Στο βωμό του έρωτα ξεσκίζονται ανθρώπινες ψυχές και έπειτα ξαναγεννιούνται για να γίνουν ερασιτέχνες θεατρίνοι σε κάποια άλλη παράσταση . Λυπάσαι. Συλλογιέσαι. Πόσο μόνοι είμαστε και πόσο αφυδατωμένοι από το κάθε τι που μας έχει συμβεί και έχει τραβήξει ζωή από μέσα μας.
Πόσο κουρασμένοι; Σηκώνουμε αργά το χέρι, μαζεύοντας όσο το δυνατό περισσότερο κουράγιο, σφίγγουμε τη γροθιά , δαγκώνουμε τα χείλη και σπάμε το είδωλο μας στον καθρέφτη, αφήνοντας τα γυαλιά να σκίζουν το δέρμα μας και τελικά να ξαναμπαίνουν μέσα μας. Δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας, δεν αγαπάμε τα λάθη μας. Ελπίζουμε και θέλουμε να κάνουμε όνειρα για καινούριες αρχές, καινούριες ζωές. Ένας άλλος καθρέφτης αντανακλά τώρα το χαμόγελο μας κάτω από τα καυτά μας δάκρυα. Τι κάνεις; Γιατί τον σπας κι αυτόν; Γιατί φοβάσαι τόσο γαμώτο; ‘’Μείνε και σήμερα εδώ, δε φοβάμαι να σου μιλήσω πια. Δε φοβάμαι να σου ζητήσω αυτό που θέλω, αυτό που τόση ώρα κάνει την καρδιά μου να χορεύει σε αυτό τον ρυθμό. Δεν ντρέπομαι και δεν παριστάνω κάτι το οποίο δεν θα μπορέσω να είμαι. Εγκατέλειψα, βλέπεις, από μικρή το όνειρο του να γίνω σταρ της μεγάλης οθόνης. Τώρα ότι σου λέω είναι αλήθεια και το μόνο που θέλω είναι να βλέπω την αντανάκλαση μου στα μάτια σου, δε με νοιάζει καμία άλλη αντανάκλαση. Έμαθα, κατάλαβα και είμαι έτοιμη. Μείνε λίγο ακόμα στην άλλη γραμμή, γίνε για ακόμη μια φορά αυτός που θα κάνει το κάτι παραπάνω για μένα, στο ζητάω σα χάρη. Αφουγκράσου όχι τη φωνή μου που τρέμει και προσπαθεί να συντάξει τις λέξεις για να σου εξηγήσει, αφουγκράσου την άλλη φωνή. Εκείνη που ηχεί στο κεφάλι σου, ναι, αυτή που σου λέει να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος και απάντησε τώρα με πείσμα.’’
Απάντησε ότι όσο ζεις κι ελπίζεις θα αγαπάς αυτό το λάθος , γιατί είναι το πιο όμορφο λάθος όλου του κόσμου. Κι αν σήμερα σε άφησε κενό και αφυδατωμένο είναι επειδή σε σαγήνευσε τόσο ώστε να το αφήσεις να ρουφήξει όλο σου τον καλό εαυτό κι εσένα να σε βυθίσει στο σκοτάδι. Το άξιζε. Εκείνη, όμως, σήμερα είναι εδώ, και κρατάει αυτό το φως της ψυχής σου. Το φώς που σε κάνει να αγαπάς το αξύριστο σου πρόσωπο το πρωί και την άσχημη αναπνοή σου.
Ξυπνάς τελικά δίπλα της το πρωί. Για πρώτη φορά η αντανάκλαση σου κλείνει το μάτι .Γυρνάς τώρα πίσω στο κρεβάτι και την φιλάς … όχι, δε θα γυρίσει πίσω τον χρόνο ούτε θα σβηστεί ο πόνος που κάποτε ένιωσες. Απλά αντί να σφίξεις τη γροθιά σου και να σπάσεις πάλι τον καθρέφτη σου σφίγγεις ζεστά το δικό της χέρι και ξανακοιμάσαι δίπλα της. Ώσπου ξαφνικά τα μάτια σου να γεμίσουν πάλι από το φως της ζωντανής σου ψυχής, το φως εκείνο που κράταγες στην εξορία από πείσμα, φόβο και εγωισμό.
Δες.. ζεις!
σχόλια