Στη ζωή των άλλων – με ρόλο μηδενικό- μην περιμένεις χειροκρότημα. Ούτε επιβράβευση. Θα μάθεις να υποκλίνεσαι στο τέλος πριν η αυλαία πέσει. Θα βλέπεις το έργο, θα το ζεις, πάντα από μακριά. Πότε ήταν δίκαιη η ζωή θα αναρωτιέσαι;
H ζωή των άλλων είναι έργο δραματικό. Είναι η ζωή που ήθελες να ζήσεις, ο ρόλος που αρπάξαν απ' τα χέρια σου, που τον ξέρεις καλύτερα από κάθε άλλον, ο ρόλος που θα σε στιγματίζει μια ζωή.
Ρόλος δεύτερος, πάντα δεύτερος, πάντα στο παρασκήνιο, πάντα κρυφός, μα πάντα εκεί.
Αν όχι αγάπη, τι;
Και πόσο να αντέξεις; Τι θα αλλάξει; Πώς να υποκρίνεσαι οτι το "δεν μπορώ να κοιμηθώ εδώ" δε σε πληγώνει;
Mέρες που πέρασαν με μια ελπίδα, άλλες που την κατέστρεψαν.
Μέρες που έδωσες αλλά και δόθηκες.
Μέρες που έκλαιγες, νύχτες που έκλαιγες, μέρες που γίναν χρόνια.
Πόσο θα αντέξουμε καρδιά μου;
Πότε θα έρθει βράδυ που δε θα κλάψουμε παρέα;
Ξέρεις, σπάνιο να νιώθεις την καρδιά σου ζωντανή
Σπάνιο να νιώθεις πως μπορεί να ζει και γι' αυτούς που δεν την εκτίμησαν σωστά.
..Τα βράδια.. τα βράδια μας καρδιά μου στάζουν δάκρυ κι ένα ατέλειωτο "γιατί΄' είναι στη σκέψη.
Γιατί , καρδιά μου, αν δεν ήσουν εσύ ο άνθρωπός μου, πώς γίνεται να του έμοιαζες τόσο;
Γιατί , καρδιά μου, δεν ήσουν εσύ αυτός. Ο άνθρωπός σου είναι αυτός που κοιμάται δίπλα σου, που μοιράζεται τα όνειρα σου.
Κι εδώ τελειώνουν όλα.
Στη ζωή των άλλων το τέλος είναι στο χέρι σου. Η αξία του καθενός δεν εξαρτάται από το ρόλο που παίζει στην ιστορία. Εξαρτάται από τη δύναμη που έχει να ορίσει το τέλος...
