Ίσως η πιο δυνατή πολιτικά ταινία, από τις Κάννες που ξεκίνησε το ταξίδι της παρέα με ένα Χρυσό Φοίνικα, ένα φυλακτό ισχυρό, ότι καλύτερο για να την προστατεύσει από την αποσιώπηση που βουλιάζει ακόμα και τις καλύτερες ταινίες. Μόνο έτσι η ταινία γίνεται mainstream, και της επιτρέπεται να μπει στις μεγάλες αίθουσες του παγκόσμιου κινηματογράφου να διαφημιστεί σε γιγαντοαφίσσες και λεωφορεία.
Δεν είναι μια λεσβιακή ταινία. Είναι μια βαθιά πολιτική ταινία, για το παράδοξο της υψηλής τέχνης από τη στιγμή που είναι εμπορεύσιμη, για τον γυναικείο έρωτα και τη γυναικεία σαρκική επιθυμία που έχει αποσιωπηθεί και θαφτεί κοινωνικά από τις νεότερες θρησκείες τους τελευταίους αιώνες.
Η ταινία εξ’ αρχής δικαιολογεί τον τίτλο της, αναφέροντας τη 'Ζωή της Μαριάν', του Πιερ ντε Μαριβό, μια ατελείωτη νουβέλα που εκδόθηκε κεφάλαιο-κεφάλαιο από το 1731 εως το 1745. Από την αρχή της ταινίας, από το μάθημα λογοτεχνίας στο σχολείο, θέτει ο σκηνοθέτης τον παραλληλισμό των δύο έργων τέχνης.
Η ταινία αφήνει την αίσθηση του ατελείωτου όπως έμεινε και η νουβέλα του Μαριβώ. Το κείμενο για την εποχή του ίσως είναι όσο τολμηρό είναι και του Κεσίς για το 2013. Και ο Κεσίς του 2013 καλείται να απαντήσει το ερώτημα του Μαριβώ. – Πως καταλαβαίνεις ότι λείπει κάτι από την καρδιά σου?
Την απάντηση αναζητά ο θεατής μέσα από τη ζωή της ηρωίδας, της Αντέλ, που καθόλου τυχαία φέρει το όνομα της πρωταγωνίστριας. Είναι τόσο υψηλά τα επίπεδα του νατουραλισμού στην ταινία που ο Κεσις κράτησε το πραγματικό όνομα της ηθοποιού. Την ακολουθούμε σε όλες τις πτυχές τις ζωής της καθώς ενηλικιώνεται και ψάχνει τον έρωτα.
Δεν τον βρίσκει στον Τομά, αλλά στην Εμμά. Ζούμε μαζί με την Αντέλ όλη την ασυμβατότητα και την περιπέτεια της ανακάλυψης της διαφορετικότητας από το στενάχωρο κοινωνικό πρότυπο που παρέχει η κοινωνία. Το γκέι μπαρ, το λέσμπιαν μπαρ, τον εξευτελισμό στο σχολείο, τα ψέμματα στους γονείς, τα ψέμματα αργότερα στη δουλειά.
Ο έρωτας των δύο κοριτσιών πλαισιώνεται από πολύ στοργικό και παθιασμένο σεξ. Καθόλου πρόστυχο. Καθόλου πορνογραφικό. Απλό, αληθινό και εξαιρετικά πολιτικό, μιας και σπάει το μύθο ότι χρειάζεται και άντρας για να υπάρχει σεξ. Εξαιρετική φωτογραφία με τρυφερότητα στο βλέμμα της κάμερας, του θεατή.
Βλέπουμε την Αντέλ και την Έμμα να εκπροσωπούν δύο τελείως διαφορετικές οικονομικοκοινωνικές τάξεις. Ενώ το σεξ είναι ιδανικό, δεν αρκεί για να τις κρατήσει μαζί. Στο πάρτυ της Εμμά, η Αντέλ διαφέρει από την υψηλή τάξη των καλλιτεχνών.
Όμως καλλιεργεί την τέχνη σε κάθε της κίνηση. Μαγειρεύει, τους σερβίρει όλους με απίστευτη γενναιοδωρία ψυχής, πλένει έως και το τελευταίο ποτήρι από το τεράστιο βουνό των πιάτων της βραδιάς, ενώ η Εμμά- η 'καλλιτέχνις' φαινομενικά, δεν ασχολείται με αυτά τα ΄χαμηλά', διαβάζει ένα άρθρο για τον Έγκον Σίλε.
Και ειλικρινά μου προκαλεί σεβασμό προς το θεσμό των Καννών, το 'υψηλότερο' οικονομικά εμπορικό παζάρι του κινηματογράφου, ο Χρυσός Φοίνικας που έδωσε στον Κεσίς παρ' όλη την ειρωνεία και ενδεχομένως αυτοσαρκασμό προς τους υψηλούς καλλιτέχνες και το εμπόριο της τέχνης.
Αλλά με το Χρυσό Φοίνικα σαν φυλακτό, η ταινία προβάλλεται δυναμικά στον πλανήτη και ενώ σίγουρα υπάρχουν μέρη που δε θα της επιτραπεί να προβληθεί, θα ταξιδέψει μέσα στο 2013 και τα επόμενα χρόνια, αφηγούμενη μια λεσβιακή ιστορία σε κοινωνίες που έχουν συστηματικά εξαλείψει τις λεσβίες και τη γυναικεία σεξουαλικότητα και ηδονή. Αυτό για μένα είναι πολύτιμο.
