Μπηκε (και βγήκε) ο Σεπτεμβρης.
Και ομως το καλοκαιρι ειναι ακομα εδω...
Δεν φτανεις παντα καπου οταν ταξιδευεις... Αυτο το ταξιδι ηταν τελικα προορισμος.
Ενα μικρο νησι στην ακρη του Αιγαιου μετα απο μια διαδρομη που τη λες και μακρινη.
15 ωρες μεσα σε ενα καραβι δεν ειναι και λιγες!
Και αναρωτιεσαι... Αραγε θα αξιζει το κοπο;
Σχεδον ολοι μου οι φιλοι περασαν τον Αυγουστο μεσα σε πλοια που θυμιζαν κονσερβοκουτια και εριξαν αγκυρες σε Σαντορινη Μηλο Παρο Σκιαθο Μυκονο...
Εγω; Οπως παντα αναποδο πλασμα... Φορεσα ενα χαμογελο εκρυψα την αγωνια μου σε μια βαλιτσα και ξεκινησα για τον τελευταιο προορισμο ενος πλοιου που εκτελουσε δρομολογιο αγονης γραμμης.
Εφτασα στο νησι πρωι και η διαδρομη προς τη Χωρα με το βανακι ηθελε σιγουρα δραμαμινες αν δεν ειχες γερο στομαχι
Ανηφορα και γκρεμος στροφη και ζαλαδα...
Ομορφος τοπος ομως...
Και αυτη η μυρωδια... Θυμαρι Καπαρη Θαλασσινος αερας και ενας Ηλιος σα χαδι πανω στο δερμα.
Πως να τα κλεισεις ολα σε ενα βαζο και να τα κρατησεις εκει για τις δυσκολες ωρες του χειμωνα; Πως;
Ο χρονος κυλαει αργα κανεις δε βιαζεται, κανεις δεν εχει ενταση, νευρα φωνες πουθενα!
Οταν φτανεις στη Χωρα δε μιλας... Γεμιζεις εικονες χρωματα... Πλυμμηριζεις Αιγαιο!
Που ηταν κρυμμενος τουτος ο τοπος ;
Αφου ηταν στους χαρτες... Γιατι δεν ηρθα πιο νωρις; Και τωρα; Σε μια εβδομαδα πως θα το χωρεσω;
Δεν ηταν να ερθω νωριτερα... Δεν ηταν η ωρα!
Και ησυχαζω...
Τωρα ολα ειναι αλλιως!
"Aν ο ερωτας ειχε επιλογη θα διαλεγε να γεννηθει σε αυτο το κομματι της γης που ειναι λουσμενο απο
το μπλε του Αιγαιου και φως που φωτιζει τους ατελειωτους γκρεμους του που βουτανε στο νερο."
Κοιταω γυρω μου τον κοσμο και αναρωτιεμαι αν του ταιριαζει το νησι...
Συνανταω τυπο Μυκονου και λεω απο μεσα μου... Μα τι θελει αυτος εδω;
Ουφ! Και παω παρακατω... Ενα ζευγαρι ,εκεινη ομορφη ηλιοκαμμενη αβαφη (φυσικα) χαμογελαει... Εκεινος χμμμ σαν χαμενος! Μονολογω: Τον εσουρε εδω με το ζορι...
Και αποφασιζω να παιξω αυτο το παιχνιδι ολες τις μερες που εμεινα στο νησι.
Την επομενη ενα ζευγαρι στη θαλασσα φαινεται σαν να καυγαδιζει
Μα γιατι; Στην πιο ομορφη παραλια; Δειτε γυρω σας... κρυσταλλινα νερα και ενα τοπιο σαν να το εχουν ζωγραφισει με πινελο. Εκεινη την ωρα σκεφτομαι: Καντε ερωτα οχι πολεμο γαμωτο!
Δε βαριεσαι ετσι ειναι οι ανθρωποι... μικρες πολυτιμες στιγμες τις αφηνουν και χανονται.
Φυσαει... Γεμιζω αμμο... Παντου... Μεχρι και μεσα στα ρουθουνια μα δε με νοιαζει... Αντε βρες αμμο στην τσιμεντουπολη.
Ειναι ματαιο να την τιναξω γιατι ο αερας επιμενει... χαμογελαω!
Αν καπου πανω στη γη υπαρχει παραδεισος ειναι σιγουρα εδω...
Μια εκκλησια στο ψηλοτερο σημειο του βραχου... Μια Παναγια χτισμενη πανω στο δευτερο μεγαλυτερο μονολιθο της μεσογειου (μετα το Γιβραλταρ).
Ειμαι σιγουρη πως ανεβαινουν εκει πανω οι πιστοι... και ας ειναι κατσαβραχο. Ειμαι σχεδονσιγουρη πως ανεβαινουν και οι απιστοι για να αναμετρηθουν με τη ζωη που τους απεμεινε, εκει στην ακρη του γκρεμου.
Ενιωθα πως αυτος ο βραχος μπορει να σε σωσει απο οτι φοβασαι... Και ομως δεν τον ανεβηκα... Φοβαμαι ακομα... Πολλα!
Το επομενο σουρουπο ενας πορτοκαλης ηλιος κρυφτηκε πισω απο τη Σαντορινη...
Εμεινα να κοιταζω τα ροζ μωβ συννεφα μεχρι που νυχτωσε...
Οι μερες τελειωνουν... το δερμα γινεται σοκολατενιο... Τα βραχιολακια στα ποδια ξεθωριαζουν απο το αλατι και τοτε νιωθεις πως σε λιγο θα γυρισεις πισω.
Την τελευταια μερα η θεα απο το δωματιο ισως και να μην ειναι πια η ιδια
Βγαινω στο μπαλκονι και παιρνω μια βαθια ανασα που κοβεται στη μεση...
Ειναι σαν να ψιθυριζει το Αιγαιο στο αυτι μου... Φυγε και μη φοβασαι πια... Θα γυρισεις ξανα εδω
Κατηφοριζω προς το λιμανι χωρις να κοιταζω πισω... Μπροστα μονο μπροστα
Ενα τελευταιο ρακομελο στον καφενε, η αλμυρα στο σωμα η μνημη γεματη μυρωδιες και εικονες...
Αγαπητοι επιβατες... Καλως ηρθατε στη ΝΕL LINES... Το πλοιο ειναι ετοιμο προς αναχωρηση...
Ναι ειναι σιγουρο πως θα γυρισω πισω καποτε!
ΑΝΑΦΗ is never ΕNOUGH...
