Κυριακάτικο βράδυ, ξημερώματα Δευτέρας. Μια τόσο παρεξηγημένη βραδιά που όλοι θα ήθελαν να κρατήσει περισσότερο δίχως την σκέψη του ξυπνητηριού της επόμενης μέρας. Ακούγοντας all time classic ροκιες έτσι για την χαλάρωση της στιγμής και διαβάζοντας άρθρα από τους αναγνώστες για τους αναγνώστες, καταλαβαίνει κανείς πόσο διαφορετικοί ήμαστε όλοι μεταξύ μας. Άλλοι γράφουν για επανάσταση, άλλοι για την καθημερινότητα, άλλοι για την γιαγιά που έψαχνε σήμερα το πρωί τα σκουπίδια αγνοώντας τους ανέμελους γεμάτους άγχος περαστικούς και αυτοκίνητα να περνούν δίπλα της, να διασχίζουν τον απέναντι δρόμο και να νιώθουν την ίδια θλίψη μ'αυτή που δεν μπορούν να καλύψουν τις εκάστοτε ανάγκες τους. Και άλλοι γράφουν για τον έρωτα.
Αλήθεια γιατί γράφουν για τον έρωτα και δεν πάνε να τον ζήσουν; Όλοι λίγο πολύ κλαιγόμαστε μα που πήγε ο έρωτας και ανεβάζουμε εξώφυλλα στα σάιτ κοινωνικής δικτύωσης με το σλόγκαν "και ο έρωτας;" και αντί να στείλουμε ένα μήνυμα ή να τηλεφωνήσουμε για ένα τόσο αθώο καφέ, περιμένουμε να βγουν συμπεράσματα μέσω ενός ωμού, κρύου και απρόσωπου "μου αρέσει" σε φωτογραφίες, τραγούδια και ό,τι άλλο προκύψει.
Ζητάμε την επιστροφή των παιδιών στις αλάνες, νοσταλγούμε τις εποχές που δεν ήμασταν εγκλωβισμένοι στα κοινωνικά δίκτυα,τις πραγματικές αξίες και όχι τις ηλεκτρονικές και έξυπνες συσκευές, αναρωτιόμαστε που πήγε ο έρωτας. Το θέμα είναι ότι δεν τα χάσαμε τουλάχιστον όχι ακόμα, αυτά μας έχασαν. Μας περιμένουν έξω, μας περιμένουν στον καφέ με τους φίλους μας, μας περιμένουν στο αυθόρμητο χαμόγελο της στιγμής, σε μια αφέλεια της στιγμής, στην κίνηση των χεριών μας όταν αυτά δεν είναι κατειλημμένα από το κινητό.
Όλοι έχουμε τον ίδιο προορισμό σ' αυτή τη ζωή που είναι τόσο μικρή, που αν και 21 ετών νιώθω τις ώρες να κυλάνε σαν νερό, άλλες φορές μελαγχολικές άλλες φορές τόσο ευτυχισμένες και λέω μα που πήγαν όλες; Γιατί αναγκάζομαι να μαλώνω με τους γύρω μου για κάτι και να μην σπεύσω σε μια λύση κοινά αποδεκτή και να στεναχωριέμαι και αγχώνομαι και φωνάζω από μέσα μου "φτάνει!" ; Και περνάνε τα πρωινά, ενίοτε στο κρεβάτι απολαμβάνοντας γαλήνιες ώρες ύπνου, ενίοτε ξεκινώντας για τη σχολή. Και οι βραδιές περνάνε εξίσου γρήγορα όπως και τα απογεύματα. Κάποιες φορές θυμώνω που τα αφήνω να τελειώσουν τόσο άσκοπα δίχως να κάνω κάτι δημιουργικό και την επόμενη μέρα θα το επαναλάβω γιατί δεν έχω την όρεξη να το αλλάξω. Carpe diem η πιο χαρακτηριστική φράση που έγινε καραμέλα μετά την προβολή της ταινίας "ο κύκλος των χαμένων ποιητών" και που έγινε τι; Πόσοι την αδράζουν αυτή τη μέρα; Και τη νύχτα τι γίνεται; Τίποτα, ακολουθεί τη ρουτίνα της μέρας. Πόσο θα ήθελα να αλλάξει! Και μπορώ, και όλοι μπορούν γιατί κάθε μέρα είναι ξεχωριστή, άλλοτε ηλιόλουστη και άλλοτε συννεφιασμένη και είναι εύκολο να πει κανείς ξεκινάει μια νέα εποχή και ας είναι η τέταρτη μέρα της άνοιξης.
