Δύο δέντρα ξερίζωσαν μια κοινωνία ,πριν καν φυτρώσουν, καταπιεσμένη στα θέλω της, εγκλωβισμένη στη θρησκεία της. Τι κρύβεται κάτω από μια καλά σφιχτά μαντίλα. ; Δυο μάτια μια ανάγκη.
Αριθμοί.. Πόσες ανάγκες κρύβουν μέσα τους οι αριθμοί. Πολλαπλασιασμένες ανάγκες που διαιρούν την καρδιά που κόβεται στα δύο, που κάποτε ήταν μία που κάποτε ήταν μια προσδοκία που έγινε χίλια κομμάτια και ξαφνικά γεμίζεις αριθμούς που πληθαίνουν τα μηδενικά ..και γίνονται κεριά, που έχουν γίνει φιλιά, που γίνονται ένα. Ένας ασπασμός.
Οι δυνατοί πεθαίνουν στο όνομα της ανάγκης, στο όνομα της αλλαγής, τα τελευταία λόγια του ακτιβιστή από την Τουρκία στα ΄΄σατανικά΄΄ κοινωνικά μέσα ήταν..πρέπει να πεθάνουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.. Εκείνος πέθανε, ο κόσμος έμεινε ο ίδιος.. Ήταν αλήθεια περισσότερος δυνατός από εσένα ..Εκείνος όμως πέθανε για την ιδέα που θα άλλαζε τον δικό του κόσμο..όχι για τον κόσμο που έμεινε ίδιος.. για το κρασί που θα έπινε μέχρι τελικής πτώσεως με το κορίτσι του σε ένα παγκάκι κοντά στην δική μας Σμύρνη, για το κορίτσι του.. που θα έβγαζε το μαντίλι να του κλείσει τα μάτια..να μην βλέπει αυτό που δεν θέλει να δει, και έτσι ο κόσμος άλλαξε και η μαντίλα του έκλεισε τα μάτια.. ήταν 24..δεν μύριζε αλκοόλ ήταν όμως μεθυσμένος..
Πριν από λίγα χρόνια,στην δική μας Ελλάδα σε ένα σπίτι στο Μόλυβο της Λέσβου.. ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κοιτώντας στα μάτια τη βαθιά Τουρκιά , έγραψε δύο στίχους στον Μάνο Λοίζο.. έλεγαν μόνο.. πόσο σε αγαπώ αστέρι δικό μου…αστέρι στη σημαία, αστέρι στον ουρανό..αστέρι ο άνθρωπος .Δεν άλλαξε ο κόσμος με τα στιχάκια του Λευτέρη…άλλαξε την ιστορία. Την δική μου ιστορία και κάπως έτσι σε λίγο.. σε αυτήν την ιστορία θα κλείσω τα 30.
Η προσδοκία είναι αυτή που ερωτεύεσαι στα μάτια του άλλου… δεν σε τυφλώνει ο έρωτας σε τυφλώνει η προσδοκία.. ο έρωτας είναι παντού ακόμα και στο μικρό φλιτζάνι του καφέ που ψάχνεις στο πάνω ντουλάπι., αλλά τελικά εσύ το είχες στο κάτω..γιατί εκεί ήταν η θέση του. Το ήξερες..το έψαχνες όμως στο πάνω. Η προσδοκία σε κάνει να μένεις σε μια δουλειά που δεν αγαπάς και δεν αγαπιέσαι η προσδοκία αλλάζει την ιστορία και αναρωτιέσαι..πως θα αλλάξεις την προσδοκία για να αλλάξεις την ιστορία..Αυτή σε σκοτώνει αλλά και αυτή σε φέρνει στον αγώνα….Η δύναμη της.είναι ανεξάντλητη.Είναι όμως και ο χρόνος… όχι. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την προσδοκία από τον άνθρωπο έχουμε άναγκη να τις ταυτίζουμε. Έχουμε ανάγκη να τις μοιραζόμαστε…
Μια πλατεία ένωσε χιλιάδες ανάγκες…μια ανάγκη ενώνει μια μέρα..ενώνει και μια ζωή. Γυρνάμε γύρω από αυτές, ευλογία αν βρούμε τη μία και γεμίσουμε από ένα απλό αριθμό που κρύβει χιλιάδες, μια ζωή. Αλήθεια είναι αυτό επανάσταση ?
Στα 25 μου τρόμαζα στα ποιήματα του Μπωντλέρ, καταραμένους της εποχής τους έλεγαν.. λίγο πρίν κλείσω τα 30 σε αυτήν την ιστορία θα είναι 2013 και θα είναι σύγχρονα, γιατί είναι μια καταραμένη εποχή.
