Έχεις προσπαθήσει ποτέ να μετρήσεις τ' αστέρια; Ή μήπως σου φαίνεται ακατόρθωτο και το αφήνεις κάθε φορά για κάποια επόμενη που πιστεύεις ότι θα υπάρξει; Κι όμως...
Ποιος ορίζει το ακατόρθωτο; Ποιος θέτει τα όρια; Ποιος είναι υπεύθυνος να σου τι μπορείς να κάνεις και τι όχι; Το παράδειγμα με τ' αστέρια είναι κάτι που όλοι μας έχουμε πει έστω και μια φορά όταν τύχει να χαζέψουμε εκεί ψηλά : είναι αδύνατο να ξέρουμε πόσα εκατομμύρια, δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια είναι τα φωτεινά αυτά λαμπάκια που φωτίζουν τόσο ευλαβικά κάθε βράδυ πάνω από τα κεφάλια μας. Πράγματι είναι αμέτρητα! Όμως προσπάθησες ποτέ; Το ίδιο συμβαίνει και με πράγματα της καθημερινότητάς σου, πράγματα που κάνεις κάθε μέρα, που σκέφτεσαι κάθε μέρα. Όταν ακούς από τους γύρω σου, από δήθεν πληγωμένους, από ανθρώπους που πραγματικά έχουν πληγωθεί, από άλλους που δεν έχουν καν γνωρίσει καλά καλά τι θα πει να «ζεις», από άλλους τάχα σκεπτόμενους και αμπελοφιλόσοφους ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες και αποφασίζεις και εσύ ότι «Δεν είναι για μένα αυτά!», προσπάθησες; Προσπάθησες έστω για μια φορά να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να δεις τι μπορείς να πετύχεις; Ακόμα και αν αποτύχεις, θα έχεις κερδίσει. Κάθε αποτυχία είναι μια επιτυχία, να το θυμάσαι αυτό! Πάντα μαθαίνεις από τα λάθη σου.
Όταν υιοθετείς απόψεις για ανθρώπους που έχουν διαφορετικό χρώμα από 'σένα, διαφορετικές προτιμήσεις, διαφορετικά πιστεύω, διαφορετική γνώμη και αποφασίζεις να τους αποκλείσεις, προσπάθησες; Προσπάθησες να τους ακούσεις, προσπάθησες να τους κάνεις να σε ακούσουν; Αυτή η προσπάθεια είναι που μετράει! Εάν δεν προσπαθήσεις πως θα μάθεις; Κι αν δεν μάθεις πως είσαι σε θέση να κρίνεις και να καταδικάζεις και να κατηγορείς;
Αυτό που λείπει είναι η γνώση, η αποφασιστικότητα, η τόλμη και πάνω απ' όλα η θέληση. Που πήγαν; Που τα έκρυψες όλα αυτά;
Όχι, μην σε γελά! Δεν θα δεχτώ ως απάντηση το «Θα το αφήσω για άλλη φορά» ή το «Κάποια άλλη στιγμή, όχι τώρα». Είσαι σε θέση να ξέρεις αν θα υπάρξει άλλη στιγμή; Ή ακόμα κι αν υπάρξει, πόσο σύντομα θα είναι αυτό το «αν»; Όλα είναι εφήμερα. Όμως αυτό δεν είναι και το όμορφο της υπόθεσης; Ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον που όλα αλλάζουν. Όμως εμείς επιμένουμε να παραμένουμε ίδιοι, προσκολλημένοι, ξεροκέφαλοι, φορώντας παρωπίδες και γεμάτοι άρνηση, έτοιμοι να αποβάλλουμε οτιδήποτε νέο, οτιδήποτε κόντρα σε όσα έχουμε μέσα στο μυαλό μας.
Τι πετυχαίνεις με αυτό; Τι πετυχαίνουμε με αυτό; Αρνούμαστε να αλλάξουμε, αρνούμαστε να μάθουμε, αρνούμαστε να αφουγκραστούμε τι γίνεται γύρω μας. Γιατί πρέπει να έρθει η στιγμή που θα μετανιώσεις, έχοντας αφήσει τον χρόνο να περάσει, γα να καταλάβεις πόσο λάθος ήσουν; Είναι καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που έχεις κάνει παρά για κάτι που ποτέ δεν έκανες. Γιατί τα πρώτα διορθώνονται, το δεύτερο όμως τις περισσότερες φορές είναι αργά για να το αλλάξεις.
Έχουμε χάσει τον αυθορμητισμό μας! Δεν θα ήθελες να ήσουν για λίγο παιδί και πάλι; Όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας. Ένα παιδί που δεν γνωρίζει από διαφορές, μίσος, μισαλλοδοξία και κακία, που τολμά και δεν φοβάται, που ακούει πριν απορρίψει, που βλέπει πριν κλείσει τα μάτια του. Γιατί είναι ένα παιδί! Το έχουμε όμως χάσει, το αφήσαμε πίσω μας...
Τι θα έλεγες να το ξαναβρούμε; Μαζί;
σχόλια