Δεν κρύψαμε μόνο το πρόσωπό μας πίσω από μία οθόνη.
Κρύψαμε χαμόγελα, δάκρυα, συναισθήματα οργής.
Κρύψαμε με λίγα λόγια τον χαρακτήρα μας και γυαλίσαμε και στολίσαμε ένα καινούργιο εγώ να το παρουσιάσουμε στην οθόνη άλλων χαμένων προσώπων.
Κάπου χάθηκαν τα αγγίγματα με καταλαβαίνεις? Ήχοι, μυρωδιές, χτυποκάρδια.
Κάποτε κρυβόμασταν μόνο μέχρι να μετρήσει κάποιος έως το εκατό και τρέχαμε στους δρόμους με ένα «φτού ξελεφτερία».
Τώρα κρύβουμε ολόκληρους έρωτες πίσω από ένα <3 και ένα «in a relationship».
Και αυτό που με πειράζει και ελπίζω να πειράζει και εσένα είναι που δεν χάθηκαν μόνο οι επαφές μα κάτι πιο σημαντικό.
Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στην ζωή. Και τώρα φοβόμαστε να την ζήσουμε.
Αρκούμαστε να γράφουμε σε ψεύτικους τοίχους και να δίνουμε πεταχτά «ηλεκτρονικά» φιλιά.
Αηδιάζω μα το χειρότερο είναι που φοβάμαι.
Χανόμαστε φίλε μου σε ιντερνετικά μονοπάτια και χάνουμε την μαγεία του να νιώθεις ζωντανός.
Και όταν χρειαστούμε ένα χέρι να στηριχτούμε θα βρούμε μόνο μία μπάρα να μας προκαλεί να γράψουμε τι σκεφτόμαστε και πως νιώθουμε.
Και τότε θα απαντήσεις στον εαυτό σου πως νιώθεις μόνος και θα σκέφτεσαι πως άφησες την πραγματική ζωή και τους πραγματικούς φίλους, να αντικατασταθούν από μία ψυχρή νεκρή οθόνη, που ούτε τα δάκρυά σου δεν μπορεί να σκουπίσει.
Μόλις νιώσεις ευτυχισμένος λοιπόν μην κάνεις το ίδιο λάθος. Βγες στο δρόμο να το φωνάξεις, απόδειξέ το με ένα χαμόγελο. Όχι τέτοιο :).
σχόλια