Φτάνοντας στο χωριό Χάρακας κάπως αναθαρρείς. Στα επόμενα χιλιόμετρα στρίβοντας δεξιά, συναντάς την εκκλησία, σήμα κατατεθέν -για αυτούς που ξέρουν- , ότι βρίσκεσαι λίγη ώρα ακόμη μακριά από τον παράδεισο.
Πιο πριν, έχεις αφήσει πίσω σου εικόνες μαγικές, ασπίδα στην βουή και την βρωμιά της πόλης.
Κερασίτσα.
Μανθυρέα.
Βουτιάνοι.
Κλαδάς.
Κοκκινοράχη.
Σκούρας.
Μενελάτα.
Γκοριτσά.
Γεράκι.
Αγ. Δημήτριος.
Χάρακας.
Οδηγώντας, περνάς μέσα από τις πλατείες της ηρεμίας. Τραπεζάκια με βυσσινάδα και ρακί και βλέμματα ανακριτικά από τους ντόπιους μέχρις ότου χαθείς με την πρωτευουσιάνικη κούρσα σου πίσω από την τελευταία στροφή. Υπάρχει όμως περίπτωση και να σταματήσεις, να παρκάρεις και να ξαποστάσεις για λίγα λεπτά, να ψωνίσεις κάτι ή να χρησιμοποιήσεις την τουαλέτα του καφενείου. Αλλά ως εκεί. Δεν θα τους χαλάσεις την ρότα τους, δεν θα τους μπολιάσεις εσύ με την Αθήνα που κουβαλάς πάνω σου. Θα ψωνίσεις, θα μοστράρεις την πρωτευουσιάνικη εικόνα σου και θα τους αφήσεις στον δικό τους κόσμο να παίζουν την πρέφα τους.
Οι στροφές συνεχείς, ανηφορικές και κουραστικές. Όπως και ο δρόμος για τον Παράδεισο άλλωστε. Απόκρημνες πλαγιές να σε απειλούν για τυχόν λάθος στην οδήγησή σου και βουνίσια τοπία να σε περικυκλώνουν.
Όλα τα παραπάνω, γαρνιτούρα, πάνω από το κυρίως πιάτο που είναι ο προορισμός μας.
Το ξενιτεμένο χωριό της Λακωνίας. Το στεριανό νησί της Πελοποννήσου. Το Κυπαρίσσι.
Φτάνοντας στο Κυπαρίσσι, αισθάνεσαι ότι είσαι σε ψαροχώρι. Κατηφορίζοντας με το αυτοκίνητο φτάνεις κάποια στιγμή στον μώλο. Δίχτυα ξεμπλεγμένα στην αποβάθρα, ένα ιστιοφόρο στα δεξιά, ψαρόβαρκες στο πλάι και δυο-τρία αυτοκίνητα των κατοίκων παρκαρισμένα στα μέση με μισάνοιχτα τα παράθυρα και τα κλειδιά πάνω, δηλώνοντας στον επισκέπτη ότι εδώ, όλα κυλούν αθώα, ήρεμα και ειδυλλιακά.
Βρεγμένο από το Μυρτώο Πέλαγος και χτισμένο έτσι ώστε να κοιτάζει κατάματα την ανατολή, το Κυπαρίσσι είναι γεμάτο καθηλωτικές εικόνες ξενοιασιάς. Τα τέλεια διατηρημένα σπίτια σε λευκό και μπλε κυρίως χρώμα, σου δίνουν την αίσθηση του νησιού, έχοντας στις μνήμες τους παλιές εποχές και προσορμίσεις καϊκιών από την δεκαετία του 50’ και του 60’.
Και στο βάθος, διαγώνια δεξιά του μόλου, το Σπίτι- Κάστρο, που έχει κληρονομηθεί από τον Νικολό και πρωταγωνιστεί σε όλες τις περισκοπικές ματιές που ρίχνεις στην περιοχή.
Κλείνεις τα μάτια και βουτάς....και καθώς βγαίνεις, προσπαθείς να καταπιείς όλες τις ψυχικές βιταμίνες που εκκρίνει το μέρος!
Και οι μέρες περνούν και ξεχνιέσαι.
Περπατάς στον κεντρικό δρόμο για να πάρεις ψωμί και φωτογραφίζεις πράγματα, πρόσωπα, σπίτια, σκύλους. Φωτογραφίζεις ότι σε κάνει να σκέφτεσαι το γαλάζιο της ζωής. Πιο κάτω αγκαλιάζεις, φιλάς, γελάς, αγαπάς και δίνεσαι.
Έτσι κυλάν οι μέρες..
Δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα. Ένα μαγιό, μια πετσέτα, λίγα χρήματα και ένα μπουφάν εποχής για το βράδυ, που καθισμένος στο Καφέ – Μπαρ ‘Ο Μώλος’, με την ιδιοκτήτρια Πότη να σου φέρνει τα καλούδια της, θα αναγκαστείς να το ρίξεις πάνω σου και να απολαύσεις το φως του φεγγαριού που σκάει στα νερά του Παραδείσου..
Και ήδη μετράς αντίστροφα για την επόμενη αυγουστιάτικη σου εξόρμηση..
σχόλια