Τα καλοκαίρι, για όσους έχουν την πολυτέλεια, η πιο δύσκολη πράξη είναι η αφαίρεση. Όχι μόνο το δυσκολότερο κομμάτι της, το βίωμα, αλλά και το ευκολότερο, αυτό της παρατήρησης. Να αναδυθεί το απλό μέσα στην χωματερή της άχρηστης πρόσθεσης και να καταφέρεις, φευγαλέα έστω, να το δεις. Να φανεί το κουκούτσι ξεφλουδίζοντας το φρούτο των αναγκών που πολλαπλασίασες το χειμώνα.
Έκπληκτος ανακάλυψα φέτος ότι δεν χρειάζεται να πας μακριά. Ένα ταξίδι που ανέβαλες μέχρι τώρα να κάνεις στην νότια πλευρά του νησιού, σου υπενθυμίζει ότι τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα είναι μπροστά στα μάτια μας.
Μια άδεια παραλία. Ένα έργο που εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου φτιαγμένο από τις πέτρες της. Μια αυτοσχέδια κατασκευή με ξύλα και ένα σεντόνι για τις ώρες κάτω από τον ήλιο. Ένας πίνακας στις αντανακλάσεις του φωτός πάνω στα πράσινα νερά. Το βλέμμα των αγριοκάτσικων που σου κλείνουν τον δρόμο καθώς ανεβαίνεις το βουνό. Η λούπα του καταρράκτη μέσα στον ήχο του αέρα. Τα τσακισμένα άλλα όρθια βράχια. Ένας χωματόδρομος που σου θυμίζει μια σελίδα του Stand by Me.
Κάθε φορά που κάνω σωστά την διαίρεση από τον ενήλικα εαυτό μου, ένα παιδί μου κλείνει το μάτι.
σχόλια