Στην Ελλάδα του 2013 έφυγαν οι μάσκες. Όχι γιατί θέλαμε, γιατί αναγκαστήκαμε. και έμειναν οι προσδοκίες, εγώ ίσως και εσύ, ακόμα μένουμε στις λέξεις αν δεν τις ακούσουμε θα χάσουμε την προσδοκία. Αλήθεια πόσο πιστεύουμε στην Ανάπτυξη..πόσο πολύ χρειαζόμαστε το άκουσμα της για να συντηρήσουμε την προσδοκία…Ακόμα και όταν ξέραμε ότι κάτι κακό θα συμβεί…δεν το ακούγαμε βλέπαμε από μακριά το Καστελόριζο και χάναμε τις λέξεις..Νιώθαμε Έλληνες.. Δεν θέλαμε να δούμε μέχρι που φτάνουμε. Εκεί σε αυτό το ακριτικό νησί μας έμεινε το καΐκι… που μετά το βουλιάξαμε και εμείς επιπλέουμε άλλοτε ως φελλοί και άλλοτε ως δεινοί κολυμβητές..
Στα 26 έφερα στον κόσμο μια ζωή που την ονόμασα Ελπίδα… γιατί αυτή ήταν η προσδοκία μου…οι ρόλοι όμως αλλάζουν…ερωτεύτηκα την προσδοκία που θα με κρατούσε στα ίδια νερά και έμεινα σε αυτήν και ας ήταν βρώμικα.. έμεινα χρόνια..ήξερα..βούλιαζα αλλά με κράταγε η προσδοκία… και αυτή με πονάει σήμερα.. Το χαμόγελο που μου πρόσφερε η προσδοκία…δύο στιγμές που τις έκανα σημαία χωρίς αστέρι…τη δική μου σημαία…με τη μουσική της Ελένης Καραίνδρου στο βαλς του γάμου έκανα το δικό μου ταξίδι..της έδωσα όνομα και την άφησα να με καταδυναστεύει στην ελευθερία των κοινωνικών μέσων..συμφώνησα για μερικά λεπτά με τον Ερντογάν..ότι είναι σατανιστικά.. να φθηναίνει να μικραίνει να με πληγώνει … Φώναξα Για έμενα και τις δικές μου προσδοκίες και κάπως έτσι έκλεισα στα 30, με ένα κερί προσευχόμενη να μείνει η προσδοκία η ίδια, αλώβητη, αγνή και κάπως έτσι σκέφτηκα ότι μόνο αν μείνει η ίδια θα αλλάξει η ιστορία και ας πεθάνουμε για αυτή… χωρίς να έχει όνομα.. να έχει μόνο φως.. και κάπως έτσι σκέφτηκα να πω στον Αλέξη που συγκέντρωσε την ελπίδα να την παραδώσει.. και στα ακραία φασιστοειδή που ζουν ανάμεσα μας να μην την πληγώνουν άλλο, αυτή η χώρα είχε ένα Μάνο Χατζιδάκη να κρύβει την θηλυπρέπεια του χωρίς να την καταπιέζει πως θα ζούσε σήμερα ο Μάνος… στο 2013.. θα παρέδιδε το βάλς των ονείρων…θα βαρυγκομούσε θα έτρεμε..
Μάνο θα έρθει η Ανάπτυξη.. Μάνο φύγε…
Και εκεί ξαφνικά ήρθε η απάντηση από τον άλλο Μάνο… που μου είπε δυνατά σήμερα 10 Ιουνίου 2013, τραγουδώντας στίχους του Γκάτσου ότι η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν αρμενίσαμε ακόμα και τις πιο όμορφες όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα..Πιστή στην προσδοκία αλλάζουμε την ιστορία…Δεν θα αλλάξουν πια τον κόσμο οι ιδέες Μάνο…στην πίστη των ιδεών μας αλλάζουμε τον δικό μας κόσμο
Η μικρή μου εξομολόγηση είναι δοσμένη στην προσδοκία… κάποτε της είχα δώσει το όνομα του αγαπημένου μου τελικά χάθηκε στην αοριστία, την ανυπαρξία,την απιστία κάπου τον Μάρτιο του 2012, και με άφησε με το αν….. ήταν αυτή… στα 30 έβαλα σωστά την τελεία στο ποίημα του Σεφέρη. Με τι καρδιά με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας. Τελεία. Λάθος κι αλλάξαμε ζωή..
Είναι αφιερωμένη στη δεύτερη οικογένεια μου στην Μάρα και στο Θέμη που στις 10 Ιουνίου έχουν μια πολύχρονη επέτειο…που με την επιμονή της αγάπης και της προσδοκίας μας κάνουν καλύτερους.. Θέλω να σας πω σε αυτές τις σελίδες ότι δεν έχω άλλα χρήματα αυτόν το μήνα…τα έχασα στην προσπάθεια μου να κεράσω τον Νικόλα στη Σταδίου…έκαναν φτερά..έχω απεριόριστη αγάπη για εσάς και αυτό είναι το δώρο μου… Μη χάσετε την προσδοκία..
Είναι γραμμένη για τον πατέρα μου..που έχασε την προσδοκία και την βρήκε στην κόρη μου.. στη μάνα μου που όταν αρρώστησε κράτησε την προσδοκία της ζωής..
Είναι ταγμένη στην κόρη μου..δεν ξέρω πολλά Κατερίνα ξέρω όμως ότι αυτό θα σου λέω για μια ζωή..μπορεί να μην σε κάνω ευτυχισμένη… θέλω όμως να σου συντηρήσω την προσδοκία… Δεν θα αλλάξεις τον κόσμο εσύ…θα τον κάνεις καλύτερο
Αυτά
σχόλια