Κάθε χρόνο στα γενέθλια μου κάνω την ίδια ευχή, "Να μην είμαι μόνη".
Η μοναξιά όμως είναι πολυμήχανη και βρίσκει τρόπο να πιάσει παρτίδες μαζί σου , ώρες- ώρες σκέφτομαι το κάνει για να μην είναι μόνη!
Πρωτογνωριστήκαμε όταν ακόμα πήγαινα στο δημοτικό. Ερχόταν και με βασάνιζε, μπάστακας δίπλα μου σε όλες τις χρονιές. Τότε θυμάμαι ήμουν απ΄ αυτά τα παιδιά που δεν τα κάνεις εύκολα παρέα, χοντρούλα κι άσχημη, προσωπικότητα μηδέν. Τα άλλα παιδιά είτε με κορόιδευαν, είτε με εκμεταλλεύονταν, είτε πολύ απλά όταν βαριόντουσαν με έβγαζαν στην απέξω. Εγώ λοιπόν έπαιζα με τη μοναξιά, έλεγα τα παράπονα μου στη μοναξιά, μπροστά της έβαζα τα κλάματα, καμία φορά μπροστά της και τα γέλια. Μην τα θυμάμαι άλλο όμως , έχω διαγράψει την παιδική μου ηλικία, ξεκίνησα να μετράω τη ζωή μου πιο μετά.
Όταν έφτασε η ώρα του λυκείου έκανα αίτηση σε διαφορετικό σχολείο από τους άλλους συμμαθητές μου, κόντρα
στις γκρίνιες των γονιών μου για την απόσταση και για την αμφισβητήσιμη ποιότητά του. Ήταν το εισιτήριο μου για μια καινούρια αρχή και έτσι έγινε. Ξαφνικά πρώτη μούρη παντού, τσαμπουκάδες, γέλια και να σου η πιο κοινωνική του σχολείου! Στην τελευταία τάξη έφυγε και η βρωμοεφηβία από πάνω μου κι ομόρφυνα. Κομψή σιλουέτα, καθαρό πρόσωπο , περιζήτητη σου λέω. Δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα, για την εμφάνιση μου πάλεψα και την κατέκτησα. Μετά όλα φυσιολογικά, φίλοι, γκόμενοι έχανα το λογαριασμό. Τόσα χρόνια ολομόναχη δεν ήθελα να χάσω ούτε έναν.
Κάποια χρόνια αργότερα, με επισκέφτηκε κι ο μεγάλος έρωτας. Ο καλός μου ο έρωτας! Ήρθε και με κέρναγε μια ξίδι μια ζάχαρη όλη την ώρα. Ταλαίπωρη σχέση, συζούσαμε κιόλας. Της μοναξιάς της έλειψα όμως και είπε να περάσει μια βόλτα, αυτή τη φορά ύπουλα. Ξέρεις αυτό που ξαπλώνεις δίπλα στον άλλο και νιώθεις πιο μόνος από μόνο (βασικά ελπίζω να μην ξέρεις, να μη σου λαχε να δεις πως είναι). Φανταζόμουν τον εαυτό μου πριγκίπισσα σε ένα μεγάλο έρημο και σκοτεινό κάστρο. Τρομάρα μου! πάρε εδώ μια πριγκίπισσα! Μίλαγα εγώ με άκουγαν οι τοίχοι, έκλαιγα εγώ μ' αγκάλιαζαν τα πλακάκια. Λες και με είχε αλυσοδεμένη αυτός ο άνθρωπος κι εγώ δεν έκανα ρούπι.
"Ξύπνησαν οι σκλάβοι Αντωνάκη" όμως και μια μέρα ούτε το καπελάκι μου ούτε τη βαλιτσούλα μου πήρα. Απλά έφυγα και κι άφησα τη φίλη μου τη μοναξιά στη θέση μου, να κοιμούνται, να τρώνε και να κάνουν έρωτα τα δυο τους.
Για άλλη μια φορά σα γεννημένη επαναστάτρια έκανα το νέο μου ξεκίνημα που τα είχε όλα: δουλεία, φίλους, σχέση, στέκια. Καλά ήταν δε λέω, αλλά κάπου κουράστηκα.
Άρχιζαν όλα να ξεθωριάζουν, δε μ' άρεσε τίποτα, ούτε οι φιλίες, ούτε η σχέση μου, ούτε τα στέκια μου. Εκεί είδα πως είναι να νιώθεις μόνος σ' ένα μπαρ σκασμένο από κόσμο που χοροπηδάει. Αλήθεια, σαν ταινία... η μουσική δεν ακουγόταν στο κεφάλι μου, οι άνθρωποι δεν είχαν πρόσωπα και τα ποτά δεν είχαν γεύση. Κάπου εκεί συνέβη το απροσδόκητο. Άρχισα σιγά - σιγά να καλώ τη μοναξιά σε πιο πριβέ συναντήσεις. Στην αρχή αραιά και πού και μετά συνέχεια. Την προτίμησα από τους αδιάφορους φίλους, απ' τα κακόγουστα στέκια και από τους ανοργασμικούς έρωτες. Στην αρχή ένιωθα άβολα, μετά συνήθισα, τώρα πια μ΄αρέσει. Κάθε μέρα ρωτάω τον εαυτό μου "τι θες να κάνεις σήμερα;" και το κάνω χωρίς κανένα μες τα πόδια μου να χαλάει τις στιγμές μου. Μη με περάσεις για καμιά αντικοινωνική ή καταθλιπτική, ίσα - ίσα τώρα γνωρίζω συνέχεια καινούριους ανθρώπους. Είναι μόνο που δεν μπορώ να είμαι μονοπώλιο κανενός- όχι τώρα. Θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε αυτούς που εγκατέλειψα, σε αυτούς που δε στήριξα, αλλά η αλήθεια είναι πως τώρα με είχα εγώ ανάγκη. Με κούρασαν τα χλιαρά, τα δήθεν, τα φαντεζί. Και να σου πω και κάτι; τώρα που με γνωρίζω καλύτερα είμαι φοβερό άτομο. Όποιος το δει, καλοδεχούμενος να έρθει να κάνουμε παρέα, όποιος πάλι δει κάτι λιγότερο, να μου αδειάσει τη γωνιά να κάνω το κέφι μου.
Απ' του χρόνου πρέπει να βρω μια άλλη ευχή για τη γενέθλια τούρτα μου...
σχόλια