Και τώρα; Πως συνεχίζεις να ζεις σε μία χώρα που η πλειοψηφία της δε σε θέλει εκεί;
Ήμουν τόσο σίγουρη ότι οι άνθρωποι που συναντώ κάθε μέρα στο δρόμο, στο φούρνο, στο καφέ, δε θα με πρόδιδαν. Ακόμα και για αυτούς που σέρνονται μεθυσμένοι έξω από τις μπυραρίες λες και έχουν κατεβάσει αποστακτήρια ολόκληρα ήμουν σίγουρη. Τόσο σίγουρη που κορόιδευα τον Α. που παρακολουθούσε με αφοσίωση BBC περιμένοντας το ρολόι να χτυπήσει 22:00 και να ανακοινωθούν τα προγνωστικά. «Μα τι περιμένεις με τόση προσμονή; Λες και δεν ξέρεις τι θα γίνει. Έλα να δούμε καμιά ταινία». Και φυσικά, όχι πολύ αργότερα, και με την περιττή ασφάλεια των προγνωστικών, με πήρε ο γλυκός υπνάκος. Στις 03:00 ακριβώς άνοιξα τα μάτια μου. Ο Α. είχε αποκοιμηθεί με το tablet αγκαλιά. Το απεγκλωβίζω από τα χέρια του, ανοίγει τα μάτια του για δευτερόλεπτα, «ήταν μπροστά το brexit πριν με πάρει ο ύπνος», μου πετάει τη βόμβα και γυρίζει από την άλλη. «Αποκλείεται», σκέφτομαι, αλλά μπαίνω στον κόπο να ελέγξω. Υπήρχε ακόμα περιθώριο να ανατραπεί. Έμεινα όλο το βράδυ εκεί, επιμένοντας ότι ξέρω τους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους ζω και δε θα ψήφιζαν LEAVE. Τουλάχιστον όχι η πλειοψηφία. 52% τελικά. Μα πως δεν έδωσα σημασία στα σημάδια;
Δεν κατηγορώ τους Βρετανούς. Αυτή τους η στάση ζυμώνεται χρόνια από γεγονότα που συμβαίνουν στον πλανήτη και η τάση απόρριψης του συστήματος όπως το ξέρουμε δεν έχει σύνορα.
Θα έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη. Δεν κατηγορώ τους Βρετανούς. Αυτή τους η στάση ζυμώνεται χρόνια από γεγονότα που συμβαίνουν στον πλανήτη και η τάση απόρριψης του συστήματος όπως το ξέρουμε δεν έχει σύνορα. Όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι μία από τις κύριες αιτίες είναι ο φόβος της μετανάστευσης και η θέλησή τους να ελέγχουν τα σύνορά τους. Με απλά λόγια, να μην επιτρέπουν σε ανθρώπους σαν και μένα να φαντάζονται τη ζωή τους εδώ.
Πήγα στη δουλειά και αισθανόμουν όλα τα βλέμματα πάνω μου. Η μόνη ξένη στο γραφείο ανάμεσα σε 9 Βρετανούς. Πίσω από τα χαρτιά μου τους παρατηρούσα και σκεφτόμουν ποιος θα μπορούσε να έχει ψηφίσει LEAVE, μια που καμία άποψη δεν είχε ακουστεί τόσες μέρες. Σαν η παρουσία μου να τους έκλεινε τα στόματα από μία υποτυπώδη ευγένεια. Δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω και να κλειστώ στο σπίτι.
Οι γονείς σε παραλογισμό. «Θα σε διώξουν; Κι εμείς τώρα θα μπορούμε να ερχόμαστε να σε βλέπουμε; Θα μας αφήνουν να περάσουμε; Μήπως να γύριζες αφού δε σε θέλουν; Και με τη δουλειά σου τι θα γίνει;».
Και τώρα; Πως συνεχίζεις; Πως ζεις σε μία χώρα που σου έδειξε πως δε σε θέλει εκεί; Σε μία πόλη που το 60% των κατοίκων, αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή που διασταυρώνονται τα βλέμματά σας στο δρόμο, σου είπε με την ψήφο του «Φεύγω για να μην είμαι υποχρεωμένος να σε δεχτώ». Πως τους ξανακοιτάς στα μάτια τώρα που οι μάσκες έχουν πέσει; Πώς να τους αποκαλέσεις ξανά συμπολίτες; Πώς να γίνει και πάλι το σπίτι σου, ο δρόμος σου, η γειτονιά σου;
Βγήκαμε για φαγητό σήμερα. Γνωρίσαμε έναν Έλληνα που δούλευε στο μαγαζί. Από την ίδια πόλη καταγόμαστε. Μας κέρασε αμέσως μπύρα. Έτσι, γιατί ξαφνικά αισθάνθηκε ότι δεν είναι μόνος.
σχόλια