά αλλά έχει ένα μεγάλο κακό. Κάνει ποδήλατο. Και κάθε φορά που κάνει μου ρχεται και το στριμώχνει πάνω μου. Τσουπ τον βλέπω Κυριακές πρωί μπαίνει με στολές, κολάν κράνη και δρόμο. Έρχεται κ ένας φίλος του μαζί συνήθως που ανεβαίνει για 10 λεπτά και φεύγουνε μαζί. Μπορεί να είναι και γκέη εδώ που τα λέμε. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, παλιά το παιδί στον 4ο έφερνε και κοπέλες. Τώρα τίποτα. Μπορεί να του προέκυψε τώρα το μπάι θινγκ.
Αμέσως μετά φεύγει ο χοντρούλης του 3ου. Πάει σχολείο ακόμα. Κάθε μέρα απορώ γιατί φεύγει και πατάει το κουμπί 30 φορές. Μια μέρα άκουσα τη μαμά του που του φώναζε γιατί έχει απουσίες στο σχολείο. Ύστερα το κατάλαβα. Αφού τα σχολεία ανοίγουν 8.
Στις 9 αρχίζουν τα βάσανα. 5ος. Ανηφόρα και καφρίλα. Εκεί έχω να επιλέξω ανάμεσα σε έναν μεθύστακα που βρωμοκοπάει τσιγαρίλα όλη μέρα κι όλη νύχτα, και σε κάτι βλάχους που ανεβοκατεβαίνουν για ψιλου πήδημα. Λες και το κάνουν επίτηδες. Ο,τι ώρα και να μπεις στην πολυκατοικία, ή στον 3ο ή στον 5ο θα είμαι. Αλλά αυτοί που λές οι βλαχοι με τρελαίνουν με αυτό το πηγαινελα όλη μέρα. Επίσης σέρνουν τις καρέκλες στο σπίτι τους και ακούγεται μέχρι το υπόγειο. Μια φορά ρώτησα τον λέβητα του καλοριφέρ και μου είπε ότι τον ξυπνάνε και αυτόν.
Κατά τις 10 ξυπνάνε τα γερόντια στον 1ο. Η μία κυρία, η λεπτούλα είναι πολύ όμορφη. Στα νιάτα της πρέπει να ήταν ηθοποιός. Έχει ένα ωραίο πρόσωπο, χείλη γλυκά και μια ομιλία που σε ταξιδεύει. Επίσης παραμιλάει. Αλλά δεν πειράζει, μου κάνει κι εμένα παρέα. Η άλλη του 1ου είναι αυτό που λέμε μπας κλας. Ντύνεται σα λατέρνα, φοράει και κάτι πατσουλιά που βρωμάνε μέχρι και οι σκάλες. Επίσης είναι γλωσσού σαν αυτή του 3ου και κάνει παρέα με τους βλάχους του 5ου. Εκεί να δεις. Πόσες φορές με κρατάνε στον 5ο με ανοιχτή πόρτα κιόλας να πουντιάσω, και μπουρουμπουρου θάβουνε όλο τον κόσμο. Έτσι έμαθα και για τις κοπέλες του παιδιού στον 4ο. Το τι φτυάρι έπεσε δεν λέγεται.
Κατά τις 11 εμφανίζεται ο διαχειριστής. Μένουν στον 2ο. Ο κυρ Χρήστος είναι λεπτός, ψηλός και πολύ ήρεμος. Αντίθετα η γυναίκα του είναι κοντή, και κουτσομπόλα. Αλλά είναι όμορφη. Συνδυασμός που σκοτώνει δηλαδή. Επίσης επειδή είναι η γυναίκα του διαχειριστή συμπεριφέρεται σαν να είναι η βασίλισσα Ελισάβετ. Την λέει σε όλο τον κόσμο χωρίς λόγο.
Και φτάνουμε μεσημέρι. Δυστυχώς οι περισσότεροι το μεσημέρι γυρίζουν σπίτι. Οι μόνοι που λείπουν είναι ο Ιμπραήμ και το παιδί στον 4ο. Με τρώει το πάνω κάτω. Ασε κι αυτές οι μυρωδιές.
Στον 3ο τηγανίζουν αβέρτα. Κάθε μέρα. Θα πάθουν τίποτα από το πολύ τηγανητό. Η γλωσσού του 1ου όμως φτιάχνει ωραίο κοκκινιστό. Όποτε το πάει στον 5ο μου ρχεται να βγάλω χέρια και να βουτήξω μια μπουκιά μέσα στο πυρέξ. Βάζει και κανέλα. Αμε.
Το απόγευμα ξυπνάνε όλοι την ίδια ώρα και ξαναρχίζουν τα πηγαινελα. Επίσης από το πολύ τηγανητό κλάνουν και βρωμάει ο τόπος. Ο χοντρούλης πάει φροντιστήριο στις 6. Αλλά όταν γυρίζει κρατάει πάντα και ένα σουβλάκι. Είναι τόσο γύφτος που συνήθως τρώει το σουβλάκι γρήγορα μέσα στο ασανσέρ και πετάει το χαρτί κάτω. Επίσης βρωμάει μπαφίλα.
Η διαχειρίστρια δεν μαζεύει ποτέ το χαρτί αυτό. Το μαζεύει το παιδί από τον 4ο που γυρνάει γύρω στις 9. Και βρίζει. Όπως ανεβαίνω όροφο όροφο το τι μπινελίκι τους ρίχνει δε λεγεται. Φωναχτά Γύφτοι, ζώα, γίδια ό, τι του ρθει τους λέει. Το παιδί στον 4ο κοιτιέται συχνά στον καθρέφτη. Λογικό, αφου δεν έχει γκόμενα. Ωραίο παιδί είναι. Έχει φοβερά μάτια. Τώρα αδυνάτισε πολύ. Με τόσο ποδήλατο θα μου πεις... Τις Τετάρτες φεύγει και το βράδυ για ποδήλατο. Αν δε βρει γκόμενα ποδηλάτισσα, βλέπω να τη βρίσκει με το φίλο του που έρχεται τις Κυριακές. Κι αυτός ωραίο παιδί είναι. Μελαχρινός. Και προφανώς χωρίς γκόμενα κι αυτός.
Ο τελευταίος πελάτης μου είναι ο μπεκρής του 5ου. Πάει σε ένα καφενείο εκεί κοντά και γυρίζει ζάντα τελείως. Παραπατάει. Επίσης καπνίζει μέσα στο ασανσέρ. Αν είναι δυνατόν. Έχει δίκιο ο άλλος που τον βρίζει. Τσιγαρίλα και μπεκρίλα μαζί. Εκρηκτικός συνδυασμός. Κάνω τουλάχιστον 2 ώρες να ξεμυρίσω και να με πάρει ο ύπνος.
Κάποια σάββατα το βράδυ, δουλεύω υπερωρία. Βγαίνει ο χοντρούλης και πάει βόλτα. Φεύγει κατά τις 10 και ξεχνάει να γυρίσει. Εγώ πίστευα ότι θα έχω το παιδί του 4ου αλλά τζίφος. Αφού είπαμε. Ποδήλατο. Κ ας μη γαμήσει ποτέ.
σχόλια