Βλέπω συχνά δημοσιεύσεις από αναγνώστες για διάφορα θέματα και θα ήθελα να εκφραστώ και εγώ μέσα από την σελίδα σας. Το θέμα μου είναι η ζωή χωρίς το Facebook...
Εδώ και λίγο καιρό έκλεισα τον λογαριασμό μου στο Facebook. Αρχικά μ' έπιασε μια μικρή κρίση πανικού. Δεν δεχόμουν μια τέτοια εξάρτηση. "Θα τα καταφέρω", είπα. Από την άλλη μέρα κιόλας κατάλαβα πως η ζωή μου χωρίς το fb έχει χρόνο... έχω χρόνο ελεύθερο, να δημιουργήσω, να βγω με φίλους που με αγαπάνε γιατί υπάρχω και όχι γιατί έχω ωραίες φωτογραφίες και πολλά likes...
Η κατάσταση ξέφυγε. Επιθυμούμε να πλάσουμε έναν ιδεατό κόσμο. Δημοσιεύουμε τις στιγμές μας για να δει εκεί, κάποιος πως "α! αυτή/ος περνάει καλά". Βλέπουμε φωτογραφίες ενός ατόμου που μας ενδιαφέρει και πέφτει η ψυχολογία μας... πολλές φορές θέλουμε να δώσουμε και με τον τρόπο μας μια απάντηση, μπαίνοντας σε ένα παιχνίδι ανούσιο. Περιμένουμε ένα inbox για να ερωτευθούμε και να νιώσουμε ικανοποίηση, σχολιάζουν οι "φίλοι" και έχουμε την εντύπωση πως είμαστε αγαπητοί. Πώς είναι όλα αυτά στην πραγματικότητα; Περνάς καλά χωρίς να ξέρει ο άλλος που βρίσκεσαι; Νιώθεις αγάπη χωρίς τις πειραγμένες, όμορφες φωτογραφίες σου με τα χιλιάδες σχόλια; Σε σκέφτονται όλοι αυτοί που σου στέλνουν καθημερινά δεκάδες μηνύματα;
Μην σπαταλάς άλλο τον χρόνο σου.
σχόλια