Άλλο ένα βράδυ όπως εκείνα τα περίεργα, τα ανεξήγητα βράδια που το φως κάλυπτε τον ουρανό μαζί και την ψυχή μας. Μιλούσαμε πάλι λέει, κάπου εκεί μεταξύ Εξαρχείων και Ομόνοιας μεταξύ Συντάγματος και Κολωνακίου μεταξύ αστείου και σοβαρού.
Συζητήσεις επί συζητήσεων, κουβέντα στην κουβέντα, μπύρα στην μπύρα και τελικά πάλι φτάσαμε στον ίδιο παρονομαστή.
Περπατώντας στους δρόμους, κόσμος πολύς, φωνές εκκωφαντικές, συναισθήματα ανάμεικτα για άλλη μια φορά.
Παρατηρώ τον κόσμο σε μια προσπάθεια να εξηγήσω τι δεν πάει καλά, χαμένη μέσα στις σκέψεις μου πάλι, γεμάτοι οι δρόμοι και οι πλατείες. Άνθρωποι επιφανειακά χαρούμενοι στην πραγματικότητα όμως τόσο μονοί, κλεισμένοι όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα τους λες και δεν έχουν άλλη επιλογή ή μήπως όντως δεν έχουν;
Απαντήσεις πολλές όμως τα αναπάντητα ερωτήματα στο κεφάλι μου πληθαίνουν όλο και περισσότερο... Και είναι και αυτή η μουσική από πίσω που περιπλέκει όλο και περισσότερο τα πράγματα.
Ψάχνουμε να μπλεχτούμε σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, πέφτουμε στην παγίδα του ίδιου μας του εαυτού ειρωνεία δεν είναι; Κάνουμε φιλίες, συνάπτουμε σχέσεις, πληγωνόμαστε και όμως δεν χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπους κάπως έτσι νοηματοδοτούμε την ζωή μας. Μαγευόμαστε από αυτές τις ατελείωτες και πολλές φορές ατελέσφορες προσπάθειες μα. ίσως τελικά αγαπάμε να πονάμε. Ίσως γιατί μόνο όταν ακούμε τους σφυγμούς μας να εκτινάσσονται στους 200 ανά λεπτό νιώθουμε ζωντανοί.
Και αν με ρωτάς γιατί γραφώ, μάλλον γιατί έτσι ακούγομαι καλύτερα κανένας φόβος κανένας δισταγμός, όλα είναι ξεκάθαρα στο χαρτί. Αντιμέτωπος με τις σκέψεις σου με τον ίδιο σου τον εαυτό. Το χαρτί είναι ο καθρέφτης μου, ο δικός μου καθρέφτης.
Αναρωτιέμαι μέρες τώρα γιατί να μην ήταν όλα πιο ξεκάθαρα, πιο απλά πιο κατανοητά ή μήπως εμείς οι ίδιοι έχουμε την τάση να δραματοποιούμε καθετί που μας συμβαίνει; να μπλέκουμε σε μονοπάτια που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε πώς να ξεμπλέξουμε;
Ακούω πάλι την φωνή σου σκυθρωπή διστακτική άλλες φορές χαρούμενη και όμως τόσο μελαγχολική. Κάθομαι ακριβώς εκεί που με άφησες και όμως τα ίδια ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό μου το μυαλό σου το μυαλό του. Και κάπως έτσι συνεχίζεται η ρουτίνα της ζωής μας...
Είναι και αυτές οι αποφάσεις που ποτέ δεν θα 'μαστε έτοιμοι να πάρουμε μα είναι και εκείνα τα άτομα που τις κάνουν ακόμα πιο δύσκολες απ' όσο θα έπρεπε.
Ίσως απλά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να φύγουμε , ακόμα και αν δεν έχουμε σίγουρο μέρος να πάμε...
σχόλια