Σε λίγο έρχεται το καλοκαιράκι. Ξέρεις, αυτό που έλεγες ότι θα είμαστε κάθε μέρα μαζί όπως και πέρυσι. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω την αμφιβολία στο πρόσωπό σου, το φόβο στα λόγια σου ή έστω να προβλέψω αυτό το ''ό,τι και να πεις πλέον, έχεις δίκιο''.
Αυτό είναι το παράδοξο των διαπροσωπικών σχέσεων. Κάθε φορά που ένας έχει δίκιο είναι συνήθως εκείνος που έχει πονέσει. Μιλάω για τον άνθρωπο που ξέρει πως όσο κι αν θέλει να το βάλει στο πόδια, να τρέξει με όλη του τη δύναμη δε μπορεί, δεν αφήνει τον εαυτό του μόνο και μόνο επειδή πιστεύει ότι ο άλλος θα ξαναγυρίσει. Θα έρθει πίσω, πραγματικά μετανιωμένος για τις λανθασμένες επιλογές τους και θα είναι πάλι μαζί, καλύτερα από κάθε προηγούμενη φορά.
Άραγε, πρέπει ο άνθρωπος να ορίζει την αρχή και το τέλος κάθε σχέσης του, είτε φιλικής είτε ερωτικής; Ή μήπως είναι καλύτερα να αφήνεται στις συγκυρίες και απλά να ελπίζει πως θα βελτιωθεί η ζωή του; Δυστυχώς, σαν ανθρώπινο ον που είμαι αδυνατώ να δώσω μια απάντηση. Γνωρίζω όμως ότι κάθε απόφαση είναι καταλληλότερη σε κάθε περίπτωση, έχοντας και τις αντίστοιχες συνέπειες.
Προσωπικά, αν και είναι πιο ενδιαφέρουσες οι συγκυρίες, οφείλεις στον εαυτό σου να βάζεις τέλος σε κάποια πράγματα προκειμένου να είσαι ψυχικά υγιής. Δεν είναι τυχαία η έκφραση κάθε γονέα : ''Δεν πειράζει παιδάκι μου, την υγεία μας να έχουμε''. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, υγιής σημαίνει να σκέφτεσαι καθαρά, να βρίσκεσαι σε αρμονία με τη συνείδηση σου, να ξαπλώνεις στο κρεβάτι και να νιώθεις μόνο τη φρεσκάδα στο στόμα σου από το βούρτσισμα των δοντιών. Μόνο τότε μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου.
Είμαι σίγουρος πως θυμάσαι πολύ καλά αυτά τα λόγια, όχι μόνο λόγω του λυρικού ύφους αλλά επειδή αντιπροσώπευαν όλα αυτά που ένιωθα τον τελευταίο καιρό : ''Γιατί έπρεπε να αποδράσεις από την καθημερινότητα μου; Θα συνέχιζα να πολεμάω με νύχια και με δόντια για να είσαι το καθημερινό αεράκι που χαϊδεύει το κεφάλι μου. Δεν αντέχω όμως να θυσιάζω άλλο τον εαυτό μου για να επιβιώνει μετά βίας η σχέση μας. Θα το έκανα, βέβαια, αν και μόνο αν μπορούσες να μου αποδείξεις πως κάποτε θα ξαναγγίζαμε το απόλυτο''.
