Καψούρα ή αλλιώς ψυχική νόσος**

Μία μικρή παρατήρηση προς αποκατάσταση κάποιον πραγμάτων που είναι συγκεχυμένα και μπερδεμένα κυρίως στον νεανικό εγκέφαλο.
Η λεγόμενη καψούρα είναι μια κατάσταση άρρωστη, το συναίσθημα της παράλυσης από έρωτα (συνήθως σε περιπτώσεις που δεν έχουμε ολοκληρωτικά τον άλλο) επειδή (στο μυαλό μας) δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν/ην γίνεται μια εμμονή που εξηγείται κυρίως ως ένα φαινόμενο κρίσης εγωισμού παρά ως πραγματικής έλξης.

Ο άνθρωπος που θα είναι στο πλάι μας δεν μπορεί να έχει στοιχεία ανέμου. Οι σχέσεις ζωής, ακόμα και οι φιλικές, χτίζονται μέρα με τη μέρα.

Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς μετά το πέρας της λαίλαπας αν τελικά ερωτεύτηκε τον άνθρωπο ή την κατάσταση; Μήπως τελικά όλος αυτός ο πανικός και τα ατέλειωτα κλάματα οφείλονται στο ότι ο άλλος μας έδινε σταγόνες ευτυχίας μια στο τόσο,ενώ εμείς τον θέλαμε στη ζωή μας σαν θάλασσα; Κι αν στο τέλος τον είχαμε πραγματικά μπορεί να μην ταιριάζαμε καν άνθρωποι (πράγμα που δεν το μάθαμε ποτέ όταν βρισκόμασταν σε κατάσταση παροξυσμού γιατί ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε, όλες οι δυνάμεις είχαν επικεντρωθεί στην κατάκτηση του "τέλειου" και άπιαστου συντρόφου).

Η πραγματική όμως σχέση ζωής δεν είναι έτσι. Ο άνθρωπος που θα είναι στο πλάι μας δεν μπορεί να έχει στοιχεία ανέμου. Οι σχέσεις ζωής, ακόμα και οι φιλικές, χτίζονται μέρα με τη μέρα. Όπως έλεγε και η Έλεν Ρόουλαντ: "Η πραγματική αγάπη είναι αυτή που αντέχει την μακροχρόνια οικειότητα". Όλα τα υπόλοιπα είναι πράγματα επιφανειακά χωρίς καμία συναισθηματική εμβάθυνση.

Φυσικά και η ένταση και οι καταστάσεις που βιώνουμε όντας καψούρηδες αφήνουν σημάδια που πολύ πιθανόν να μείνουν ανεξίτηλα στο μυαλό μας, αλλά δεν μπορεί να συγκριθούν σε καμία περίπτωση με το συναίσθημα που νιώθεις όταν βρίσκεις έναν άνθρωπο, που η κοινή σας θέληση θα σας κάνει να φτιάξετε ένα οικοδόμημα που θα αφήσει στη λήθη την παράνοια του παρελθόντος.